Cobi Rietveld: PARIJS

De briefing

De eerste werkweek heb ik erop zitten in Parijs, waarin ik vooral veel informatie heb geabsorbeerd. De Eifel toren en Montmartre waren niet opgenomen in het programma, maar wel de uitgebreide medische keuring, een arbeidsvoorwaarden gesprek en informatieve gesprekken met diverse mensen over de inhoud van het werk, de organisatie, veiligheid, de support en nog veel meer. ’s Avonds doe ik mijn huiswerk en lees van alles door. Het beeld wat ik krijg wordt steeds completer.

Er zijn drie gezondheidsposten en een mobiel team. In de gezondheidsposten werken onder andere lokale artsen, verpleegkundigen, verloskundigen, apotheker en apothekers assistenten, administratief medewerkers, schoonmakers. Daarnaast is er een groep Community Health Workers. Ik probeer op een rijtje te zetten wat ik in Jordanië ga doen, waar ik mee aan de slag moet en hoe ik me daar in de eerste week ga oriënteren. In mijn hoofd heb ik al een inwerkprogramma voor mezelf, maar waarschijnlijk wacht me in Jordanië ook een inwerkprogramma, met een beetje geluk sluiten deze prima op elkaar aan.

Ik sta inmiddels te popelen om te beginnen, maar volgende week heb ik eerst nog een introductiecursus. Ik ga straks in ieder geval goed voorbereid naar Jordanië.

De Metro

Zowel binnen mijn voorbereidingsprogramma, als voor mijn eigen vrije tijdsvermaak, maak ik regelmatig gebruik van de metro in Parijs. Met ongeveer 5 minuten ben ik bij het dichtstbijzijnde metrostation. Kijken hoe laat de metro gaat doe ik niet, ik hoef nooit lang te wachten, binnen enkele minuten is hij er. Geweldig hoeveel mensen hier dagelijks onder de grond super snel door Parijs vervoerd worden, met de auto is daar geen beginnen aan.

Er valt ook heel wat te kijken in de ondergrondse van Parijs. Er zijn moeders met kinderen, schooljeugd die vrolijk babbelen, werkende mensen die zich haasten, ouderen die voorzichtig de metro instappen, toeristen met hun zoekende blikken en een kaart van Parijs (zoals ik). Van de week zaten er 3 jonge mannen in zwarte pakken, met glimmende zwarte schoenen en streepjes overhemd, met elkaar te babbelen. Het leek heel wat die zwarte pakken, maar ze hadden qua leeftijd m’n zoons kunnen zijn. Ik zat aan het gangpad, met naast mij een jonge man en tegenover mij een lezende mevrouw. Aan de andere kant van het gangpad zat een meneer alleen, die alle 4 de stoelen voor zichzelf had in deze drukke metro. De man zijn zwartgrijze haar en baard leek al even niet gewassen en zijn kleding was enigszins smoezelig. Naast hem op de stoel een soort boodschappentas en tegenover hem op de stoel nog een kleinere tas. Ik denk dat dit al zijn eigendommen waren in minder dan 10 kg. Hij was bezig met een aansteker, iets wits op een papiertje en een heel klein mesje. Niemand zei er wat van, en niemand ging naast hem zitten. Ik werd erdoor geraakt, en dacht eigenlijk: “Jeetje, hoe komt iemand toch zover en wat is zijn verhaal?”. Hij bleef nog lang in mijn gedachten hangen.

Sacre Coeur

Als ik de straat uit loop, ruim 10 minuten van mijn hotel, ben ik bij de Sacre Coeur. Het is even klimmen, want de Sacre Coeur ligt op een heuvel. Op het einde van een dag informatie absorberen, zat ik in deze mooie, witte basiliek naar de mis te luisteren. Het is een mooie plek om stil te zitten, te kijken en te luisteren. Tijdens de mis ging één van de nonnen in een wit gewaad en een zwarte lange kap zingen. Ik weet niet wat ze zong, het was denk ik iets gregoriaans. De akoestiek in de kerk was mooi, ze had een prachtige stem en het was bijzonder rustgevend. Ik vond het jammer dat ze zo kort zong.

Tijdens de mis bleven toeristen de basiliek in en uit lopen. Bij de ingang staat een bord “verboden te fotograferen”, maar iedereen fotografeert erop los met mobiel en fototoestel, met en zonder flits.

Halverwege de mis liep ik weer naar buiten waar een heel andere sfeer heerste.

Op de trappen voor de Sacre Coeur was het druk met mensen in alle soorten, maten en kleuren. Er waren fotograferende toeristen, Afrikaanse verkopers die mini Eifel torens en andere souvenirs verkopen, jonge mensen die op de gitaar spelen en zingen, publiek die luistert en applaudisseert, stelletjes die samen wijn drinken in het gras. Bijna iedereen maakte selfies op de trappen of in het gras met als achtergrond de Sacre Coeur of een uitzicht op Parijs. De sfeer is relaxed, het zonnetje schijnt, ik slenter rond, en ga ergens zitten en bekijk het gebeuren.

Begraafplaatsen

In de drukke stad Parijs zijn ook rustige plekken te vinden. Eén van deze plekken is de begraafplaats Montmartre. Ik was ook hier weer op het einde van de dag, het zonnetje stond laag, er heerste een rust, en overal liepen katten op de begraafplaats. Het is een bijzonder sfeertje zo’n begraafplaats en ook hier lopen mensen rond die mij opvallen. Even voor zessen wordt de klok geluid, een teken om de begraafplaats te verlaten, want de hekken sluiten om zes uur. De vele katten blijven achter en ik vraag me af of er ook niet hier en daar een zwerver de nacht hier zal doorbrengen. De begraafplaats lijkt mij te groot om te controleren of iedereen weg is.