PARIJS

De briefing

De eerste werkweek heb ik erop zitten in Parijs, waarin ik vooral veel informatie heb geabsorbeerd. De Eifel toren en Montmartre waren niet opgenomen in het programma, maar wel de uitgebreide medische keuring, een arbeidsvoorwaarden gesprek en informatieve gesprekken met diverse mensen over de inhoud van het werk, de organisatie, veiligheid, de support en nog veel meer. ’s Avonds doe ik mijn huiswerk en lees van alles door. Het beeld wat ik krijg wordt steeds completer.

Er zijn drie gezondheidsposten en een mobiel team. In de gezondheidsposten werken onder andere lokale artsen, verpleegkundigen, verloskundigen, apotheker en apothekers assistenten, administratief medewerkers, schoonmakers. Daarnaast is er een groep Community Health Workers. Ik probeer op een rijtje te zetten wat ik in Jordanië ga doen, waar ik mee aan de slag moet en hoe ik me daar in de eerste week ga oriënteren. In mijn hoofd heb ik al een inwerkprogramma voor mezelf, maar waarschijnlijk wacht me in Jordanië ook een inwerkprogramma, met een beetje geluk sluiten deze prima op elkaar aan.

Ik sta inmiddels te popelen om te beginnen, maar volgende week heb ik eerst nog een introductiecursus. Ik ga straks in ieder geval goed voorbereid naar Jordanië.

  

De Metro

Zowel binnen mijn voorbereidingsprogramma, als voor mijn eigen vrije tijdsvermaak, maak ik regelmatig gebruik van de metro in Parijs. Met ongeveer 5 minuten ben ik bij het dichtstbijzijnde metrostation. Kijken hoe laat de metro gaat doe ik niet, ik hoef nooit lang te wachten, binnen enkele minuten is hij er. Geweldig hoeveel mensen hier dagelijks onder de grond super snel door Parijs vervoerd worden, met de auto is daar geen beginnen aan.

Er valt ook heel wat te kijken in de ondergrondse van Parijs. Er zijn moeders met kinderen, schooljeugd die vrolijk babbelen, werkende mensen die zich haasten, ouderen die voorzichtig de metro instappen, toeristen met hun zoekende blikken en een kaart van Parijs (zoals ik). Van de week zaten er 3 jonge mannen in zwarte pakken, met glimmende zwarte schoenen en streepjes overhemd, met elkaar te babbelen. Het leek heel wat die zwarte pakken, maar ze hadden qua leeftijd m’n zoons kunnen zijn. Ik zat aan het gangpad, met naast mij een jonge man en tegenover mij een lezende mevrouw. Aan de andere kant van het gangpad zat een meneer alleen, die alle 4 de stoelen voor zichzelf had in deze drukke metro. De man zijn zwartgrijze haar en baard leek al even niet gewassen en zijn kleding was enigszins smoezelig. Naast hem op de stoel een soort boodschappentas en tegenover hem op de stoel nog een kleinere tas. Ik denk dat dit al zijn eigendommen waren in minder dan 10 kg. Hij was bezig met een aansteker, iets wits op een papiertje en een heel klein mesje. Niemand zei er wat van, en niemand ging naast hem zitten. Ik werd erdoor geraakt, en dacht eigenlijk: “Jeetje, hoe komt iemand toch zover en wat is zijn verhaal?”. Hij bleef nog lang in mijn gedachten hangen.

Sacre Coeur

Als ik de straat uit loop, ruim 10 minuten van mijn hotel, ben ik bij de Sacre Coeur. Het is even klimmen, want de Sacre Coeur ligt op een heuvel. Op het einde van een dag informatie absorberen, zat ik in deze mooie, witte basiliek naar de mis te luisteren. Het is een mooie plek om stil te zitten, te kijken en te luisteren. Tijdens de mis ging één van de nonnen in een wit gewaad en een zwarte lange kap zingen. Ik weet niet wat ze zong, het was denk ik iets gregoriaans. De akoestiek in de kerk was mooi, ze had een prachtige stem en het was bijzonder rustgevend. Ik vond het jammer dat ze zo kort zong.

Tijdens de mis bleven toeristen de basiliek in en uit lopen. Bij de ingang staat een bord “verboden te fotograferen”, maar iedereen fotografeert erop los met mobiel en fototoestel, met en zonder flits.

Halverwege de mis liep ik weer naar buiten waar een heel andere sfeer heerste.

Op de trappen voor de Sacre Coeur was het druk met mensen in alle soorten, maten en kleuren. Er waren fotograferende toeristen, Afrikaanse verkopers die mini Eifel torens en andere souvenirs verkopen, jonge mensen die op de gitaar spelen en zingen, publiek die luistert en applaudisseert, stelletjes die samen wijn drinken in het gras. Bijna iedereen maakte selfies op de trappen of in het gras met als achtergrond de Sacre Coeur of een uitzicht op Parijs. De sfeer is relaxed, het zonnetje schijnt, ik slenter rond, en ga ergens zitten en bekijk het gebeuren.

Begraafplaatsen

In de drukke stad Parijs zijn ook rustige plekken te vinden. Eén van deze plekken is de begraafplaats Montmartre. Ik was ook hier weer op het einde van de dag, het zonnetje stond laag, er heerste een rust, en overal liepen katten op de begraafplaats. Het is een bijzonder sfeertje zo’n begraafplaats en ook hier lopen mensen rond die mij opvallen. Even voor zessen wordt de klok geluid, een teken om de begraafplaats te verlaten, want de hekken sluiten om zes uur. De vele katten blijven achter en ik vraag me af of er ook niet hier en daar een zwerver de nacht hier zal doorbrengen. De begraafplaats lijkt mij te groot om te controleren of iedereen weg is.

Toerist in het weekend

Een weekend in Parijs en geen verplichtingen, dat betekent er op uit met mijn fototoestel en heel wat af lopen in Parijs.

AFSCHEID

Het is zover. Morgen vertrek ik met de trein naar Parijs.

Vanaf begin september wist ik dat ik was aangenomen voor de baan in Jordanië. Het heeft echter nog 3 weken geduurd voordat het morgen eindelijk zover is. Je kunt ook zeggen: binnen 3 weken is het al zover. Tijd blijft een relatief begrip. Dit betekende voor mij 3 weken lang afscheid nemen. Ik had er eerst 2 weken voor, maar vervolgens kwam er nog een derde week bij. Ik had alle tijd, want ik genoot nog steeds van een sabbatical, alhoewel het niet meer aanvoelde als een sabbatical. Het relaxte gevoel van de afgelopen 8 maanden was ik een beetje kwijt.

AFSCHEID betekent afscheid nemen van mijn huis, mijn eigen plekje en eigen spulletjes, mijn Hollandse leven en de mensen die me dierbaar zijn. De financiële waarde van mij spulletjes stelt niets voor, maar de emotionele waarde is toren hoog. Alles wat ik opruimde, bracht een eigen herinnering mee. Het schilderij aan de muur uit Tanzania; het beeld uit Gambia, gekocht omdat ik ontroerd werd  door een doofstomme jongeman die me verleidde tot de koop; decoraties en meubels die door mijn vader zijn gemaakt: het stoeltje van de rommelmarkt, waar ik uren tijd in heb zitten om op te knappen, met stof uit India; de verschillende afscheidscadeautjes, van alle andere keren dat ik afscheid nam, ……... Op mijn gemak heb ik stapels fotoboeken bekeken, voordat ik ze daadwerkelijk opborg. Mijn hele leven kwam even langs in de afgelopen weken. Iedereen zag ik voor een laatste keer voorlopig. Ja, en hoe ik me daarbij voel valt eigenlijk niet te beschrijven……….

Er was ook nog de zakelijke kant van het vertrek. De makelaar, een geboorteakte, de bank, de verzekering, uitschrijven bij de gemeente, nog even naar de tandarts, de belasting, de auto verkopen……. Hiervoor was het handig dat ik nog een week extra had. Ik had daarin al het nodige voorwerk gedaan, maar kon niets regelen zolang ik nog niet concreet wist wat ik waar en hoelang ging doen. Bij de één ging het super vlot, bij de ander kreeg ik na lang wachten voorlichting die ik niet begreep. Al deze zaken wilde ik graag snel regelen, ik telefoneerde en stond regelmatig in de wachtrij. Voor erg ingewikkelde zaken werd mij gevraagd dit even op de mail te zetten. Meestal krijg je dan een automatisch antwoord met als voorbeeld: "Hartelijk dank voor uw bericht. U ontvangt van ons antwoord over minimaal een werkdag en maximaal 10 werkdagen. Op onze website vindt u antwoorden op de meest gestelde vragen". Als het antwoord niet helemaal duidelijk was mailde ik netjes terug waar ik weer een automatisch antwoord op kreeg. Nu is 3 weken misschien toch wel snel als je dit soort zaken voor elkaar moet krijgen en vooruit, ik heb 95% rond.

En dan, wat neem je allemaal mee en wat laat je allemaal thuis. Ik heb in ieder geval foto’s meegenomen van mensen om mij heen en dierbare momenten, om zo toch een stukje thuis mee te nemen naar Jordanië.

Mijn huis is nu schoon, netjes, leeg op de meubels na, erg kaal en klinkt hol. Mijn spullen welke ik het komende jaar denk te gebruiken zijn ingepakt.

Ik mag 2 x 23kg bagage meenemen en 12 kg handbagage. Dus samen 58 kg. Dat is bijna mijn gewicht, ga dat maar eens sjouwen. Het zijn er 30 geworden, inclusief mijn handbagage.

Morgen vertrek ik met de trein naar Parijs, daar blijf ik 1 of 2 weken. Voor de eerste week heb ik al een programma ontvangen, mogelijk krijg ik de tweede week nog een cursus.

Ik heb vaker afscheid genomen. Tijdens zo’n afscheidsproces wordt ik me altijd erg bewust wat ik achterlaat en wat ik wel of niet ga missen. Afscheid nemen valt me niet mee, maar het laat me ook beseffen hoeveel ik heb om dankbaar voor te zijn.

Na ieder afscheid is er echter een nieuw begin. Het is best spannend, en misschien wel een beetje eng, maar ik moet zeggen ik hou ook wel van het avontuurlijke gevoel dat dit oproept. Wie worden mijn nieuwe collega’s, wat gaat mijn werk inhouden, hoe zijn de omstandigheden, hoe zijn de mensen in Jordanië, hoe zal mijn woonplekje zijn, hoe gaat mijn leven eruit zien, zal ik er mijn draai vinden? Ik heb me goed ingelezen vooraf, en ik word de komende dagen verder geïnformeerd en voorbereid. Ik heb zeker een beeld, maar om echt te weten hoe het is moet ik het daadwerkelijk gaan ervaren.

VRIJHEID

Het is begin September en ik heb 8 maanden sabbatical achter de rug.

1 januari 2014 nam ik ontslag op het ROC in Veghel.  Drie maanden daarvoor leverde ik mijn

ontslagbrief in. Het voelde geweldig om ontslag te nemen in crisistijd, waarin de kans meestal groter is dat je ontslag krijgt in plaats van neemt. Het gaf me een gevoel van vrijheid. Mijn plan was reizen, genieten, relaxen en voorbereiden op een uitzending naar het buitenland. Het einddoel was in september uitgezonden worden. Ik wist wat ik wilde.

Tijdens die 8 maanden had ik echt weleens mijn twijfels. Stel dat het niet lukt. Ik ben 50, kom je dan weer aan het werk. Stel dat ik ineens ziek wordt, ik heb geen uitkering, kom dan maar weer eens aan het werk. Maar de gedachte om tot mijn 67^e voor zekerheid te gaan in het zelfde werk op dezelfde school, benauwde me nog meer. Alhoewel tussen deze twee extremen in ook veel mogelijkheden zijn natuurlijk.  Maar ik hou van vrijheid, en nam weloverwogen risico’s.

Ik genoot van mijn vrijheid. Ik heb 6 weken met een vriendin door Nieuw Zeeland gereisd. Daar heb ik genietend van alle rust, vrijheid en natuur, mijn 50^e verjaardag gevierd. Geen Sarah in de tuin, maar een versierde hippybus.

  

Na een paar weken Nederland vertrok ik naar India. India is het meest contrastrijke en kleurrijke land dat ik ken in alle aspecten. Er is armoede en rijkdom, ashrams en leprakolonies, gastvrijheid en corruptie, goeroes en zwerfafval. Binnen de Katholieke kloostermuren, waar ik te gast was, genoot ik van de rust en de vrede en luisterde ik naar de gebeden en het gezang van de zusters. Buiten de kloostermuren was er de hectiek van het verkeer en het leven op straat en het getoeter.

Na mijn reis India, kwam Oeganda en Tanzania. In Oeganda zag ik leeuwen, olifanten, apen, chimpansees, giraffen, gorilla’s, prachtige vogels, groot en klein, krokodillen, nijlpaarden en nog veel meer.  Geweldig mooi!!!!. Vervolgens reisde ik door naar Tanzania waar ik m’n oude werkplek opzocht. Daar zag ik vooral veel oude bekenden. En terwijl ik daar rondliep kwamen alle herinneringen langs.

  

Tussen mijn reizen door ging ik in Nederland op pad met mijn fototoestel, las ik boeken, regelde allerlei huiselijke zaken voor een eventueel vertrek, had tijd om tot volledige rust te komen en mn hoofd helemaal leeg te maken. En ik kreeg helemaal zin in  een nieuwe uitdaging.

En toen begon het solliciteren. Ik kan dan wel een interessant CV hebben…. Maar ik miste ervaring in managen en coördineren in humanitaire hulpverlening.

En na vele afwijzingen en een aantal zenuwslopende telefonische interviews is het dan zover. Rond 15 september vertrek ik naar Parijs naar het hoofdkantoor van Médicin du Monde, alwaar ik diverse briefings zal krijgen, een medisch onderzoek en mijn papieren in orde gemaakt moeten worden. Van daaruit ga ik naar Jordanië en ga ik werken met Syrische vluchtelingen. Op het tabblad “Werken in Jordanië” heb ik daar meer informatie over gegeven.
Ik ben nu bezig met regelzaken en continue afscheid nemen, wat een proces op zich is. 

Terugkijkend heb ik een geweldige sabbatical gehad, waarin ik in alle vrijheid kon genieten en keuzes kon maken.

Vooruitkijkend ga ik een onbekend avontuur tegemoet, waarin ik met mensen werk die gevlucht zijn en op diverse manieren in hun vrijheid beperkt zijn. Ik ga ervan uit dat dit een intensieve tijd zal zijn.  

Vanaf deze weblog is mijn streven om eenmaal in de 1 a 2 weken jullie op de hoogte te houden van mijn ervaringen.

Een ieder die dat wil kan mij volgen. Je kunt je abonneren op mijn weblog, zodat je automatisch bericht krijgt via je e-mail als ik er iets nieuws op zet. Worden de nieuwsberichten je teveel, dan meld je je gewoon weer af.