Vakantie? Wow, heerlijk! Ik heb er zin in.
Vakantie, een periode waarin je net andere dingen doet als normaal, zonder de
normale verplichtingen. Vroeger ging ik naar verre, warme landen voor
mijn vakantie, en genoot ik van het avontuur. Nu is mijn normale leven al een groot avontuur
in Zuid Soedan met dagelijkse temperaturen van boven de 40 graden Celsius, met
gevarieerd en uitdagend werk en beperkte middelen, en de nodige
bewegingsbeperkingen vanwege de veiligheid.
Mijn vakantieland is nu Nederland, mijn
vaderland. In Nederland settel ik mij in mijn houten hutje
op de hei. Hier is stilte en rust, ik hoor alleen de vogeltjes fluiten als ik
s'ochtends wakker word. Als ik 's ochtends vroeg opsta schijnt het
zonnetje, ik spring mijn bed uit, trek een oude spijkerbroek aan, een dikke
gebreide trui en mijn wandelschoenen, mijn favoriete outfit. Ik hoef niemand te
vertellen waar ik heen ga en ik mag gaan en staan waar ik wil. Ik geniet van de
aangename koude, de stilte in het bos en de vrijheid.
Later ga ik op de fiets boodschappen doen. Ik
heb 3 maanden niet gefietst of gewandeld en dat voel ik in mijn benen. Terug in
mijn hutje, geniet ik van bruin brood met kaas en hagelslag en echte gezette
filterkoffie. Heerlijk! Dit lijkt zo gewoon, maar voor mij is het een
traktatie. Twee weken Nederland. Koude, regen,
zonneschijn, uit eten, wandelen, fietsen, in de tuin werken, verwennen, en
vooral ook bijpraten met familie en vrienden. Het is echter ook de tijd voor
een hoop praktische zaken, die ik normaal gesproken liever ontwijk tijdens een
vakantie, een nieuw bril, een wortelkanaal behandeling, lekkage in mijn hutje
laten verhelpen, in mijn belasting papieren duiken......
's Avonds kruip ik heerlijk onder mijn 4
seizoenen dekbed.
Het openbaar vervoer is voor mij een luxe,
waarin ik mij kan ontspannen, mensen kijken en waarin ik mij bijzonder veilig
voel. Veiligheid is echter een erg relatief begrip. Als ik op het station in
Arnhem aankom zie ik twee mannen gekleed in het zwart van top tot teen met grote
geweren. Ik vraag me even af wat ze daar moeten, maar ik zie dat er
"POLITIE" op hun kleding staat geschreven, dus ik denk dat ze
proberen de veiligheid te waarborgen.
De gebeurtenissen in Brussel zijn ernstig en
erg triest, dat maakt dat ook in Nederland alles weer even op scherp gezet
wordt. Ik vraag me ondertussen af waar ik veiliger ben, in Nederland/ Europa of
in Zuid Soedan. Zuid Soedan is amper in het Nederlandse nieuws.
Maar de hoeveelheid aandacht voor een bepaald land in het nieuws is niet representatief
voor de hoeveelheid ellende per land.
De vakantie vliegt voorbij. Voordat ik terug vlieg naar Zuid Soedan sla ik
nog even in. Er zijn dingen die moeilijk te krijgen zijn, of 3 keer zo duur is
als in Nederland. Zuid Soedan is één van de armste landen ter wereld en een pot
pindakaas betaal ik bijna een tientje voor in Zuid Soedan. Deze wordt alleen
gekocht door humanitaire hulpverleners.
Ik vul mijn reistas met een kilo kaas, een pot
pindakaas, drop, shampoo, douchecrème, dagcrème, tandpasta, vitamines,
stroopkoeken voor mijn collega's, muesli, gezonde muesli repen, keel pastilles.
Zo kom ik de komende 3 maanden weer door.
Ik maak mijn houten hutje weer netjes aan kant.
Ja, en dat is toch iedere keer weer afscheid nemen, het roept altijd dubbele
gevoelens op.
 |
| Mijn hutje in de zomer |
Op de dag van vertrek word ik naar Schiphol
gebracht door mijn broer. Instapkaart en bagage inchecken gaat tegenwoordig
allemaal automatisch. Als persoon door de douane en de poortjes gaat niet
automatisch. Vest uit, sjaal af, schoenen
uit, riem af, zakken legen, tablet uit de tas, alles op de band leggen en dan
mag ik zelf ook door de scanner. Daar zien ze toch een paar oplichtende plekken
op mijn lijf, dus en vrouwelijke fouilleerder bevoelt mij her en der, en trekt ook
nog even aan mijn bh.
Als ik later zit te wachten bij de gate wordt
mijn naam omgeroepen, ik mag me melden. Dat heb ik normaal nooit. Wat zou er
aan de hand zijn? Misschien hebben ze mijn pot pindakaas eruit gevist als
verdacht pakketje. Ik ga me melden bij de balie. Een hele chagrijnige mevrouw
vraagt naar mijn paspoort. Die lijkt haar dag niet te hebben. Ze moet mijn
visum naar Zuid Soedan controleren. Ze bladert door mijn paspoort, dat vol met
verschillende visa en stempels zit, onder andere 3 visa voor Zuid Soedan. Ze kan de juiste bladzijde
niet vinden en dat lijkt niet positief op haar humeur te werken. Ze geeft me
het paspoort terug en vraagt of ik de juiste kan laten zien. Natuurlijk is mijn
visum op orde.
Een uur later zit ik in het vliegtuig op weg
naar mijn normale werkende leven in Zuid Soedan.
Inmiddels heb ik alweer een werkweek erop zitten in de warmte.
