KOUD EN NAT IN HET VLUCHTLINGEN KAMP

Stel je voor, je staat met je tent op de camping, met je 4 kinderen. Het is koud, het regent en het waait. Als je de tent uit loopt, op weg naar het toilet of het keukenblok, stap je in de modder, en als je terug loopt probeer je de modder uit je tent te houden. Het is buiten koud, maar binnen in de tent is het niet beter. Het heeft 2 dagen aan één stuk door geregend en de tent kan het water helaas niet tegen houden.

Als je tijdens je vakantie kampeert, besluit je waarschijnlijk je auto in te pakken en terug naar je comfortabele huis te rijden.

In het vluchtelingenkamp kan dit helaas niet. Thuis is in Syrië, en je huis is daar plat gebombardeerd en je bent er niet veilig.  

Het is een koude week in november. Overdag is het tussen de 8 en 10 graden, ‘s nachts nog kouder. Het is nat, het regent al twee dagen, het is guur en koud. Dit is nog maar het begin, het wordt nog erger, het wordt nog kouder, en misschien gaat het sneeuwen.

Eerlijk gezegd, had ik zelf niet zo’n rekening gehouden met de kou, en ik heb te weinig warme kleding meegenomen van huis. In het vluchtelingen kamp, loop ik buiten van barak naar barak. Dat geldt ook voor de verpleegkundigen, de artsen, de verloskundigen, dus iedereen is dik gekleed. De patiënten zitten te wachten in de wachtruimte, beschut tussen de barrakken, maar wel in de buitenlucht.

Ik loop op m’n stevige wandelschoenen door het kamp, die erg nuttig zijn in deze nattigheid en modder. Je hoeft hier niet netjes gekleed te gaan in een mantelpak of kostuum, want voor dat je het weet bevat het moddervlekken. Welke functie iemand ook heeft, een degelijke spijkerbroek en stevige stappers is de aanbevolen kleding hier. Kortom ik voel me wat dat betreft helemaal thuis hier.

Ik kom hier alleen om te werken, stap eind van de dag de warme auto in, om ‘s avonds in m’n comfortabele appartement te ontspannen.  

Een groot deel van de mensen in dit vluchtelingenkamp woont inmiddels in barraken. Er is zelfs elektriciteit, dus dat geeft de mogelijkheid de barak te verwarmen.  

Er wonen echter ook nog steeds veel mensen in tenten, met hun gezin. Voor hen wordt de winter zwaar.

Er is veel hulp en zorg in dit vluchtelingen kamp. Er is voedsel, er is schoon drinkwater, er zijn scholen, er zijn gezondheidsposten, kinderen worden gevaccineerd.

Maar in de winter in een tent wonen is zwaar en zeker niet goed voor de gezondheid.

Onderstaande link is een filmpje van Save the Children en laat zien hoe het er vorig jaar uitzag tijdens de winter in Zaatari.

http://www.youtube.com/watch?v=5OYEUWr6xuc

EEN JORDAANSE WERKWEEK

Zondag

De eerste werkdag van de week. Ik ontbijt s’ochtends met een kop koffie op mijn balkon in het zonnetje met uitzicht over Amman. De zon is nog niet zo fel, en het is een ontspannen begin van de dag. Om 8.15 vertrek ik en wandel naar mijn werk. Tien minuten later ben ik op kantoor. Ik vind deze relaxte start nog steeds een luxe. In Nederland vertrok ik tussen half en kwart voor zeven zonder ontbijt, en hoopte onderweg geen file te hebben.

Ik start mijn laptop op. Donderdags maak ik in principe mijn planning voor de week erop. In het weekend, maak ik mijn hoofd namelijk helemaal leeg. Als ik donderdags geen plan maak, duurt het een poos voordat ik ben opgestart. Ik lees en beantwoord mail, mail mijn planning door naar de verschillende gezondheidsposten, zodat ze weten wanneer ik kom en wat ik kom doen.

Ik rond mijn deel van een maandelijkse rapportage af en bespreek dit met de coördinator voor geestelijke gezondheidzorg. Vorige week mocht ik data verzamelen en input geven voor de driemaandelijkse rapportage voor een donor. Ik doe dit allemaal voor de eerste keer, en het kost veel tijd om in al deze nieuwe zaken te verdiepen.

Om 10.00 starten we met onze twee wekelijkse vergadering op kantoor. Het coördinatie team bestaat momenteel uit een coördinator voor personeel, administratie en financiën, een coördinator voor logistieke zaken, een coördinator en technisch adviseur voor de geestelijke gezondheidszorg, ik zelf voor de gezondheidszorg, en 3 Jordaanse managers van de drie gezondheidszorgposten.

Iedere manager vertelt de stand van zaken in de eigen kliniek en we bespreken eventuele knelpunten. Ik spreek met de managers af dat ik volgende week diverse gezondheidszorginstellingen wil bezoeken samen met één van hen. Doel is een goed beeld te krijgen van onze partners, de doorverwijzingen, huidige en toekomstige samen werking bespreken. Begin december hebben we een strategische workshop om doelen en plannen voor het volgend jaar te bespreken. Ik mag daar een presentatie geven over de huidige stand van zaken en onze huidige en mogelijke partners. Er is veel om me in te verdiepen.

Na de lunch in een lokaal restaurant om de hoek, werk ik nog aan diverse documenten, lees een aantal zaken door en bespreek diverse zaken met collega’s. Om zeven verlaat ik het kantoor, op weg naar huis doe ik nog een paar boodschappen.

Maandag

Ik lees mijn mail, print een paar zaken en stap om 9.00 in de auto. Normaal heb ik coördinerende vergadering in Zaatari kamp met alle organisaties die gezondheidszorg leveren. Vandaag ga ik echter eerst naar het politiebureau omdat mijn visum is verlopen. Een half uurtje was mij gezegd. Ik begin op politiebureau nummer 1. Om binnen te komen moet ik eerst een poortje door, wat gaat piepen en mag ik mijn bagage laten controleren. De chauffeur, die me op deze tocht begeleidt, gaat via de manneningang. Binnen zie ik hem nergens. Ik wacht even, maar besluit dan zelf te gaan babbelen aan de balie. Helaas men verstaat mij niet, en een gesprek in het Arabisch lukt me nog niet. Ik bel: “Help, waar ben je?” Wat blijkt de chauffeur mocht niet naar binnen, hij heeft hier niets te zoeken. Uiteindelijk laten ze hem toch binnen om mij te komen helpen. Hij gaat voor mij babbelen, wat blijkt: ik ben op de verkeerde plek. Voor mijn volgende visum moet ik hier komen, maar niet nu. We crossen door Amman en gaan naar politiebureau nummer 2. Hier krijg ik een formulier om vervolgens door te gaan naar politiebureau nummer 3. Hier worden vingerafdrukken genomen van alle tien mijn vingers. Ik vraag me af of ze wel duidelijk genoeg zijn. Afhankelijk van de hoeveelheid inkt op mijn vinger is de ene vingerafdruk erg vaag en de andere een grote klodder zwart. Ik krijg weer een formulier mee en ga terug naar politiebureau nummer 2. Hier mag ik driekwartier wachten en krijg dan eindelijk mijn visum voor 2 maanden. Na deze sightseeing Amman en politiebureaus rijden we naar Zaatari kamp. Ik kom eindelijk om twee uur aan in kliniek 1 in het kamp.

Ik heb een evaluatie gesprek met een verpleegkundige wiens proeftijd afloopt en zijn manager.

De teamvergadering die daarna volgt geeft mij weer een hoop energie. We bespreken diverse knelpunten in de patiënten flow in de kliniek, en iedereen denkt mee. Ik word enthousiast van de ideeën en de discussies.

Om vier zit ik weer in de auto, we slaan de lunch die ik normaal onderweg heb over, want er staat om vijf uur een Skype vergadering gepland in Amman met het hoofdkantoor in Parijs.

Dinsdag

Vandaag ben ik extra vroeg, en om tien voor acht wandel ik naar kantoor. Het geeft me even tijd om op kantoor het één en ander te doen voordat ik vandaag om 8.30 in de auto stap. Ik ga vandaag naar kliniek 2 in Zaatari. Onze vertaler gaat mee, en al babbelend blijkt dat ze vandaag jarig is. Een spontane actie komt in me op en ik bespreek met de chauffeur of hij dat kan regelen. Ik meld me bij de manager, vervolgens ga ik samen met onze vertaler naar de verloskundige. Omdat ik inhoudelijke supervisie geef en mensen evalueer op hun vakgebied, welke niet mijn eigen vakgebied is, was ik op zoek naar een hulpmiddel. Inmiddels ben ik gestart supervisie-checklists ontwikkelen voor ieder specifiek vakgebied. Onze verloskundige is de eerste bij wie ik dit gebruik. Samen met onze vertaler ben ik in haar kantoor, of haar barak. Vandaag ziet onze verloskundige diverse vrouwen die zwanger zijn, ze geeft voorlichting, controleert de vrouw, de groei van het kind, het hartje, controleert het Hemoglobine gehalte en bloedsuiker en geeft voorlichting. Ze counselt vrouwen, die voorbehoedsmiddelen willen en bespreekt met hen de verschillende methoden en geeft uitleg.

Na de verloskundige gaan we naar de apotheek, ik observeer en bespreek diverse zaken.

Ik heb nog een gesprek met één van de artsen en zie nog een aantal verpleegkundigen. Als de verloskundige al haar klanten heeft gezien evalueer ik samen met haar en de manager.

Terwijl er gebak en cola op de binnenplaats tussen de barraken wordt geregeld, maak ik een ronde met onze vertaler langs alle posters. Eén van de dingen waar we aan gaan werken is voorlichtingsmateriaal, posters, folders, gecombineerd met trainen om goed gezondheidsvoorlichting te geven. Tot slot wandel ik met onze vertaler naar het midden van de binnenplaats, waar haar een verrassing staat te wachten. Er wordt voor haar gezongen en we eten gebak. Een gezellig einde van de dag.

Woensdag

Vandaag ben ik op weg naar Ramtha. Ik breng veel tijd door in de auto, en die wil ik graag nuttig besteden, dus werk ik op mijn laptop tijdens de autorit. In Ramtha ga ik naar ons apotheek-magazijn. Vanuit hier worden alle klinieken voorzien van medicatie en medische materialen.

Vandaag kom ik om de drie maandelijkse bestelling bij onze leverancier te bespreken. Voor mij is alles nieuw, ik heb veel vragen, en wil een goed beeld hebben. Maar met een hoop gezond verstand, kom je een heel eind. We doen voor het eerst een driemaandelijkse bestelling bij een leverancier waar we een contract mee hebben afgesloten. Hiervoor waren het steeds maandelijkse bestellingen. De apotheker heeft graag voldoende voorraad, maar we moeten ook rekening houden met het budget wat hiervoor is afgesproken. Ik ben verkleumd als ik na drie uur uit dit gekoelde magazijn kom en ben blij even het zonnetje in te stappen. Ik heb nog een gesprek met de artsen en de manager en vertrek dan weer naar Amman. Om half vier ben ik daar op mijn vervolgafspraak, waar we de bestelling bespreking met de logistiek manager bespreken.

Donderdag

Om de week heb ik donderdags een vergadering in het kamp. Vandaag niet. Het prettige hieraan is dat ik extra tijd heb in de klinieken.

Ik ben om 10.00 in kliniek 2 in Zaatari vluchtelingen kamp. Ik kijk mee met een verpleegkundige die alle patiënten als eerste ziet en allerlei controles doet. Het is een gezellige boel in de barak waar hij werkt. Er zitten diverse dames met hun kinderen. De mannelijke verpleegkundige babbelt gezellig met de vrouwen en kinderen terwijl hij de temperatuur op neemt. De verpleegkundige vraagt naar de vaccinaties van de kinderen en doet standaard bij iedere kind onder de 5 de MUAC (Mid upper arm circumference). Hierbij wordt de omtrek van de linker bovenarm gemeten, als standaard screening voor ondervoeding. De verpleegkundige neemt de kinderen bij de hand richting de weegschaal, sommige kleine kinderen huilen, wat grotere kinderen vinden alles interessant. De vrouwen babbelen gezellig en zijn ook benieuwd naar hun gewicht, dus hij nodigt ze uit op de weegschaal.

Mijn volgende stop is de barak van de vaccinatieverpleegkundige, zij geeft de standaard vaccinaties aan kinderen en zwangere vrouwen en is ook de verpleegkundige om antiluis shampoo te halen.

In onze kliniek hebben we een programma lopen voor kinderen boven de 5 jaar die nog in bed plassen en niet zindelijk zijn. Dit programma wordt gedraaid door vrijwilligers, zij krijgen vanmiddag voorlichting van één van onze verpleegkundige over de verschijnselen van een urineweginfectie, wanneer ze wel of niet moeten doorverwijzen naar een arts en hoe een urineweginfectie te voorkomen. Ik bespreek deze voorlichting vooraf met de verpleegkundige. Deze verpleegkundige heeft prima kennis van zaken. We bespreken hoe een duidelijke begrijpelijke boodschap over te brengen en hoe interactie te bevorderen. Vervolgens mag ik meegenieten van deze voorlichting en dit met hem evalueren. De vrijwilligers zijn helemaal tevreden met wat ze vandaag geleerd hebben.

Om vier uur zit de dag er weer op in de kliniek. Op de terugweg richting Amman halen we iets wat een beetje op een lunch lijkt. Soms leert de chauffeur me op de terugweg wat Arabisch, de standaard groeten komen er inmiddels vanzelf uit, tellen tot honderd is geen probleem, maar verder is het Arabische een moeilijke taal om te leren.

Vandaag heb ik het gevoel dat ik nog veel moet doen, dus werk ik nog even door op mijn laptop.

Als ik onderweg de prachtige oranje zonsondergang in dit woestijnlandschap zie, besluit ik dat het tijd wordt om mijn laptop dicht te klappen.

Het is nu donderdagavond en ik heb weekend. In mijn knusse appartement werk ik aan mijn weblog. Het appartement waar ik woon was eerst saai en koud. Nu is het warm aangekleed met schemerlampen, een vloerkleed, doeken over de stoelen, een paar kleedjes over de tafels, een waterpijp en een paar planten.

Nu ik mijn eigen plekje een beetje heb gecreëerd, is het tijd om een soort housewarming party te houden. Morgen komen mijn collega’s van kantoor eten.

HUWELIJK: NORMEN EN WAARDEN

Overal in de wereld hebben mensen verschillende gewoontes en visies, zo ook op het huwelijk.  

Een moslim man mag vier vrouwen trouwen. In Nederland kunnen mannen, met mannen trouwen. Er zijn mensen die trouwen uit liefde, anderen worden uitgehuwelijkt. Er zijn mensen met een LAT relatie en er zijn meisjes die trouwen op hun 12^e jaar.

Van de week bewonderde ik het leven op straat. Ik zag twee mannen met rood-wit geblokte doeken op hun hoofd elkaar begroeten, omhelzen en zoenen. Ik maakte daar een opmerking over tegen mijn gesprekspartner, een Jordaanse man. Ik vertel dat in Nederland vrouwen elkaar begroeten met een zoen, mannen zoenen ook vrouwen ter begroeting, maar je ziet in verhouding weinig mannen elkaar begroeten met een zoen. In Jordanië kijkt niemand er van op als mannen elkaar zoenen of omhelzen bij een begroeting. Maar mannen begroetten vrouwen niet met een zoen, en veel mannen geven een vrouw ook geen hand. Het is altijd aardig om over de verschillen in gewoontes en het waarom te babbelen. Al babbelend komt het gesprek op mannen die met elkaar trouwen. “Disgusting”, zegt mijn gesprekspartner uit de grond van zijn hart.

Ja, ja…… het is duidelijk. Ik wilde eigenlijk nog een balletje opgooien, de discussie leek me wel aardig, en ik lok graag mensen uit de tent. Helaas riep het werk.  

Een paar uur later dezelfde dag.

Er komt een jong meisje binnen bij de kinderarts met twee kleine kinderen. Ik vraag me af of het meisje het oudere zusje is, of een jonge moeder, die er wel heel erg jong uitziet. Ze heeft haar hoofd in een doek gewikkeld, dus ik zie maar een deel van haar gezicht.  Ze komt op mij over alsof ze zelf nog een kind is.

Als het meisje vertrekt, vertelt de kinderarts, dat het meisje de moeder is van 14 jaar. Haar oudste kind is 2 jaar.

De tranen schieten in m’n ogen. Hoe kan het……….? Zo’n jong meisje. Ze is dan waarschijnlijk op haar elfde getrouwd. Misschien was ze net twaalf. Ik vraag me af wie haar man is en hoe oud hij is. Ik ga er van uit dat de man zeker een aantal jaren ouder is, anders kun je niet eens een gezin onderhouden. Hoe kun je met zo’n jong meisje, een kind nog, gaan trouwen, het bed in kruipen en kinderen krijgen. Ik vind het onbegrijpelijk. Ik vind dat het niet moet mogen, ik vind het bizar. M’n moederhart spreekt en het liefst zou ik het meisje willen redden en beschermen.

Ik denk aan mijn gesprekspartner vanmorgen die bij het homohuwelijk uit de grond van zijn hart zei “Disgusting”. Het zelfde woord komt nu in me op, als ik aan dit kind huwelijk denk.

De jonge moeder blijft nog lang in mijn gedachten hangen en ik denk na over de cultuurverschillen.  Wat is wel en niet acceptabel, welke normen en waarden bepalen dat? Mag ik zomaar oordelen over het huwelijk met dit jonge meisje. Mag een ander zomaar oordelen over een homohuwelijk bij ons. Waarom wordt ik zo geraakt door dit kind huwelijk, en waarom vindt een ander het homohuwelijk bizar?

Eigenlijk vind ik dat ik deze twee huwelijken niet eens naast elkaar kan leggen, maar in beide gevallen vindt een ander, uit een andere cultuur, met een andere visie daar iets van.  Wat is het verschil?

Ik bedenk me dat dit met rechten te maken heeft. Iedereen heeft recht op geluk, maar een kind heeft ook recht om kind te zijn. Wie bepaalt deze rechten, het christendom, de islam, de Arabische wereld, de westerse wereld, de mensheid, welk deel van de mensheid?

Ik bedenk dat zolang een mens een wel overwogen beslissing kan nemen, je elkaar en anderen geen kwaad en pijn doet, en elkaar het geluk gunt, dan is iets goed.

Maar wat kwaad en pijn is wordt misschien in ieder cultuur anders ervaren.

Een kind van 12 is in mijn ogen niet volwassen genoeg, om een weloverwogen eigen beslissing te nemen, en moet nog de kans hebben zich te ontwikkelen en ontplooien op allerlei gebied. Maar welke visie is de juiste?

Natuurlijk vind ik dat mijn visie de juiste is! Maar dat vindt iedereen van zijn eigen visie.

Wie ben ik, in een ander land, een andere cultuur. Ik ga er van uit dat iedere vader en iedere moeder het beste voor heeft met zijn kinderen. En ik vraag me af wat de beweegredenen zijn geweest voor de ouders om met dit huwelijk in te stemmen. Een reden kan zijn dat het jonge meisje verzekerd is van persoonlijke en materiële zekerheid en veiligheid door middel van het huwelijk.

Wat acceptabel is hangt af van allerlei factoren. Waar heeft je wiegje gestaan; wat is je religie; woon je in het westen, het midden oosten of Afrika; ben je arm of rijk; leef je in oorlog of in vrede.  

Ter informatie:

De wettelijke leeftijd om te trouwen in Jordanië is 18, maar uitzonderingen zijn mogelijk vanaf de 15 jaar in specifieke omstandigheden en alleen met toestemming van de rechter. (de Sharia).

De wettelijke leeftijd om te trouwen in Syrië is 18 voor jongens en 17 voor meisjes. Ook hier zijn uitzonderingen mogelijk met toestemming van een wettelijke mannelijke voogd en speciale toestemming van de rechter. Jongens kunnen dan trouwen op de leeftijd van 15 jaar, meisjes op de leeftijd van 13 jaar.

Zowel in Jordanië en Syrië moet aan diverse voorwaarden worden voldaan, wil de rechter toestemming geven. Voor diegene die meer willen weten, hieronder een link: een onderzoek naar huwelijken met jonge mensen in Jordanië. 

http://reliefweb.int/sites/reliefweb.int/files/resources/UNICEFJordan_EarlyMarriageStudy2014.pdf

POLIO CAMPAGNE

Polio is een ernstige infectieziekte en wordt ook wel kinderverlamming genoemd.  Het is een ziekte die voornamelijk voorkomt bij kinderen onder de 5 jaar. De ziekte verspreidt zich makkelijk vooral onder slechte hygiënische omstandigheden. Bij 90% van de kinderen gaat de ziekte voorbij zonder dat zij klachten hebben. Een deel van de kinderen krijgt griepachtige verschijnselen. Bij een kleine groep ( 1 op de 200 kinderen)  kunnen verlammingen optreden en als verlammingen optreden van slik en ademhalingsspieren kunnen kinderen eraan overlijden. Voor 1957 kwam polio in Nederland vaak voor en regelmatig overleden kinderen aan Polio.

Sinds 1957 worden kinderen in Nederland gevaccineerd tegen polio. In Nederland hebben we de afgelopen 20 jaar geen meldingen van polio meer gehad en sinds 2002 is Europa Poliovrij.

In 1988 is er een campagne gestart over de hele wereld om polio de wereld uit te roeien. Sinds die tijd is het aantal kinderen met verlammingsverschijnselen met 99% gedaald. Er zijn nog een aantal landen waar polio voorkomt.

http://www.polioeradication.org/Dataandmonitoring.aspx

In Syrië was voor de oorlog meer dan 90% van de kinderen gevaccineerd tegen de bekende kinderziektes, inclusief polio. Sinds 1999 waren er geen meldingen van polio in Syrië. Echter, sinds het uitbreken van de oorlog is dit veranderd. Twee derde van de ziekenhuizen zijn gesloten in Syrië, een groot deel van gezondheidspersoneel is gevlucht. Ouders vluchten met hun kinderen. Dat betekent dat een groot deel van kinderen onder de twee jaar niet is ingeënt of niet alle inentingen hebben gehad. Dit vergroot de kans op kinderziektes.

In oktober 2013 was er een uitbraak van Polio in Syrië. De ziekte heeft tot nu toe 36 kinderen verlamd.

Om te voorkomen dat kinderen polio krijgen worden er Polio vaccinatie campagnes gehouden met als doel alle kinderen te vaccineren tegen polio over de gehele wereld. De polio campagnes worden gehouden in die landen waar polio nog een risico is.

Ook in Jordanië, houden we een polio campagne, en dus ook in de vluchtelingen kampen.   

In de week van 26 oktober begon de voorlichting, op scholen, in de klinieken en alle andere openbare plekken. Vrijwilligers gingen het kamp in om voorlichting te geven en folders uit te delen.

Deze week gingen vrijwilligers van deur tot deur, of van tent tot tent, en kregen alle kinderen onder de 5 jaar twee druppeltjes polio vaccin in de mond, ongeacht of ze wel of niet gevaccineerd zijn tegen polio. Ook bij ons in de klinieken kregen kinderen het polio vaccin. Ieder kind dat het polio vaccin heeft gehad krijgt een merkteken op zijn pink, door de nagel zwart te kleuren met een stift. Met de zwarte pink kunnen we voorkomen dat een kind twee keer wordt gevaccineerd en kunnen we controleren of het kind al is gevaccineerd. Iedereen die vaccineert houdt een lijst bij, waarop hij of zij bij houdt hoeveel kinderen hij of zij gevaccineerd heeft. Deze zijn vandaag allemaal opgehaald door het Ministerie van gezondheidszorg.  Volgende week krijgen we te horen hoeveel kinderen gevaccineerd zijn. In één van onze klinieken in het kamp hebben 411 polio vaccinaties gegeven, van de andere weet ik het nog niet.

Het is een redelijk eenvoudige vaccinatiecampagne, goedkoop en goed voorgelichte vrijwilligers kunnen de druppeltjes aan de kinderen geven.

Hier een link naar een fotoreportage van de polio vaccinatie in Jordanië Augustus 2014