“PASSIE”

  

“Passie”, wat is dat? Doen wat je het liefste wilt doen, je droom waar maken, dat is “Passie” voor mij.

Die keuzes die je zelf wilt maken, en niet keuzes die je maakt omdat de omgeving dat van je verwacht, of omdat je het altijd zo doet, of omdat je gedwongen wordt.

Eigenlijk maakt het niet uit welke keuzes je maakt en wat je doet, zolang het maar die dingen zijn die je graag doet, die je met liefde doet.

Ik denk dat als je doet waar je passie ligt, de dingen soms als vanzelf lijken te gaan, omdat je er meer energie van krijgt dan dat het kost. Onderweg kom je zeker obstakels en problemen tegen, maar omdat je gedreven bent en je weet waar je het voor doet, neem je deze op de koop toe, en probeer je in iedere situatie de juiste keuze te maken. Het is iets om dankbaar voor te zijn als je in vrijheid keuzes kunt maken.  

Nu op de laatste dag van dit jaar, kijk ik terug op een bijzonder mooi jaar. Een jaar waarin ik heb gedaan wat ik het liefst wilde doen. Ik heb gereisd, genoten van mijn vrijheid, genoten van momenten van stilte en alleen zijn, en extra tijd gehad voor de mensen om wie ik geef.

Sinds oktober ben ik in Jordanië. Ik had op allerlei banen gesolliciteerd in Afrika en Azië, behalve op een baan in het Midden Oosten. Het Midden Oosten was voor mij onbekend terrein en ik was helemaal niet van plan hier heen te komen. Het nieuws in Nederland maakte mij niet echt enthousiast voor de omgeving van Syrië. Maar ik kreeg deze baan aangeboden, terwijl ik eigenlijk op iets anders had gesolliciteerd bij MDM. Nu ik hier ben, kom ik heel veel vriendelijke en aardige mensen tegen, die heel veel ellende hebben meegemaakt. Dit raakt mij.

Ik voel “Passie” voor mijn werk, omdat ik een bijdrage kan leveren, omdat het past bij wat ik kan, omdat het past bij mijn levensdoelen, en ik samen werk met gemotiveerde en gedreven mensen.

Ik voel me inmiddels helemaal verbonden met de missie hier in Jordanië, en met plezier steek ik er alle energie in. Ik ben begonnen als medisch adviseur in Jordanië, met een vrijwilligers loon en een contract voor 1 jaar. Vanaf 1 januari, ben ik echter vrijwilliger af, en ben ik medische coördinator, met een betaalde baan. Ik heb het gevoel als vanzelf in deze baan te zijn gerold. Maar ongeacht de functie, ik ga er helemaal voor.

Ik weet niet hoe 2015 voor me gaat lopen, maar het wordt vast weer een bijzonder jaar.

Ik wil iedereen bedanken voor alle aardige reacties het afgelopen jaar en wens iedereen een mooi en passievol 2015.

GELD EN KEUZES

Je hebt waarschijnlijk dit jaar weer een extraatje gehad, de eindejaarsuitkering. Misschien heb je het al uitgegeven of denk je er over na. De wintersportvakantie, een bijdrage aan een nieuwe auto, een fiets voor je zoon of dochter, of een nieuwe laptop. Een feit is, dat je een keuze moet maken, want je kunt niet alles met dit extraatje.

Bij het nadenken over de keuze, zal je waarschijnlijk ook nadenken over hoeveel profijt je hebt van de keuze. De wintersportvakantie, duurt één week en is duur. Eén week van plezier en ontspanning, maar daarna is het geld op. De nieuwe laptop gaat zeker weer 3 jaar mee, en hier maak je dagelijks gebruik van. De laptop gebruik je deels voor je werk en hoewel heel fijn om weer een snelwerkende laptop te hebben, het geeft niet de ontspanning waar je nu zo’n behoefte aan hebt. Kortom je moet een keuze maken, je kunt het geld maar één keer uitgeven en je wilt zoveel mogelijk waar voor je geld.

In Nederland hebben we regelmatig discussies over de kosten in de gezondheidszorg. Niet overal is geld voor, er moeten keuzes gemaakt worden. Het liefst keuzes die in verhouding weinig kosten en zoveel mogelijk resultaat op leveren voor de gehele Nederlandse samenleving. “Kosteneffectiviteit” noemen we dat.

Ook in de hulpverlening aan vluchtelingen is het geld beperkt en moeten er keuzes gemaakt worden. Er wordt heel veel gedaan voor vluchtelingen, maar er wordt ook veel niet gedaan, want de nood is hoog en het geld beperkt. Het geld komt van donoren. De donoren krijgen dit geld weer van mensen die keuzes hebben gemaakt met hun geld, ze hebben overwogen of ze het geld wel of niet konden missen, vervolgens hebben ze nagedacht aan welke organisatie dit geld wel en niet te geven. Het liefst moet zoveel mogelijk bij diegene terecht komen die je wilt ondersteunen en niet in de grote zak van een directeur. Iedereen wil tenslotte dat zijn zuurverdiende geld goed besteedt wordt.  

De donoren denken ook na over hoe het geld te besteden en schrijven zo voor wat er gedaan moet worden met het geld. 

Voor de meer dan 3 miljoen Syrische vluchtelingen betekent het dat er voor bepaalde dingen geld is. Voor het bestrijden van ratten en het uitzetten van rattengif, is geld. Ratten brengen namelijk ziektes over, en we willen geen ratten.

Voor een poliocampagne is ook geld. Het kost in verhouding weinig geld om vrijwilligers te trainen, die ieder kind twee druppeltje poliovaccin in de mond geven, en alle kinderen zijn beschermd tegen polio. Het kost bijna  niets en heeft een heel groot effect. Dit is heel erg kosteneffectief.

Donoren geven in principe alleen geld uit aan levensreddende zaken, zoals eten, schoon drinkwater, poliovaccinaties, voorkomen en bestrijden van infectieziekten, goede moeder en kind zorg en dus zoveel mogelijk voorkomen van moeder en kind sterfte

Maar niet overal is geld voor. Voor behandelingen boven de € 700,- wordt de aanvraag in een comité beoordeeld. Een patiënt bij wie één van zijn kransslagaderen voor 80 % dicht zit, wacht nu af wat het comité zegt. Gaan ze de behandeling betalen, zal het levensreddend genoeg zijn? Dure behandelingen waar je een enkeling mee helpt is niet kosteneffectief genoeg als je keuzes moet maken met het geld.

In één van onze coördinatie vergaderingen hebben we een discussie over het screenen op borstkanker. In Nederland is dit een routine voor alle vrouwen boven de 50 jaar. Er ontstaat een discussie of dit wel of niet moet gebeuren, wat als je een knobbeltje ontdekt, wat dan? We kunnen de vrouwen niets bieden, een behandeling is te duur, en wordt niet betaald door de hulporganisaties. Screenen op borstkanker valt niet onder de levensreddende handelingen die vergoed wordt door donoren. Voor kanker is geen geld als je vluchteling bent. Ook niet voor het vroegtijdig opsporen van kanker.

Het is begrijpelijk dat er keuzes gemaakt moeten worden. Maar ik voel een steek in m’n hart. 

ZAATARI CAMP- FILMPJE

Hieronder de link naar een recent filmpje van Zaatari Camp. Het geeft een beeld van Zaatari Camp, waar ik 2 á 3 keer in de week ben. Eén van onze klinieken is hierin te zien met een aantal van onze verpleegkundigen waar ik erg trots op ben. Het filmpje is van UKAID-DFID onze donor voor ons werk hier in Jordanië. 


Zaatari Camp Jordan

EEN STERKE VROUW

Amirah (gefingeerde naam) is een Arabische vrouw van 38 jaar. Ze is gekleed in spijkerbroek en strak shirt. Omdat ze in huis is met alleen vrouwen heeft ze haar hoofddoek afgedaan.

Amirah woont alleen in de grote stad, dat is heel bijzonder. Een Arabische vrouw van deze leeftijd is in principe getrouwd en woont samen met haar man en kinderen.  Ik vraag haar of ze getrouwd is. “Niet meer” antwoord ze “en ik ben niet van plan nog een keer te trouwen”.

Ze is uitgehuwelijkt op haar 18^e jaar. Ze heeft vier kinderen van deze man. Ze zegt “Hij hield niet van mij, als hij wel van me gehouden had, had ik waarschijnlijk 15 kinderen gehad”. Zij heeft zelf besloten te willen scheiden, want ze was ongelukkig, ze had geen eigen leven, haar man commandeerde haar en ze moest doen wat haar man zei. De kinderen zijn bij haar man gebleven. Kinderen blijven na een scheiding in principe bij de man, met name omdat de vrouw geen inkomen heeft en financieel niet voor de kinderen kan zorgen. Haar vier kinderen wonen nu bij haar ex-man en zijn tweede vrouw. Ze heeft contact met ze via Skype. Na de scheiding ging ze bij haar ouders wonen. Haar ouders waren niet blij met de scheiding , want dit was slecht voor de reputatie. Ze hadden liever gehad dat ze troost had gezocht bij een andere man, maar wel bij haar man bleef. Amirah zegt: “Overspel mag niet in de Islam, maar in de praktijk is de reputatie belangrijker. Overspel hoeft niemand te weten, maar scheiden is een schande”. Amirah voelde zich erg onder druk gezet bij haar familie.  Om het huis van haar familie te ontvluchten, trouwde ze weer snel. Nu met een man, die wel van haar hield. Een man uit een minder welvarend milieu, maar iemand die heel veel moeite voor haar deed. Deze man hield echt van haar en ze trouwde. Maar na het trouwen bekoelde de liefde. Hij behandelde haar net zoals haar eerste man haar had behandeld en ze was wederom ongelukkig. Sinds ruim een half jaar is ze nu van hem gescheiden. Haar dochtertje bleef in eerste instantie bij haar, maar daar was haar man niet blij mee. De rechter heeft nu bepaald dat haar dochtertje naar haar man gaat. De reden voor deze uitspraak is het feit dat ze volgens haar tweede ex-man niet voor haar dochtertje kan zorgen omdat ze niet goed bij haar hoofd is. Tijdens haar huwelijk werd ze depressief en kreeg hiervoor medicatie van de arts. Dit feit maakt haar nu blijkbaar ongeschikt om voor haar dochtertje te zorgen.

Ze woont nu alleen, ze is bang dat haar familie naar Amman komt, want dan is ze haar vrijheid kwijt. Haar familie begrijpt niet dat ze alleen wil wonen, en natuurlijk is ze een schande voor de familie. Een vrouw die alleen woont, wordt gezien als een vrouw die continue met mannen de hort op is, en dat is een nog grotere schande.

Zij heeft echter genoeg van mannen. Ze zegt dat haar huwelijken geen goed gedaan hebben aan het beeld dat ze van mannen heeft en dat ze tijd nodig heeft om dit beeld bij te stellen. Ze is in ieder geval niet meer van plan om te trouwen. Ze is trots dat ze deze zelfstandige beslissingen heeft genomen en dat ze nu onafhankelijk is.

Voor me zie ik een sterke en reële vrouw, die nu voor haar zelf op komt, in een omgeving die dit niet accepteert. Ze moet er voor vechten. Ik merk dat ik een heel diep respect voel voor deze vrouw.

PALESTIJNEN IN JORDANIE

Regelmatig gebeurt het dat als ik iemand ontmoet, hij of zij zijn/haar naam noemt en zegt ik ben Palestijn.

Ook Mohammed (een gefingeerde naam) stelt zich voor en zegt: “Ik ben Palestijn”

Mohameds vader was 8 toen hij met zijn ouders naar Jordanië vluchtte wegens de oorlog. Hij leefde in een vluchtelingen kamp. Toen was er misschien één organisatie die hielp, heel anders dan nu. Mohamed heeft het Jordaans burgerschap. In Jordanië hebben alle Arabisch Palestijnse vluchtelingen het Jordaanse burgerschap gekregen, maar in hun hart blijven ze Palestijn. Ik zie geen verschil tussen Palestijnen en Jordaniërs. De helft van de bevolking in Jordanië bestaat uit Palestijnen. Volgens Mohamed doen Palestijnen het goed in Jordanië, zij hebben een leven opgebouwd, sommige verdienen goed geld en er zitten ook Palestijnen in de regering. Andere Palestijnen vinden dat Palestijnen minder kansen krijgen.

Inmiddels is de vader van Mohammed overleden. Een paar dagen voor zijn overlijden zei hij tegen zijn zoon: “Vergeet Palestina niet, dat is je vaderland. Je hebt daar een stuk land”. Mohamed is nog nooit in Palestina geweest en hij weet niet of hij het ooit zal zien. Als het mogelijk zou zijn vertrok hij meteen naar Palestina. Ook hij vertelt zijn zoon: “Vergeet Palestina niet, dat is je vaderland. Je hebt daar een stuk land”.

Ik maak een opmerking: “Wat is het toch jammer dat mensen niet in vrede naast elkaar kunnen leven”. Mohameds antwoord: “Er komt nooit vrede met Israël, zij hebben zoveel van onze mensen gedood, dat kunnen wij niet vergeten”.  

Het maakt me triest dit gesprek. Ik vraag me af of er ooit vrede zal zijn, als mensen niet kunnen vergeten en boos blijven.

Veel Palestijnen zijn indertijd ook naar Syrië gevlucht. Zij hebben zich in Syrië gesetteld, net zoals de Palestijnen in Jordanië. Nu zijn de kinderen van deze ouders weer op de vlucht voor de oorlog in Syrië. 

AMMAN FOTOS

Het is Vrijdag, ik heb weekend, het is mooi weer, dus wandel ik door Amman richting Citadel. Wandelen in Amman betekent heuvel op en heuvel af, trap op en trap af.  De Citadel is een heuvel in Amman met archeologische bezienswaardigheden.  

MIJN MULTIFUNCTIONELE APPARTEMENT

Ik heb een veel te groot appartement, met teveel ruimte voor één persoon. Een deel van dit appartement heb ik inmiddels omgetoverd tot een knusse huiskamer en er mijn plekje van gemaakt.

Deze week blijkt dit appartement multifunctioneel te zijn. Er wordt een workshop in mijn appartement gehouden met ruim 15 man. Oeps! Ik moet even slikken……..?

Zondag, ga ik met de logistiek medewerker naar mijn appartement, en hoop enigszins wat invloed uit te kunnen oefenen, maar mijn invloed is zeer beperkt.

Maandag ochtend met het ontbijt, heb ik gezelschap van een jonge dame, de eerste gast. Overdag ben ik in Zaatari kamp.

Als ik ’s avonds thuis kom ben ik benieuwd hoe het appartement eruit ziet, ik heb geen idee. Ik stel het naar huis gaan nog even uit en ga eerst borrelen, met een paar collega’s.

Om half negen ’s avonds wandel ik mijn appartement binnen. Alle grote lampen branden en de hut is verbouwd tot een conferentieoord. Er is een ruimte voor de versnaperingen met kartonnen bekertjes, koffie, thee, water en er is een ruimte om te vergaderen.

Midden in het huis staat een lange tafel opgesteld met een notitieboekje, pen en flesje water bij iedere zitplaats. De beamer, de flapovers, de stiften en alle benodigdheden voor een goede bijeenkomst zijn aanwezig. Ergens achterin heeft men geprobeerd, nog enigszins met mijn wensen rekening te houden, en is er een nog iets wat op een knus hoekje lijkt. Daar zit mijn tijdelijke huisgenoot opgekruld in pyjama op een stoel.

’s Avonds om elf uur, komt de tweede gast, hij is even uit Europa overgevlogen voor de workshop. Ik maak hem wegwijs en wens hem welterusten.

De volgende dag ben ik erg snel op mijn werk, ik hoef de deur niet uit. Om 8.00 pik ik mijn plekje vast in aan de lange tafel, en start mijn laptop op. Een half uur later komen de eerste mensen binnen. Zij zijn niet tevreden met de lange tafel, deze is niet geschikt voor een workshop en mijn appartement wordt weer helemaal verbouwd.

Langzaam druppelen de mensen binnen, het is een heel geroezemoes, en om half tien starten we met een paar huisregels, zoals buiten roken, en de peuken graag in de asbakken doen.

Halverwege de dag wordt de catering verzorgd, echt netjes blijft het niet.

Ook mijn slaap kamer is niet veilig. Na de lunch vraagt één van de gasten of er een rustige ruimte is om te bidden, en ik wijs haar mijn slaapkamer.

‘s Avonds als iedereen is vertrokken, sta ik verloren in mijn appartement rond te kijken. Er is mij net verteld, dat morgen om 7.00 de huishoudster langs komt om schoon te maken. Mijn koelkast staat vol met resten van de catering, die ik de komende week niet zelf wil opeten. De manlijke huisgenoot is de hort op, de jongedame helpt mij om alle zooi in vuilniszakken te doen, hier en daar rapen we een peuk op, en even later is het appartement enigszins toonbaar.

Ook deze tweede dag ben ik als eerste op mijn werk, zodra ik mijn bed uit kom, ben ik er. Om 7.00 staat de schoonmaakster op de stoep. Ze heeft iemand meegenomen, zodat ze snel alles kunnen doen, voordat straks de gasten weer komen.

Ook deze dag is het weer een heel gebeuren in mijn huis. Tussen de middag hebben we vandaag pizza, dat betekent dat er overal pizza dozen staan en halflege blikjes drinken. Vandaag eindigt er veel minder etensresten in mijn koelkast. De pizza gaat er goed in.

Eind van de dag kijken we terug op een zeer geslaagde workshop tweedaagse, waarin we de strategie voor de komende twee jaar hebben besproken. Morgen komt de schoonmaakster, maar ik kan niet wachten om de boel weer op orde te brengen. Na twee dagen zitten steek ik met plezier de handen uit de mouwen. Dus ik vlieg met bezem en dweil door het appartement schuif alles weer op zijn plaats. ’s Avonds zit ik weer op mijn vertrouwde plek in mijn knusse huis en typ dit bericht voor de weblog. De schoonmaakster zal morgen wel blij zijn, want die verwacht een hoop werk.