Zondag
De eerste werkdag van de week. Ik ontbijt s’ochtends met een
kop koffie op mijn balkon in het zonnetje met uitzicht over Amman. De zon is
nog niet zo fel, en het is een ontspannen begin van de dag. Om 8.15 vertrek ik en
wandel naar mijn werk. Tien minuten later ben ik op kantoor. Ik vind deze
relaxte start nog steeds een luxe. In Nederland vertrok ik tussen half en kwart
voor zeven zonder ontbijt, en hoopte onderweg geen file te hebben.
Ik start mijn laptop op. Donderdags maak ik in principe mijn
planning voor de week erop. In het weekend, maak ik mijn hoofd namelijk
helemaal leeg. Als ik donderdags geen plan maak, duurt het een poos voordat ik
ben opgestart. Ik lees en beantwoord mail, mail mijn planning door naar de
verschillende gezondheidsposten, zodat ze weten wanneer ik kom en wat ik kom
doen.
Ik rond mijn deel van een maandelijkse rapportage af en
bespreek dit met de coördinator voor geestelijke gezondheidzorg. Vorige week
mocht ik data verzamelen en input geven voor de driemaandelijkse rapportage
voor een donor. Ik doe dit allemaal voor de eerste keer, en het kost veel tijd
om in al deze nieuwe zaken te verdiepen.
Om 10.00 starten we met onze twee wekelijkse vergadering op
kantoor. Het coördinatie team bestaat momenteel uit een coördinator voor personeel,
administratie en financiën, een coördinator voor logistieke zaken, een coördinator en technisch adviseur voor de geestelijke gezondheidszorg, ik zelf voor de gezondheidszorg, en 3 Jordaanse
managers van de drie gezondheidszorgposten.
Iedere manager vertelt de stand van zaken in de eigen
kliniek en we bespreken eventuele knelpunten. Ik spreek met de managers af dat
ik volgende week diverse gezondheidszorginstellingen wil bezoeken samen met één
van hen. Doel is een goed beeld te krijgen van onze partners, de
doorverwijzingen, huidige en toekomstige samen werking bespreken. Begin
december hebben we een strategische workshop om doelen en plannen voor het
volgend jaar te bespreken. Ik mag daar een presentatie geven over de huidige
stand van zaken en onze huidige en mogelijke partners. Er is veel om me in te
verdiepen.
Na de lunch in een lokaal restaurant om de hoek, werk ik nog
aan diverse documenten, lees een aantal zaken door en bespreek diverse zaken
met collega’s. Om zeven verlaat ik het kantoor, op weg naar huis doe ik nog een
paar boodschappen.
Maandag
Ik lees mijn mail, print een paar zaken en stap om 9.00 in
de auto. Normaal heb ik coördinerende vergadering in Zaatari kamp met alle
organisaties die gezondheidszorg leveren. Vandaag ga ik echter eerst naar het politiebureau
omdat mijn visum is verlopen. Een half uurtje was mij gezegd. Ik begin op
politiebureau nummer 1. Om binnen te komen moet ik eerst een poortje door, wat
gaat piepen en mag ik mijn bagage laten controleren. De chauffeur, die me op
deze tocht begeleidt, gaat via de manneningang. Binnen zie ik hem nergens. Ik
wacht even, maar besluit dan zelf te gaan babbelen aan de balie. Helaas men
verstaat mij niet, en een gesprek in het Arabisch lukt me nog niet. Ik bel: “Help,
waar ben je?” Wat blijkt de chauffeur mocht niet naar binnen, hij heeft hier
niets te zoeken. Uiteindelijk laten ze hem toch binnen om mij te komen helpen.
Hij gaat voor mij babbelen, wat blijkt: ik ben op de verkeerde plek. Voor mijn
volgende visum moet ik hier komen, maar niet nu. We crossen door Amman en gaan naar
politiebureau nummer 2. Hier krijg ik een formulier om vervolgens door te gaan naar
politiebureau nummer 3. Hier worden vingerafdrukken genomen van alle tien mijn
vingers. Ik vraag me af of ze wel duidelijk genoeg zijn. Afhankelijk van de
hoeveelheid inkt op mijn vinger is de ene vingerafdruk erg vaag en de andere een
grote klodder zwart. Ik krijg weer een formulier mee en ga terug naar politiebureau
nummer 2. Hier mag ik driekwartier wachten en krijg dan eindelijk mijn visum
voor 2 maanden. Na deze sightseeing Amman en politiebureaus rijden we naar
Zaatari kamp. Ik kom eindelijk om twee uur aan in kliniek 1 in het kamp.
Ik heb een evaluatie gesprek met een verpleegkundige wiens
proeftijd afloopt en zijn manager.
De teamvergadering die daarna volgt geeft mij weer een
hoop energie. We bespreken diverse knelpunten in de patiënten flow in de kliniek,
en iedereen denkt mee. Ik word enthousiast van de ideeën en de discussies.
Om vier zit ik weer in de auto, we slaan de lunch die
ik normaal onderweg heb over, want er staat om vijf uur een Skype vergadering
gepland in Amman met het hoofdkantoor in Parijs.
Dinsdag
Vandaag ben ik extra vroeg, en om tien voor acht wandel ik
naar kantoor. Het geeft me even tijd om op kantoor het één en ander te doen
voordat ik vandaag om 8.30 in de auto stap. Ik ga vandaag naar kliniek 2 in
Zaatari. Onze vertaler gaat mee, en al babbelend blijkt dat ze vandaag jarig
is. Een spontane actie komt in me op en ik bespreek met de chauffeur of hij dat
kan regelen. Ik meld me bij de manager, vervolgens ga ik samen met onze
vertaler naar de verloskundige. Omdat ik inhoudelijke supervisie geef en mensen
evalueer op hun vakgebied, welke niet mijn eigen vakgebied is, was ik op zoek naar
een hulpmiddel. Inmiddels ben ik gestart supervisie-checklists ontwikkelen voor
ieder specifiek vakgebied. Onze verloskundige is de eerste bij wie ik dit
gebruik. Samen met onze vertaler ben ik in haar kantoor, of haar barak. Vandaag
ziet onze verloskundige diverse vrouwen die zwanger zijn, ze geeft
voorlichting, controleert de vrouw, de groei van het kind, het hartje, controleert
het Hemoglobine gehalte en bloedsuiker en geeft voorlichting. Ze counselt vrouwen,
die voorbehoedsmiddelen willen en bespreekt met hen de verschillende methoden
en geeft uitleg.
Na de verloskundige gaan we naar de apotheek, ik observeer
en bespreek diverse zaken.
Ik heb nog een gesprek met één van de artsen en zie nog een
aantal verpleegkundigen. Als de verloskundige al haar klanten heeft gezien
evalueer ik samen met haar en de manager.
Terwijl er gebak en cola op de binnenplaats tussen de
barraken wordt geregeld, maak ik een ronde met onze vertaler langs alle
posters. Eén van de dingen waar we aan gaan werken is voorlichtingsmateriaal,
posters, folders, gecombineerd met trainen om goed gezondheidsvoorlichting te
geven. Tot slot wandel ik met onze vertaler naar het midden van de binnenplaats,
waar haar een verrassing staat te wachten. Er wordt voor haar gezongen en we
eten gebak. Een gezellig einde van de dag.
Woensdag
Vandaag ben ik op weg naar Ramtha. Ik breng veel tijd door
in de auto, en die wil ik graag nuttig besteden, dus werk ik op mijn laptop
tijdens de autorit. In Ramtha ga ik naar ons apotheek-magazijn. Vanuit hier
worden alle klinieken voorzien van medicatie en medische materialen.
Vandaag kom ik om de drie maandelijkse bestelling bij onze
leverancier te bespreken. Voor mij is alles nieuw, ik heb veel vragen, en wil
een goed beeld hebben. Maar met een hoop gezond verstand, kom je een heel eind.
We doen voor het eerst een driemaandelijkse bestelling bij een leverancier waar
we een contract mee hebben afgesloten. Hiervoor waren het steeds maandelijkse bestellingen.
De apotheker heeft graag voldoende voorraad, maar we moeten ook rekening houden
met het budget wat hiervoor is afgesproken. Ik ben verkleumd als ik na drie uur
uit dit gekoelde magazijn kom en ben blij even het zonnetje in te stappen. Ik
heb nog een gesprek met de artsen en de manager en vertrek dan weer naar Amman.
Om half vier ben ik daar op mijn vervolgafspraak, waar we de bestelling
bespreking met de logistiek manager bespreken.
Donderdag
Om de week heb ik donderdags een vergadering in het kamp.
Vandaag niet. Het prettige hieraan is dat ik extra tijd heb in de klinieken.
Ik ben om 10.00 in kliniek 2 in Zaatari vluchtelingen kamp. Ik
kijk mee met een verpleegkundige die alle patiënten als eerste ziet en allerlei
controles doet. Het is een gezellige boel in de barak waar hij werkt. Er zitten
diverse dames met hun kinderen. De mannelijke verpleegkundige babbelt gezellig
met de vrouwen en kinderen terwijl hij de temperatuur op neemt. De verpleegkundige
vraagt naar de vaccinaties van de kinderen en doet standaard bij iedere kind
onder de 5 de MUAC (Mid upper arm circumference). Hierbij wordt de omtrek van
de linker bovenarm gemeten, als standaard screening voor ondervoeding. De
verpleegkundige neemt de kinderen bij de hand richting de weegschaal, sommige kleine
kinderen huilen, wat grotere kinderen vinden alles interessant. De vrouwen
babbelen gezellig en zijn ook benieuwd naar hun gewicht, dus hij nodigt ze uit op
de weegschaal.
Mijn volgende stop is de barak van de
vaccinatieverpleegkundige, zij geeft de standaard vaccinaties aan kinderen en
zwangere vrouwen en is ook de verpleegkundige om antiluis shampoo te halen.
In onze kliniek hebben we een programma lopen voor kinderen
boven de 5 jaar die nog in bed plassen en niet zindelijk zijn. Dit programma wordt
gedraaid door vrijwilligers, zij krijgen vanmiddag voorlichting van één van
onze verpleegkundige over de verschijnselen van een urineweginfectie, wanneer
ze wel of niet moeten doorverwijzen naar een arts en hoe een urineweginfectie
te voorkomen. Ik bespreek deze voorlichting vooraf met de verpleegkundige. Deze
verpleegkundige heeft prima kennis van zaken. We bespreken hoe een duidelijke
begrijpelijke boodschap over te brengen en hoe interactie te bevorderen.
Vervolgens mag ik meegenieten van deze voorlichting en dit met hem evalueren.
De vrijwilligers zijn helemaal tevreden met wat ze vandaag geleerd hebben.
Om vier uur zit de dag er weer op in de kliniek. Op de terugweg
richting Amman halen we iets wat een beetje op een lunch lijkt. Soms leert de chauffeur
me op de terugweg wat Arabisch, de standaard groeten komen er inmiddels vanzelf
uit, tellen tot honderd is geen probleem, maar verder is het Arabische een
moeilijke taal om te leren.
Vandaag heb ik het gevoel dat ik nog veel moet doen, dus
werk ik nog even door op mijn laptop.
Als ik onderweg de prachtige oranje zonsondergang in dit woestijnlandschap
zie, besluit ik dat het tijd wordt om mijn laptop dicht te klappen.
Het is nu donderdagavond en ik heb weekend. In mijn knusse
appartement werk ik aan mijn weblog. Het appartement waar ik woon was eerst
saai en koud. Nu is het warm aangekleed met schemerlampen, een vloerkleed,
doeken over de stoelen, een paar kleedjes over de tafels, een waterpijp en een
paar planten.
Nu ik mijn eigen plekje een beetje heb gecreëerd, is het
tijd om een soort housewarming party te houden. Morgen komen mijn collega’s van
kantoor eten.
