WERKEN VANUIT EEN HOTEL KAMER

Pfffff, het is nu al de derde week. Ik zit in een hotel  in Nairobi.

De eerst week was het hele coördinatie team er. Omdat de meesten in Kenia of Oeganda wonen, werken ze vanuit thuis en ik mag vanuit mijn hotel kamer werken.

Ik houd contact via e-mail en skype en we houden de zaken draaiende in het veld.

Remote management noemen we dit. Ook dat is een ervaring, en eerlijk gezegd, dat gaat best wel.

Als het internet goed werkt kun je hele vergaderingen houden met mensen op diverse plekken op de wereld. De techniek staat voor niets tegenwoordig. 10 jaar geleden was dat in Tanzania, waar ik toen werkte, nog niet mogelijk.  En in 1998 in India was ik helemaal van de buitenwereld afgesloten.

Voor de lopende projecten gaat het eigenlijk prima. Sinds Mei hebben we teamleiders aangesteld in het veld. De mensen steunden veel op expats, of we deden teveel zelf.  Dat gebeurt al redelijk gauw in een organisatie ook in Nederland. In Juni heb ik met veel plezier onze teamleiders en kliniek manager een 5 daagse training gegeven. Mensen trainen en het beste uit ze naar boven laten komen, vind ik altijd één van de mooiste dingen die ik mag doen.

Het was vooral ook heel praktisch en ze moesten hard werken in de training; roosters maken, team besprekingen oefenen, gesprekken voeren, plannen maken, problemen oplossen.

Ja en nu moeten ze het ineens meer in praktijk brengen, dan dat we toen hadden gedacht.

Alles gaat door, en ik ben trots op ze.

Op afstand maken we plannen,  stellen we protocollen bij, schrijven rapportages en voorstellen.

Nieuwe projecten starten dat is lastig. We zouden een nieuw project starten per 1 augustus, dat hebben we inmiddels uitgesteld naar 1 September. Ik ben sollicitatie brieven aan het lezen vanuit mijn hotel kamer, en stuur een lijst terug met de mensen die uitgenodigd mogen worden voor een toets.

Maar het wordt hoog tijd dat ik weer naar het veld ga, ik stomp een beetje af en mijn werktempo gaat omlaag. Maar ik heb vooral mensen en de praktijk nodig om mezelf geprikkeld te houden.  Nee, een kantoorbaan is niets voor mij, zo voelt het nu.  

Ik moet echt weer het veld in te gaan. Maandag is het eindelijk zover, dan vlieg ik naar Juba. Ik heb net de aangepast veiligheidsregels zitten lezen, de avondklok is nu om 19.00 en voor sommige gebieden 18.00.

Dinsdag vlieg ik meteen door naar Pamat.

NIEUWS ZUID SOEDAN

Ik ben nu al ruim een week in een hotel in Nairobi. Vanuit hier werk ik op afstand en hou contact met het veld en mijn collega’s. Vorige week is het coördinatie team samen gekomen in Nairobi. Sinds vrijdag zijn mijn collega’s naar huis, omdat ze allemaal redelijk in de buurt wonen, en ben ik alleen in het hotel. We overleggen voornamelijk via skype.

Vanuit Nairobi google ik naar nieuws over Zuid Soedan. In het Nederlandse nieuws is bijna niets te vinden. Het meeste vind ik op Sudan Tribune en Al Jazeera.

De vice president werd afgezet in 2013 en werd toen rebellen leider. In Augustus 2016 werd het vredesakkoord getekend, de vraag was in hoeverre de president en rebellenleider erachter stonden, maar de druk van de internationale gemeenschap was groot. In April 2016 kwam de rebellenleider eindelijk naar Juba, en hervatte zijn rol als vice president. Vele van zijn soldaten waren hem vooruit gegaan.

Volgens het vredesakkoord, moesten de beide legers samen gaan, om gezamenlijk de veiligheid te waarborgen. In plaats daarvan gingen ze in Juli 2016 met elkaar vechten, en vluchten inwoners en humanitaire hulpverleners de stad uit.

Ook  de vice president is Juba ontvlucht en verbergt zich ergens.Hij werd gevraagd terug te komen, maar kwam niet. Inmiddels is er een vervanger voor zijn rol als vice president aangesteld, dit is volgens de gevluchte vice president illegaal. De vraag is wat dat voor consequenties heeft.

Er wordt gevochten op diverse plekken in het land.Ongeveer 60.000 mensen zijn gevlucht in de afgelopen 3 weken. Volgens de UNHCR worden vluchtelingen tegen gehouden door gewapende groeperingen. De gewapende groeperingen plunderen huizen, vermoorden burgers en  rekruteren verplicht kinderen . Er zijn verhalen van seksueel misbruik en verkrachtingen door het leger.

De VN was bereid om extra vredes troepen te sturen. De president weigert want er zijn al 12.000 soldaten van de VN, en Zuid Soedan kan prima zichzelf redden, zegt een van zijn woordvoerders.

Momenteel is het rustig in Juba, het leger van de rebellen is vertrokken. Ik hoor van anderen dat het stil is op straat. De Zuid Soedanese pond is niets meer waard, het eten schreeuwend duur en er was al honger in het land.

Daarnaast is er inmiddels een cholera uitbraak in Juba.

Ondertussen zit ik in een hotel in Nairobi. Het lijken twee verschillende werelden, de wereld van het nieuws uit Zuid Soedan en mijn hotel kamer in Nairobi. Dan hebben we ook nog de wereld op ander plekken zoals Syrië, waar ik af en toe ook nog het nieuws van volg en de wereld in Nederland. Soms lijkt het of mijn leven uit vele verschillende werelden bestaat die allemaal naast elkaar bestaan. In de ene wereld is bijna niet voor te stellen wat er in de andere wereld gebeurt.

Wanneer we terug gaan naar Zuid Soedan is nog geen definitief besluit over genomen. Sommige organisaties zijn alweer terug, anderen niet.

Dagelijks wordt de situatie gemonitord, maar het is erg lastig te monitoren. Men probeert een beeld te vormen wat er mogelijk wel of niet kan gebeuren, maar eigenlijk is het onvoorspelbaar. Het is een afweging maken tussen onze veiligheid en hulp verlenen.