De wereld en het leven van mensen verandert als de regen
begint en de natuur is prachtig. Het droge, dorre, zandkleurige landschap is
veranderd in prachtig groen en de luchten wisselen van blauw, naar grijs en
zwart. Het is een vruchtbare tijd, waarin gewassen groeien, insecten
vermenigvuldigen, en de bijna lege rivieren zich vullen. De koeien hebben
overal water om te drinken en gras om te eten, kinderen spelen in de plassen en
de modder.
In Pamat sliep ik in een tent omdat we geen slaapplaatsen
genoeg hadden. S ‘avonds wandel ik tussen de hoppende kikkers door naar mijn
tent en ik moet opletten dat ik er niet op één trap. Zodra ik de rits van mijn
tent opendoe, heb ik kans dat insecten mee naar binnen gaan. In het donker land
een groot insect ergens op mijn matras. Alhoewel ik de pracht van deze bruine
gele sprinkhaan kan bewonderen, heb ik hem toch liever niet in mijn tent, en
pak hem met een tissue op, om hem buiten te zetten. S’ochtend vroeg op het toilet ontmoet ik een
wandelende tak van zeker 20 cm lang. Ik bewonder hem aan alle kanten, voordat
ik naar het hok ernaast in ga om te douchen. Terwijl ik geniet van het koele
water hoor ik op het toilet ernaast iemand met iets op de muur slaan; de
prachtige wandelende tak heeft het leven verlaten vanwege de angst van mijn
collega voor de griezelige insecten in Pamat. De foto die ik in gedachten had
gaat niet door. Met de muggen ben ik
minder blij, die hebben een bijzondere honger en prikken dwars door mijn
kleding heen opzoek naar bloed en laten jeukende rode bulten na op mijn huid.
De regentijd geeft ook de nodige problemen. Het land
overstroomt, dorpen zijn onbereikbaar, hutten en eenvoudige gebouwen storten
in. In ons eenvoudig onderkomen is het toiletgebouw van de mannen ingestort en
moeten we nu met z’n tienen het damestoilet en douche delen. De constructie van
het mannen gebouw is inmiddels gestart. Ook in onze kliniek houden niet alle gebouwen het. Een
afdeling met palen, grasmatten en een rieten dak, is ingestort, maar gelukkig
was er voor deze afdeling al een nieuwe gebouwd.
Sommige van onze voedingsposten, waar we ook malaria
behandelen, zijn onbereikbaar, dit maakt het moeilijk om voorraden heen te
brengen. Voorraden worden soms voor een deel met ezelskarren vervoerd of op de
hoofden van vrouwen die door het water waden. Onze 4 wheeldrives zitten
regelmatig vast in de modder, en ook op de motorbike zijn de dorpjes moeilijk
te bereiken.
De weg van Pamat naar Aweil, de dichtstbijzijnde grote
plaats, is een weg vol kuilen en gaten, die steeds erger worden door de regen.
De reis duurt inmiddels 3 uur in plaats van de gewone twee uur. De auto’s
hebben het zwaar te verduren, want soms wordt dagelijks een rit gemaakt naar
Aweil, om patiënten naar het ziekenhuis te brengen, iemand van het vliegveld te
halen, een vergadering, of om gewoon zaken en boodschappen te doen.
De regentijd zit er bijna, misschien deze maand, misschien
november. Hoe zal het zijn na de
regentijd? Is er voldoende te eten, of zijn gewassen verloren gegaan door de
overstromingen. Moeten gebouwen hersteld worden of opnieuw gebouwd? En wat van
de wegen…. die moeten nodig hersteld worden, want die worden steeds minder
begaanbaar.
