Ik ben nog nooit eerder in
het Midden-Oosten geweest. Ik kom nu in een nieuwe wereld terecht, waarin ik op
allerlei gebieden mijn weg moet gaan vinden.
Vrijdag 3 oktober vlieg ik
vanuit Parijs naar Jordanië. Ik reis samen met iemand, die al voor Medicins du
Monde (MDM) werkt in Jordanië. We vliegen voornamelijk over het water, de Middellandse
zee ga ik vanuit. Als ik ver onder me weer vaste land zie, ontwaar ik kale
rotsige bergen, die in het water lijken te drijven. Ik probeer uit te vogelen
wat ik nu eigenlijk zie. Het water blijkt even later een “Fata Morgana”. Het is
zand wat ik zie, het is één en al woestijn. Hier en daar zie ik een lange,
dunne, rechte, zwarte streep door het zanderige kale landschap. Een
geasfalteerde weg. Als we nog lager vliegen, zie ik groepjes witte en
zandkleurige huizen.
Even later landen we op de
luchthaven van Jordanië. Het is een ruim en rustig vliegveld. Voor de
paspoortcontrole wissel ik geld, ik koop een Jordaans Visum en ga door de
paspoortcontrole. Het verloopt allemaal vlot, heel anders als in Afrika.
Als we door de douane lopen
staat een chauffeur ons op te wachten. Mijn reisgenoot, een man, schudt hem een
hand. Ook ik steek mijn hand uit, maar deze blijft ergens in de lucht zweven om
vervolgens weer naar beneden te zakken. De chauffeur, legt zijn hand tegen zijn
borst en zegt iets.
Ik word in mijn nieuwe huis
afgezet. Een groot huis, 3 slaapkamers, 2 grote woonkamers, een eetkamer, grote
keuken. Iemand vertelde mij dat Jordaanse families meestal 2 woonkamers hebben,
één voor de mannen en één voor de vrouwen.
Voorlopig woon ik er alleen, totdat
de volgende nieuwe medewerker van MDM komt. Ik heb het dus voor het kiezen en
kies de slaapkamer met de eigen badkamer, waar ik de volgende dag mijn
persoonlijke spulletjes uitstal. Ik voel me een beetje hebberig, maar ik hou
erg van een eigen stekkie en privacy.
Op het balkon heb ik uitzicht
op de stad Amman.
’s Avonds zit ik ergens Pizza
te eten met een andere manlijke MDM medewerker. Als er even later een lokale man
bij komt zitten, schudt hij mijn tafelgenoot de hand. Ik steek m’n hand dit
keer niet uit, voel me enigszins bot, maar het lijkt okay.
Het is momenteel offerfeest,
dat betekent dat mijn voorbereidingstijd nog een paar dagen wordt verlengd. Het
weekend is normaal op vrijdag en zaterdag. Zondag is de eerste werkdag van de
week. Nu is mijn eerste werkdag woensdag. Ik heb tijd om me te settelen in mijn
nieuwe domein, mijn was te doen, en uit te zoeken hoe alle apparatuur werkt.
Ergens moet een knop voor warm water zijn, maar die heb ik nog niet gevonden.
Ik ga de buurt verkennen en op zoek naar brood, kaas, koffie en andere
etenswaren.
Er is afgesproken dat ik de
eerste werkdag opgehaald word, omdat ik het kantoor van MDM mogelijk niet kan
vinden in de wirwar van straatjes. Tijdens mijn ontdekkingstocht door de buurt,
kwam ik echter ook het kantoor tegen.
Ik gebruik deze vrije dagen ook
om het nieuws op mijn laptop te lezen, en ik lees:
“Islamitische Staat (IS) heeft vrijdagavond een video getoond waarop de
onthoofding van de Britse hulpverlener Alan Henning”. (ANP)
“Mogelijk dit weekend al komen Nederlandse F-16’s in actie in het kader
van de strijd tegen de Islamitische Staat (IS).” (nrc.nl)
Deze F-16’s zijn geplaats in
Jordanië, het land waar ik net ben aangekomen. Een tot nu toe veilig land,
misschien wel het meest stabiele land in het Midden-Oosten, maar je moet er
niet teveel bij nadenken. Je vraagt je af waarom al die ellende, waarom al die
strijd, waarom moeten zoveel mensen sneuvelen en vluchten?
Vooraf heb ik me vooral
verdiept in de organisatie en het werk in Jordanië. Nu verdiep ik me ook in
Jordanië zelf en de gewoontes. Ik laat mijn gedachten gaan over de vraag hoe de
man-vrouw verhouding is in Jordanië en hoe dit mogelijk mijn werk kan beïnvloeden.
Er is nog veel te ontdekken.
Terwijl ik dit allemaal
schrijf voor de weblog, met mijn eigen muziek op de achtergrond, bedenk ik me
hoeveel leuke en aardige reacties ik heb gehad om mij succes en sterkte te
wensen met deze nieuwe uitdaging. Dank jullie wel allemaal!!!
Ik probeer jullie op de
hoogte te houden als straks ook het echte werk begint. Voor mij wordt het tijd
om aan het werk te gaan.
