SNEEUW IN AMMAN

Donderdag 19 februari. Vandaag is voorspeld dat er sneeuw komt. Het is de tweede keer deze winter sinds ik in Jordanië ben. Er stonden eigenlijk twee vergaderingen gepland voor vandaag hier in Amman. Een vergadering van de “strategische adviesgroep voor de gezondheidszorg sector” geleid door de UNHCR, en een werkgroep “Reproductieve gezondheidszorg” geleid door de UNFPA. Vanwege de weersvoorspellingen heeft de overheid echter besloten dat vanaf twaalf uur iedereen een Public Holiday heeft. Zo kan iedereen zorgen dat hij of zij op tijd thuis is, voordat het slechte weer los barst. De vergaderingen zijn afgezegd en ik heb een dag op kantoor. Voor mij is een kantoor dag niet verkeerd, want op deze manier krijg ik extra tijd om allerlei zaken te doen, die ik anders ’s avonds doe. Voor volgende week moet ik mijn planning omgooien, want deze vergaderingen worden dan ingehaald.

We hebben maatregelen genomen voor onze gezondheidszorgposten, zodat deze kunnen doorgaan met een minimale bezetting. Vooral voor het vluchtelingen kamp is dat een uitdaging omdat met sneeuw en gladheid het niet mogelijk is daarheen te rijden. Een aantal personeelsleden verblijven in het plaatsje dichtbij het vluchtelingenkamp in een hotel, samen met een chauffeur. Er zijn sneeuw kettingen geregeld voor de auto en de chauffeur kan het gezondheidszorgpersoneel dagelijks naar het vluchtelingen kamp brengen. De weersvoorspellingen geven aan dat maandag het slechte weer voorbij is. Ik hoop het, want alles ligt stil met dit weer.

  

Vandaag is het vrijdag, weekend voor mij. Ik slaap uit. Als ik opsta sneeuwt het en is de wereld gehuld in een witte laag. Ik geniet in alle rust van mijn ontbijt. Als even later de zon schijnt, pak ik mijn camera en ga op pad. 

ARABISCHE LES

Een nieuw land, een nieuwe cultuur en een nieuwe taal. Ik ben gestart met Arabische les.

Maar dat valt nog niet mee. Het kost me heel veel moeite het op een juiste manier uit te spreken. Er zijn wel 4 verschillende soorten letters “T”, die allemaal anders klinken. De één spreek je voor in de mond uit, de ander ergens achter in de keel, de andere twee er tussen in. Er zijn 3 soorten “S”, 3 soorten “D”, en ga zo maar door. Als je het niet juist uitspreekt, betekent het ook meteen iets anders.

De Arabische taal betekent ook een ander schrijfwijze, andere letters en tekens, achterstevoren schrijven en achterin het boek beginnen te lezen, in plaats van voorin.

De schrijfwijze bevat veel krullen, puntjes, streepjes, voor mij in eerste instantie, onbegrijpelijke tekens.

Het Arabische alfabet heeft 28 medeklinkers, maar de meesten kunnen op vier verschillende manieren geschreven worden, afhankelijk of de letter in het begin, in het midden, aan het einde van het woord of los geschreven wordt. De letters hiernaast zijn 4 keer dezelfde letter.  

En als je 2 letters combineert kan er weer iets bijzonders uitkomen. 

Zoals we vroeger op de lagere school de letters één voor één overschreven, zo oefen ik ook nu het schrijven. De eerste keer dat ik de letters schreef, ging het krom, scheef en bibberig, alsof ik probeerde na te tekenen, wat niet lukte. Inmiddels schrijf ik wat soepeler en lijken de letters sierlijker te worden.

Voor de klinkers, dubbel letters, accenten zijn er nog diverse tekens, streepjes en krulletjes. In de lessen leren we die, maar in de dagelijkse praktijk worden de tekens vaak weg gelaten, dus dat is gokken hoe het woord daad werkelijk uit te spreken.

Hieronder staat twee keer hetzelfde, met en zonder al die tekens.

Er staat welkom. Welkom in het Arabisch heeft een mooie betekenis. Het  betekent: “Ik wens dat je een deel van de familie bent, en dat alles soepel voor je zal verlopen”

Ik ben gecharmeerd door het poëtische en de mooie woorden in de Arabische taal.

Waar wij in Nederland goedemorgen zeggen, kun je in de Arabische taal zeggen: “Ik wens je een dag vol licht” of “Ik wens je een dag vol bloemen”

Voor goede nacht in de Arabische taal zegt men: “Ik hoop dat morgen alles goed voor je is”

“Vrede zij met u” is een normale dagelijkse groet hier, en bij het afscheid nemen kan men zeggen “Ga in vrede”of "Dat God je gezondheid mag geven"

Inmiddels heb ik 7 lessen gehad waarvan 3 lessen gemist. We hebben alle letters en tekentjes behandeld, en maandag heb ik m’n eerste toets. Ik moet de letters kunnen schrijven, ze aan elkaar kunnen rijgen en de klanken herkennen van de letters.

Ik ben benieuwd?

IS VERBRANDT JORDAANSE PILOOT … EN NU…..?

Dinsdagavond, ik heb besloten een avondje flink door te werken en zit op kantoor met m’n neus achter de laptop. Overdag was ik de hele dag in één van onze klinieken geweest. Nu zijn mijn hersenen druk bezig met getallen, om de nodige inschatting te kunnen maken hoeveel medicijnen, medische materialen we het komende jaar nodig hebben. Totdat de telefoon gaat. Ik krijg bericht dat de gevangen genomen Jordaanse piloot is gedood door de IS. Er worden een aantal details gegeven, die niet tot me door willen dringen, en ik vraag me af of ik het wel goed begrijp. Ik krijg advies deze avond niet op pad te gaan, want mogelijk zullen er demonstraties plaats vinden.

Ik leg de telefoon neer en staar naar mijn laptop. Van doorwerken is ineens geen sprake meer, dus pak ik mijn tas in en ga op weg naar huis. Ik verwacht dat als ik buiten kom de wereld van slag zal zijn, en het leven stil zal staan. Maar buiten rijden de auto’s door de straat, hier en daar wordt getoeterd, mensen lopen winkeltjes in en uit en het leven lijkt gewoon door te gaan.

Aangekomen in mijn appartement, start ik meteen mijn laptop op voor het nieuws. Het eerste bericht: “IS verbrandt Jordaanse piloot levend.” Ik lees diverse artikelen met schokkende details. De tranen springen in mijn ogen, ik kan er met m’n hoofd niet bij. Wat doen mensen toch afschuwelijk dingen. Eigenlijk is het helemaal niet raar als mensen heel boos reageren op zo’n bericht en ik snap het dat er demonstraties volgen. Het houdt me de hele avond bezig.

De volgende twee dagen gaat het leven en het werk gewoon door. Maar regelmatig is het  onderwerp van gesprek de Jordaanse piloot. Reacties van mensen zijn verschillend, variërend van boosheid, machteloosheid, verdriet, geschokt en meer. Er wordt veel gezegd:

“Dit is niet onze Islam, de Islam is een vredelievende Godsdienst”

“We moeten gaan vechten en de IS op dezelfde manier terugpakken”

“Ik hoop dat de koning wijze beslissingen neemt”

Er wordt mij gevraagd of ik de video heb gezien. Nee, ik heb de video niet gezien en ik wil hem ook niet zien, dat kan ik niet aan. De verhalen zijn al erg genoeg. Men zegt dat de video heel professioneel in elkaar zit. Het feit dat er een professionele video gemaakt is van de verbranding vind ik nog schokkender. En wat nog erger is, ik lees dat de video op grote bioscoop schermen is uitgezonden voor publiek in Syrië. De menigte juicht. Is dit echt juichen of juichen ze uit angst?

Vanuit mijn organisatie krijg ik donderdag avond door welke wijken in Amman een “NO GO area” zijn dit weekend. Ook van de Nederlandse Ambassade krijg ik donderdagavond een mail:

“Naar aanleiding van de moord op de Jordaanse piloot in Syrië zullen er op vrijdag 6 februari op verschillende plaatsen in het land bijeenkomsten en demonstraties worden georganiseerd. U wordt geadviseerd om down town Amman en Karak te mijden”

Het is nu vrijdag ochtend vroeg, weekend voor mij. De zon schijnt, de vogeltjes worden wakker en ik hoor auto’s door de straten gaan. Als ik op mijn balkon sta ziet het leven er mooi, rustig en vredig uit. Een groot contrast met het nieuws in de media.

Ik laat mijn gedachten gaan over het gebeuren deze week. Ik vind het afschuwelijk. In oorlogen lijkt het slechtste in de mensen naar boven te komen. Daar waar mensen vredelievend naast elkaar lijken te wonen, worden ineens mensen gemotiveerd om mee te doen met de oorlog.

Hoe kunnen we toch vrede brengen in deze wereld, zal het ooit nog goed komen? Is het mogelijk om in alle rust en harmonie met elkaar samen te leven of is dat een fantasie. Alle geschiedenisboeken staan vol met verhalen over oorlogen. Waarom toch al die oorlogen en conflicten? Oorlog lijkt gewoon bij het leven te horen. Ja, en zelf voor oorlog bedenken we regels vanuit humanitair oogpunt, maar deze worden met de voeten overtreden.

Bestaat vrede eigenlijk wel of is dat een utopie? Zou het helpen om te bidden…? Als dat zo zou zijn, zou het toch allang vrede moeten zijn, want er zijn zoveel mensen die alleen of gezamenlijk bidden voor vrede.

Of moeten we gewoon accepteren dat er goed en kwaad is in de wereld?

Op al deze vragen weet ik geen antwoord.

Toch zou het mooi zijn als er ooit een keer vrede zou zijn op aarde.