Het is lange tijd stil geweest. Mensen om mij heen stuurden
een mailtje met de vraag of het wel goed ging, want er kwamen geen berichten
meer op de weblog.
Ja, hoor het gaat goed met me, ik leef nog en ben in goede
gezondheid.
Momenteel heb ik vakantie, tijd om even stil te staan en
afstand te nemen. Ook tijd om weer wat op de weblog te schrijven, maar nu denk
ik: “Wat ga ik schrijven?”
Ik ben zo ontzettend druk geweest, ik heb zoveel mee
gemaakt, en toch weet ik niet waar ik beginnen zal.
Het mooie van schrijven is, dat je stil staat bij alles wat
je meemaakt, het tot je door laat dringen, en bewust bent van al de bijzondere
dingen die je meemaakt.
Maar helaas, de afgelopen drie maanden zijn voorbij
gevlogen. Ik heb van s’ochtends vroeg tot s’avonds laat gewerkt, van maandag
tot zondag.
Nu heb ik vakantie, tijd om stil te staan bij alles wat ik
heb meegemaakt en een moment van rust. Er is al een week vakantie voorbij en ik
ben nog steeds niet aan de weblog toegekomen. Het is alsof ik een veelheid aan
informatie in mijn hoofd heb, die ik zelf nog niet verwerkt en geordend heb.
Dus waar begin ik?
Alle onderwerpen vliegen door mijn hoofd. De kliniek in
Gogrial; de 1500 sollicitaties; hongersnood; mensen die vluchten voor de honger;
ernstig zieke kindertjes; mijn leven in Juba, met de nodige vrijheidsbeperkingen;
mijn leven in het veld, waar mijn passie ligt; de trainingen die ik gegeven
heb, aan teamleiders, verpleegkundigen,
vrijwilligers in de dorpen; de Zuid Soedanese pond die niets waard is; de rebellen
leider, die nu terug in Juba is en vicepresident is; de overvolle lucht haven
in Juba, waar ik fijn gedrukt wordt tussen alle duwende mensen; het regen
seizoen wat nu start en de voorbereidingen op het malaria seizoen; een ziekte uitbraak
van een mysterieuze ziekte; de hond in Pamat, die 80 kilometer heeft gelopen om
zijn weg naar huis te vinden; de nieuw gestarte programma’s in afgelegen dorpen
om ondervoede kinderen te behandelen; de nieuwe project voorstellen die we
hebben geschreven; bijzondere bezoekjes bij de overheid; overheidspersoneel wat
al maanden geen salaris krijgt; bijzondere mensen die ik ontmoet of de roofvogel
die tot drie keer toe mijn ontbijt pikt.
Het is zomaar een greep uit de veelheid aan onderwerpen waar
ik over kan schrijven.
Ik ga er nog eens rustig voor zitten, en ik hoop de komende
tijd weer wat van mijn belevenissen te delen op de weblog.
