Pfffff, het is nu al de
derde week. Ik zit in een hotel in
Nairobi.
De eerst week was het hele
coördinatie team er. Omdat de meesten in Kenia of Oeganda wonen, werken ze
vanuit thuis en ik mag vanuit mijn hotel kamer werken.
Ik houd contact via e-mail
en skype en we houden de zaken draaiende in het veld.
Remote management noemen we
dit. Ook dat is een ervaring, en eerlijk gezegd, dat gaat best wel.
Als het internet goed werkt
kun je hele vergaderingen houden met mensen op diverse plekken op de wereld. De
techniek staat voor niets tegenwoordig. 10 jaar geleden was dat in Tanzania,
waar ik toen werkte, nog niet mogelijk. En in 1998 in India was ik helemaal van de
buitenwereld afgesloten.
Voor de lopende projecten gaat
het eigenlijk prima. Sinds Mei hebben we teamleiders aangesteld in het veld. De mensen steunden veel op expats, of we deden teveel zelf. Dat gebeurt al redelijk gauw in een
organisatie ook in Nederland. In Juni heb ik met veel
plezier onze teamleiders en kliniek manager een 5 daagse training gegeven.
Mensen trainen en het beste uit ze naar boven laten komen, vind ik altijd één
van de mooiste dingen die ik mag doen.
Het was vooral ook heel
praktisch en ze moesten hard werken in de training; roosters maken, team besprekingen
oefenen, gesprekken voeren, plannen maken, problemen oplossen.
Ja en nu moeten ze het
ineens meer in praktijk brengen, dan dat we toen hadden gedacht.
Alles gaat door, en ik ben
trots op ze.
Op afstand maken we
plannen, stellen we protocollen bij, schrijven
rapportages en voorstellen.
Nieuwe projecten starten dat
is lastig. We zouden een nieuw project starten per 1 augustus, dat hebben we
inmiddels uitgesteld naar 1 September. Ik ben sollicitatie brieven aan het lezen
vanuit mijn hotel kamer, en stuur een lijst terug met de mensen die uitgenodigd
mogen worden voor een toets.
Maar het wordt hoog tijd dat
ik weer naar het veld ga, ik stomp een beetje af en mijn werktempo gaat omlaag.
Maar ik heb vooral mensen en de praktijk nodig om mezelf geprikkeld te houden. Nee, een kantoorbaan is niets voor mij, zo
voelt het nu.
Ik moet echt weer het veld
in te gaan. Maandag is het eindelijk zover, dan vlieg ik naar Juba. Ik heb net
de aangepast veiligheidsregels zitten lezen, de avondklok is nu om 19.00 en
voor sommige gebieden 18.00.
Dinsdag vlieg ik meteen door
naar Pamat.
