Een humanitaire hulp
organisatie in een land is ook werkgever en draagt bij aan de lokale economie
in het groot of in het klein.
Bij de start
van een nieuw project start ik met een presentatie over wie wij zijn als
organisatie en hoe het sollicitatie proces gepland en georganiseerd is.
Tijdens de presentatie hangt mijn collega de
vacatures op bij ons kantoor. Niet op het internet, niet in de krant, gewoon op
een plank spijkeren, voor ons kantoor, een hut met rieten dak. Na de bijeenkomst
is het spitsuur bij het kantoortje, iedereen wil de vacatures zien. Men belt
broers, zussen, familie en anderen, we hebben geen internet nodig. 3 keer per
week houden we een inloop spreekuur, voor alle vragen.
De vragen zijn divers.
“Welk nummer moet ik op de brief zetten?” Antwoord; “Kijk, het nummer staat hier bij
de vacature”
“Mag ik voor 2 posities solliciteren?” “Ja, dat mag, maar graag 2 brieven in 1
envelop.”
“Wat is het verschil tussen een
sollicitatiebrief en een CV.” En ik leg uit
“Mijn baan staat er niet bij.” ‘’Wat is dan nu je huidige baan?” “Ik ben
'watchman” “ Jawel, je baan staat er wel bij, kijk deze baan, de baan van
'gaurd' “
“Kan ik voor de baan van verpleegkundige
solliciteren?” “Ben je verpleegkundige? ” “uhh………..” “Wat doe je nu?” “Ik ben Community Health worker”. “Heb
je een certificaat als verpleegkundige?” “Nee.” “Dan kan je niet
solliciteren als verpleegkundige.” “Maar mijn baan, als community health
worker staat er niet bij.” “Maar je kunt wel solliciteren als verpleeg
assistent.” Ik neem de criteria voor verpleegassistent met hem door, en leg uit
waar hij naar moet kijken in de advertentie.
Met veel geduld en plezier beantwoord ik alle
vragen, leg uit wat ze in de brief moeten schrijven, welk nummer ze moeten noemen.
Op 2 strategische plaatsen in het dorp hingen
ook de advertenties, maar een dag later zijn ze verdwenen. We besluiten de
advertenties op een grote plank te plakken, naast de ingang van de kliniek,
onder het wakend oog van bewakers.
De grote bruine A4 enveloppen stromen binnen.
De prijs van een grote A 4 envelop was 4 Zuid Soedanese pond. Maar de markt
voor enveloppen wordt bepaald door vraag en aanbod. De vraag is groot, het
aanbod beperkt, en de prijs van de A4 envelop gaat naar 10 Zuid Soedanese ponden.
Ik bedenk dat als de man 300 enveloppen verkoopt verdient hij 3000 zuid Soedanese
ponden. Maar na de sluitingsdatum hebben we meer dan 1500 bruine A4 enveloppen
ontvangen.
Iedere brief lezen we. De lay-out van vele
brieven is hetzelfde en ik vermoed dat ook iemand geld heeft verdiend aan het
schrijven van brieven. Op een gegeven moment lees ik twee precies dezelfde
brieven na elkaar, voor schoonmaker. Zelfde werkgevers, op precies dezelfde
data, zelfde leeftijd, alleen de naam van de sollicitant is anders. Niet
iedereen schrijft zijn eigen brief. Waarschijnlijk heeft iemand een standaard
brief voor ze uit de computer gedraaid, en alleen de naam veranderd.
Sommige hebben 2 of 3 sollicitaties in 1
envelop. Soms heel relevant, maar soms ook totaal niet.
Halverwege de week pak ik een stapel brieven
op. Er valt zand tussen uit en de termieten rennen in paniek over mijn handen.
De termieten zijn aan de enveloppen en brieven begonnen en eten letterlijk het
papier op. Ongelofelijk hoe snel deze beestjes het papier kunnen eten. We laten
grote schoonmaak houden.
De hele week lezen we brieven. Vrijdags na de
sluitingsdatum hebben we ruim 1500 bruine A4 enveloppen geopend met één of meer
brieven voor 100 vacatures.
