REGEN SEIZOEN

We zitten midden in de regentijd en de regen valt regelmatig met bakken uit de hemel. Ik was in Pamat met m’n hele team vanwege geplande workshops.

De wereld en het leven van mensen verandert als de regen begint en de natuur is prachtig. Het droge, dorre, zandkleurige landschap is veranderd in prachtig groen en de luchten wisselen van blauw, naar grijs en zwart. Het is een vruchtbare tijd, waarin gewassen groeien, insecten vermenigvuldigen, en de bijna lege rivieren zich vullen. De koeien hebben overal water om te drinken en gras om te eten, kinderen spelen in de plassen en de modder.

In Pamat sliep ik in een tent omdat we geen slaapplaatsen genoeg hadden. S ‘avonds wandel ik tussen de hoppende kikkers door naar mijn tent en ik moet opletten dat ik er niet op één trap. Zodra ik de rits van mijn tent opendoe, heb ik kans dat insecten mee naar binnen gaan. In het donker land een groot insect ergens op mijn matras. Alhoewel ik de pracht van deze bruine gele sprinkhaan kan bewonderen, heb ik hem toch liever niet in mijn tent, en pak hem met een tissue op, om hem buiten te zetten.  S’ochtend vroeg op het toilet ontmoet ik een wandelende tak van zeker 20 cm lang. Ik bewonder hem aan alle kanten, voordat ik naar het hok ernaast in ga om te douchen. Terwijl ik geniet van het koele water hoor ik op het toilet ernaast iemand met iets op de muur slaan; de prachtige wandelende tak heeft het leven verlaten vanwege de angst van mijn collega voor de griezelige insecten in Pamat. De foto die ik in gedachten had gaat niet door.  Met de muggen ben ik minder blij, die hebben een bijzondere honger en prikken dwars door mijn kleding heen opzoek naar bloed en laten jeukende rode bulten na op mijn huid.

De regentijd geeft ook de nodige problemen. Het land overstroomt, dorpen zijn onbereikbaar, hutten en eenvoudige gebouwen storten in. In ons eenvoudig onderkomen is het toiletgebouw van de mannen ingestort en moeten we nu met z’n tienen het damestoilet en douche delen. De constructie van het mannen gebouw is inmiddels gestart. Ook in onze kliniek houden niet alle gebouwen het. Een afdeling met palen, grasmatten en een rieten dak, is ingestort, maar gelukkig was er voor deze afdeling al een nieuwe gebouwd.

Sommige van onze voedingsposten, waar we ook malaria behandelen, zijn onbereikbaar, dit maakt het moeilijk om voorraden heen te brengen. Voorraden worden soms voor een deel met ezelskarren vervoerd of op de hoofden van vrouwen die door het water waden. Onze 4 wheeldrives zitten regelmatig vast in de modder, en ook op de motorbike zijn de dorpjes moeilijk te bereiken.

De weg van Pamat naar Aweil, de dichtstbijzijnde grote plaats, is een weg vol kuilen en gaten, die steeds erger worden door de regen. De reis duurt inmiddels 3 uur in plaats van de gewone twee uur. De auto’s hebben het zwaar te verduren, want soms wordt dagelijks een rit gemaakt naar Aweil, om patiënten naar het ziekenhuis te brengen, iemand van het vliegveld te halen, een vergadering, of om gewoon zaken en boodschappen te doen.

De regentijd zit er bijna, misschien deze maand, misschien november.  Hoe zal het zijn na de regentijd? Is er voldoende te eten, of zijn gewassen verloren gegaan door de overstromingen. Moeten gebouwen hersteld worden of opnieuw gebouwd? En wat van de wegen…. die moeten nodig hersteld worden, want die worden steeds minder begaanbaar.

TOP DRUKTE IN HET MALARIA SEIZOEN

Het malaria seizoen is gestart, ook een paar van mijn directe collega’s hebben de malariamug niet kunnen ontlopen en zijn geveld door malaria. Ik kom er tot nu toe nog steeds goed van af, ook al vergeet ik af en toe mijn anti malaria tablet.

In onze gezondheidszorg post is het topdrukte en patiënten komen van heinde en verre, omdat er geen zorg dichtbij is. Helaas werken de vele gezondheidszorg posten om ons heen niet en patiënten lopen uren om de kliniek te bereiken. Onze kliniek is simpel, geen fancy apparatuur, geen airconditioned verpleegafdeling, geen computer met alle patiëntengegevens en geen dokter te bekennen. We hebben wel veel mensen die hard werken, een paar eenvoudige bloedonderzoeken, zoals de malaria test, bloedsuiker bepalen, hemoglobine bepalen, en vervolgens een hele grote voorraad medicijnen om iedere week duizenden mensen te kunnen behandelen. We werken er nu in het malaria seizoen met 6 clinical officers, 8 verpleegkundigen, 6 verloskundigen, verpleegassistenten, verloskunde assistenten, apotheekassistenten, mensen die patiënten registeren, een gezondheidsvoorlichter, vertalers omdat niet iedereen de lokale taal verstaat, een kok die kookt voor opgenomen patiënten, schoonmakers, bewaking, en de teamleiders voor de verschillende teams.

We zien 500 patiënten per dag die ziek zijn in de kliniek, daarnaast ook de zwangeren op de verloskunde-afdeling, de kinderen en zwangeren in ons voedings programma en de patiënten die opgenomen zijn. We zien uiteindelijk meer als 1000 mensen iedere week.

Een ziek kind met malaria kan niet wachten om behandeld te worden, de behandeling moet meteen starten, maar als er geen zorg dichtbij is en de moeder ver moet lopen, is er kans dat het kind overlijdt.

Naast onze kliniek hebben we inmiddels 10 voedingsposten, waar we ondervoede kinderen en ondervoede zwangeren behandelen. 7 van deze posten zijn eigenlijk gezondheidsposten die gerund worden door de overheid, maar er is geen personeel en geen medicijnen, dus geen zorg. Niet meer dan een leeg gebouw of een hut waar wij inmiddels ondervoeding behandelen.

We willen de zorg dichterbij brengen, daarom hebben we eind juli 10 Community health workers getraind die in onze voedingsposten, de drie belangrijkste ziekten gaan behandelen; malaria, lucht weg infectie en diarree. We dekken dan 90% van de patiënten, de rest wordt doorgestuurd naar onze kliniek. Dit doen we voorlopig voor 4 maanden gedurende het malaria seizoen.

De eerste week hebben onze Community Health Workers bijna 1500 mensen gezien verdeeld over zeven dorpen. Drie dorpen konden we niet bereiken om de voorraad heen te brengen vanwege de slechte wegen in het regenseizoen. Dat gaan we alsnog organiseren op de motorbike.

Deze eerste week was overweldigend voor onze Community Health Workers en het is bijna een onmogelijke taak. We besluiten daarom in iedere post een extra iemand aan te nemen. Gelukkig hebben we een soort pool opgebouwd van de vorige sollicitatie rondes, waardoor we snel kunnen aannemen, maar dan nog moeten deze mensen eerst getraind worden. Het is bijna onbegonnen werk, als je ergens begint, blijkt altijd dat er meer nodig is. We willen alles doen, maar we zijn beperkt met onze capaciteit, de middelen en budget.

Bij alles wat we doen, moeten we denken aan: is het mogelijk, de efficiëntie (hoe bereiken we zoveel mogelijk mensen voor zo weinig mogelijk geld), de supervisie, hoe waarborgen we de kwaliteit.

En ik…..? Ik wil kwaliteit, ik zie van alles wat beter kan, en ik lijk soms nooit tevreden. Maar ik zeg er altijd bij, als je ziet wat we doen, en gaan vergelijken, dan doen we het geweldig. In Nederland kunnen we ons daar niets bij voorstellen, er is daar geen enkele dokter die 100 patiënten per dag ziet. Onze mensen werken keihard en patiënten worden respectvol behandeld, iedereen is er voor de patiënt. Onze lokale teamleiders, heb ik inmiddels heb zien groeien, ze krijgen en nemen steeds meer verantwoordelijkheden en doen hun uiterste best, met de support van ons internationale team. We hebben inmiddels 135 lokale werknemer, meer als 100 lokale vrijwilligers, en 9 internationale medewerkers. Ons lokale team is inmiddels twee keer zo groot vergeleken met onze start in Zuid Soedan. Ook al ben ik kritisch en zie ik continue verbeterpunten, we hebben een geweldig team met mensen, die hard werken en gemotiveerd zijn, waar ik trots op ben.

DROMEN WAAR MAKEN

Het is zondag avond, bijna tien uur sávonds en het is nog licht, de vogeltjes fluiten, een lange zomeravond in Nederland. Ik ben alweer twee weken in mijn huisje op de Veluwe, vakantie in Nederland. Ik heb een intensieve 3 maanden achter de rug in Zuid Soedan en dan ineens vakantie. Het heeft even geduurd voordat ik de knop om kon zetten en om kon schakelen van een 80 uur werkweek naar niets doen.

Vakantie is een tijd voor mij om m’n familie en een paar goede vrienden te zien, maar vooral ook om tijd alleen te hebben, alleen met mezelf, waarin ik de buitenwereld buiten hield. Geen nieuws, geen facebook, geen telefoon. Ik heb het nodig de stilte om mij heen, een wandeling door het bos, een ontbijt met koffie in mijn tuin, lezen, mijn plantjes water geven, en gewoon alles laten bezinken.

Er kwam een herinnering in mij naar boven deze vakantie, van een afdelingsfeestje met de afdeling MZ van ROC de Leijgraaf, alweer minstens 5 jaar geleden. Er was een speurtocht uit gezet, waarin er vragen beantwoord moesten worden over je collega’s. Eenieder had van tevoren een vragenlijst ingevuld. Tijdens de speurtocht moest men raden van wie de antwoorden waren. Eén van de vragen: ‘Wat zou je doen als je een miljoen zou winnen?’ Een vraag die je laat dromen. Mijn antwoord: ‘Een deel gebruik ik om werk te doen in het buitenland, daar waar mensen het minder hebben als ik, voor projecten waar ik voor wil gaan; een ander deel gebruik ik om een huisje te kopen ergens op een afgelegen plek, waar ik tot rust kan komen na het intensieve werk in het buitenland.

Een miljoen heb ik nooit gewonnen, maar om sommige dromen werkelijkheid te laten worden heb je geen miljoen nodig. Maar dat geldt alleen voor dromen waar jezelf invloed op hebt. Ik werk nu in het buitenland, in Zuid Soedan, werk waarin ik geloof, waar mijn hart ligt. Ik ben soms ontzettend moe, en dan vraag ik mij af, zou ik ander werk willen doen, wat minder intensief is? Het antwoord is NEE, ik kan niet anders dan dit werk doen, er zit ergens een gedrevenheid in me, een passie, die niet te stuiten is.

Eens in de drie maanden ben ik twee weken in Nederland en rust ik uit in mijn piepkleine vakantiehuisje op de Veluwe. Ik doe het werk in het buitenland, en ik heb mijn huisje op een stille plek om uit te rusten, zonder de miljoen.

Ja, en wat doe ik dan in Zuid Soedan, in een baan waarvan ik nooit gedacht had, dat ik dat zou gaan doen. Ten eerste is het gewoon hard werken, net zoals in ieder ander bedrijf, waar veel mensen werken. Er wordt hulp geleverd, daarvoor moeten materialen aanwezig zijn, er moeten doelen behaald worden, financieel moet het op orde zijn, rapportages moeten worden geschreven, audits worden gehouden en ga zo maar door.

Een groot deel van mijn taak is de politiek en de veiligheid monitoren, en het is belangrijk continue alert te blijven. Er zijn soms ineens situaties, waarin we onze veiligheidsmaatregelen tijdelijk aanscherpen, om na een paar dagen het gewone leven weer op te pakken, althans wat voor ons gewoon is.

Al heb ik zo goed als niets op de weblog geschreven, er is heel veel gebeurd de afgelopen 3 maanden. We hebben een Multi sectorale assessment gedaan. Hiervoor hebben we lokale mensen getraind, die huis aan huis bezoekjes aflegden met een vragen lijst op een SMART Phone, over gezondheid, voeding voedselzekerheid, veilig drinkwater en sanitatie. Daarnaast hebben we groepsgesprekken gehouden met de lokale gemeenschap om diverse onderwerpen verder uit te diepen. Het verslag is nog in de afrondingsfase, maar het heeft veel informatie opgeleverd. Dat mensen onvoldoende te eten hadden wisten we al, maar het gaf ons harde feiten over wat ze aten, hoeveel en hoe vaak. Veel kinderen die in een ondervoedingsprogramma zitten en genezen belanden binnen een half jaar weer in het ondervoedingsprogramma. Als een kind ziek is, moet een ouder ver lopen naar een gezondheidspost, die medicijnen en personeel heeft. Er worden onvoldoende gewassen geplant, en in het gewas zit een parasiet, die de productie verminderd. Voor het vissen gebruiken de helft van de vissers de uitgedeelde mosquitonetten, wat heel slecht is voor de visstand, omdat alle kleine visjes en eieren er ook mee worden gevangen. Het onderzoek heeft nog veel meer nuttige informatie opgeleverd en heeft ons geholpen een projectvoorstel te schrijven voor voedselzekerheid. Een mooi en compleet programma in de 11 dorpen waar wij ook de voedingsposten hebben, met aandacht voor al die aspecten die uit ons Multi sectorale assessment komen. Nu zorgen dat we daar een donor voor vinden.

De nieuwe voedingsposten zijn inmiddels geopend, in totaal zijn er nu 10, de 11^e moet nog geopend worden. We zijn in dit geval ook werkgever, die netjes op tijd een salaris betalen. Vele mensen solliciteerden en iedereen kende wel iemand die volgens hen geschikt zou zijn. Er werden toetsen afgenomen, sollicitatiegesprekken gedaan, en trainingen georganiseerd voordat we daadwerkelijk van start konden gaan. In ieder dorp hebben we een groep vrijwilligers getraind, die kinderen en zwangeren screenen op ondervoeding en gezondheidsvoorlichting geven. In iedere voedingspost hebben we minimaal 2 gezondheidsmedewerkers die ondervoede kinderen en zwangeren behandelen. Een team van lokale Nutrition program officers en verpleegkundigen gaat van de ene naar de andere voedingspost voor de supervisie. Iedere voedingspost is officieel geopend met de lokale leiders en dorpelingen. Bij sommige posten zijn we gestart onder een boom, terwijl onze logistieke afdeling daar waar nodig een simpel gebouw, een overdekte wachtruimte en een toiletgebouw, (een gat in de grond) neer zette.

In onze kliniek, de Primary Health Care Centre, gaat het werk gewoon door. Het regenseizoen is gestart en het malaria seizoen is weer in aantocht. We hebben nieuwe afdelingen gebouwd tegen lage kosten om patiënten op te nemen, op dit moment worden de bedden en meubilair geregeld zodat we klaar zijn voor het malaria seizoen.

Vorig jaar zagen we op de polikliniek per week 2500 patiënten tijdens het malaria seizoen, die van heinde en verre komen lopen. Voor dit jaar hebben we besloten in iedere voedingspost die we runnen een gezondheidswerker extra aan te nemen voor 4 maanden, die we gaan trainen om de 3 belangrijkste ziekten te behandelen malaria, luchtweginfectie en diarree. Zo willen we de zorg dichter bij huis brengen en voorkomen dat mensen ver moeten lopen als ze ziek zijn en dus te laat behandeld worden. 

Naast ons zorgpersoneel hebben we een logistiek team, die enorme klussen klaart. Denk aan al die voedingsposten waar gebouwtjes neergezet worden, aan alle materialen die naar de afgelegen dorpen gebracht moeten worden, het transport van de supervisors die op hun motorbikes de afgelegen posten bezoeken, het onderhoud van de motoren en de auto’s, het onderhoud van de kliniek en de generatoren. Onze medicatie is een andere grote klus. De laatste internationale bestelling duurde 5 maanden tussen bestelling en daadwerkelijk aankomen in het veld, na het doorlopen van een enorme papierwinkel. Zonder ons logistiek team zouden we nergens zijn.

Morgen vertrek ik weer naar Zuid Soedan, ik ben er weer klaar voor.

HONGERSNOOD IN ZUID SOEDAN

Honger….. wat is dat nou? Ik hoor mensen vaak zeggen, ik heb honger, ik moet wat eten anders val ik flauw. Dat zijn meestal wel gevoede mensen, die dat zeggen.

Echte honger daar kunnen wij ons in Nederland niets bij voorstellen.

In Zuid Soedan is honger een dagelijks onderwerp, en terwijl wij dagelijks met honger bezig zijn krijg ik een bericht van iemand in Nederland die mij vertelt dat er honger is in Zuid Soedan waar ik werk. Blijkbaar was het op het nieuws, voor mij geen nieuws er is continue honger hier.

Ik heb net vakantie in Nederland achter de rug, en zag ook de spotjes met Giro 555. Iemand vroeg mij, is dat nu echt die hongersnood in Afrika of is het overdreven om er aandacht voor te vragen.

Nee mensen, het is niet overdreven. Tegen die tijd dat het in Nederland op TV is, is er hongersnood. Wij zijn hier continue honger aan het bestrijden en behandelen. Dat het nu ineens op het nieuws is betekent alleen maar dat het boven een bepaald percentage komt en tijd voor actie is van de internationale gemeenschap.

Voor de term hongersnood zijn criteria, zoals er overal criteria voor zijn. Bij hongersnood heeft meer dan 20% van de bevolking geen toegang tot voedsel en heeft meer dan 30% van de kinderen acute ondervoeding en dat moet dan ook nog wetenschappelijk bewezen zijn, kortom daar zijn officiële data voor verzameld.

Voordat het zover is, hebben mensen al langere tijd een verminderde toegang tot voedsel, en eten al 1 of 2 maaltijden per dag in plaats van 3 of meer, en dat zijn geen maaltijden zoals wij dat in Nederland eten.

Het regent te weinig, dat is één van de redenen. Maar dat niet alleen, er zijn ook conflicten en geweld, mensen moeten vluchten, kunnen niets planten. Daar waar normaal de meeste gewassen geplant worden, wordt nu gevochten en zijn mensen gevlucht. Alles is schreeuwend duur en mensen kunnen het niet betalen, want ze hebben geen geld. Als er geld zou zijn, dan is er onvoldoende eten op de markt. Het wereldvoedselprogramma deelt voedsel uit, met behulp van de andere hulporganisaties, maar alleen als de financiën daarvoor aanwezig is. Als het er niet meer is wordt er ook niet uitgedeeld en dat is helaas de harde werkelijkheid.

Iedere dag zien wij ondervoede kinderen, magere kinderen, zieke kinderen, onschuldige kinderen, die moeten kunnen spelen en kattenkwaad uit kunnen halen, maar deze kinderen kunnen dat niet omdat ze daar de energie niet voor hebben omdat ze ziek en ondervoed zijn.

Het zijn niet alleen de kinderen die ondervoed zijn, ook de volwassenen hebben honger, maar kleine kinderen zijn het meest kwetsbaar.

We kunnen mensen niet dood laten gaan van de honger, we kunnen niet toekijken en niets doen, er zijn zoveel onschuldige mensen, onschuldige kinderen die gewoon niet te eten hebben. De honger moet voorkomen worden, in plaats van wachten totdat de criteria bereikt worden voor een officiële hongersnood. Er is actie nodig, nu voor de hongersnood en daarna om honger te voorkomen. 

Zuid Soedan is een moeilijk en complex land om in te werken, maar als ik zie wat wij doen in het veld, en de ondervoede kindertjes zie, weet ik waarom ik hier ben.

DE DAGEN EN WEKEN VLIEGEN

De dagen en weken vliegen, ik werk van s’ochtends vroeg tot s'avonds laat en aan schrijven kom ik niet echt toe.

Zaterdag

Ik ben in Pamat samen met het hele coördinatie team uit Juba. We hebben een lange en intensieve werkweek achter de rug met veiligheidsanalyse, teambuilding, en kick of van onze nieuwe programma waarin we gaan uitbreiden naar 11 voedings posten.

Vandaag starten we de dag om 9.30 in plaats van 8.00, omdat het zaterdag is.

Na de lunch gaan we met het Pamat team op pad voor de laatste stappen in de veligheidsanalyse.  Met de jeep gaan we naar onze grote voorraad schuur. De benen strekken zou leuk zijn, maar het is 40 graden en iedere stap is teveel. De voorraad schuur is ooit gebouwd door het wereld voedsel programma, nu huren we de schuur van de lokale gemeenschap. We bewaren hier onze producten voor het behandelen van ondervoeding.

De schuur wordt aan een grondige inspectie onderwerpen, met de vraag, kan iemand hier inbreken, hoe doet de bewaking wijn werk.

Een half jaar geleden heeft een kind van een jaar of 10 ingebroken via een grote kier tussen de levensgrote schuifdeur en de muur, inmiddels zijn er grote stenen tussen geplaatst. Ik bedenk me dat het kind dan wel erg mager moet zijn geweest. Hij heeft een doos plumpynut gestolen, de therapeutische voeding voor ernstig ondervoeding kinderen. De doos pastte niet door de kier dus hij heeft de doos moeten uitpakken. De jongen en de plympynut werden gevonden. Alle plumpynut kwam terug, op twee na, die hij heeft opgegeten. Je kunt het de jongen niet kwalijk nemen.

Na de voorraad schuur gaan we naar de kliniek, daar zijn we langer bezig, kijken naar brandveiligheid, omgang met sleutels, toegang tot medicatie en andere zaken.

We bekijken ook de nieuwe afdelingen die gebouwd worden. Omdat onze kliniek te klein is zijn we aan het uitbreiden met de opname afdelingen, extra toiletten en douches en een isolatie afdeling.

Zondag

Rustdag vandaag. Ik heb zeker een 70-urige werkweek achter de rug. Rustdag betekent uitslapen, een uur ontbijten, genieten van m'n koffie en de stilte. Na de lunch ga ik toch aan het werk. Ik heb achterstallige mail en bespreek zaken met de veld coördinator.

Op Zondag heb ik inmiddels de routine ontwikkeled om alle kranten online te lezen met betrekking tot nieuws in Zuid Soedan. The Sudan tribune en radio tamazuj hebben dagelijks nieuws over Zuid Soedan. Vervolgens loop ik alle berichten na van veiligheidsforums. 

Maandag

De laatste dag in het veld. Ik ben vroeg op. Om 8.00 vertrekken we met de jeep naar de '14 mile area', een gebied tussen Soedan en Zuid Soedan, waar de landen het niet over eens zijn van wie het is. Het is een NO GO area voor de VN. Wij hebben er een voedingspost waar wij tweemaal per week heen gaan. Het is droog, dor en stoffig, maar de zon die net op is, geeft het landschap een prachtige goudkleurige gloed. Na 76 km en anderhalf uur hobbelen komen we aan bij de voedingspost waar moeders met kinderen wachten. De lokale caretaker, die oppast op onze spullen is alles aan het klaar zetten, de plastic stoeltjes, de dozen met plumpynut, de weegschaal in de boom. Samen met onze veld coordinator brengen we de dorpsleider een bezoekje in zijn hut, waar we het ondervoedingsproject bespreken. Ik vraag: Waarom zijn er zoveel kinderen ondervoed? Ik krijg diverse antwoorden: De rivier heeft geen vis, vorig jaar heeft een insect al onze gewassen opgegeten, de voedsel distributie van het wereld voedsel programma was maar genoeg voor twee weken.

Op dit moment zijn we een kwalitatief onderzoek aan het plannen naar de diepere oorzaken van ondervoeding en de ideeën en perspectieven van de lokale bevolking. Dit moet plaats vinden in februari – maart. Afhankelijk van de resultaten hopen we een project te starten met voedselzekerheid. Ik hoop dat er ooit een tijd komt waarin we geen ondervoeding meer hoeven te behandelen.

Op de terug weg maken we een ommetje naar een ander dorp, waar we ook een voedingspost hebben. In ieder dorp waar we ondervoeding behandelen, bouwen we een simpele post, een overdekte wachtruimte en een toilet met een gat in de grond. In dit dorp wordt de laatste hand gelegd aan het toilet. 

Dinsdag

8.00 ben ik weer klaar voor vertrek, maar het duurt even voordat mijn collega zover is. We vertrekken weer naar Juba. Er komt een bericht binnen op de radio, er is een patiënt in de kliniek die doorverwezen wordt naar het ziekenhuis in Aweil, die mogen we meenemen. Het is een twee uur durende rit over een hobbelige zandweg. Als we Aweil naderen komen bij een controlepost, waar we normaal meteen doorgelaten worden. Vandaag komt er een militair naar ons toe, ik vraag me af wat er aan de hand is. Er is een meisje van een jaar of twaalf, die ernstig ziek is, de vraag is of we haar mee kunnen nemen naar het ziekenhuis in Aweil. Ik vraag: ‘Gaat er iemand mee’. Het antwoord is: ‘Ja, haar moeder’. Het meisje is zwak, ze kan niet op haar benen staan en wordt de jeep ingedragen. Terwijl de chauffeur verder rijdt, bekijken we haar snel, is ze uit uitgedroogd, is ze alert, is het iets neurologisch. Ze is heel verzwakt, maar alert, en het is nog 20 minuten naar Aweil, dat moet okay zijn. Ik word eerst afgezet op het vliegveld. Normaal wacht de chauffeur totdat het vliegtuig aankomt. Nu rijdt hij meteen door naar het ziekenhuis.

Om half drie land ik in Juba. Op naar onze compound een snelle douche, me ontdoen van mijn stoffige bezwete kleding en om vier uur ben ik op de Nederlandse Ambassade voor een nieuwjaarsreceptie waar ik sinds lange tijd weer Nederlands praat. Ik moet zoeken naar de Nederlandse woorden, en mijn Nederlands is doorspekt met Engels. Voor de avondklok van zeven uur ben ik weer thuis. Ik besluit niets meer te doen voor het werk, ondanks dat ik heel veel te doen heb. Dat kost me moeite, maar ik ben en moe mijn hoofd heeft rust nodig.

Woensdag

Een dag zonder afspraken, behalve onze wekelijkse vergadering, die we van de dinsdag naar de woensdag hebben verschoven. Een dag om een inhaal slag te maken. Ik ben bezig met een introductie plan voor nieuwe expats. Morgen verwacht ik onze nieuwe health program manager, en 1 februari onze nieuwe Nutrition program manager. Daarnaast hebben we het implementatie plan voor onze 11 voedingsposten, de voorbereidingen zijn al in volle gang zoals de vacatures uit zetten en besprekingen met de locale gemeenschap.  

Donderdag

Een dag vol afspraken. Donderdags heb ik een wekelijkse overleg, waarin we een veiligheidsupdate krijgen. Juba is relatief rustig, maar elders in het land gebeurd er van alles.

S’ middags zit ik bij een mogelijke donor, we bespreken de mogelijkheid voor fondsen voor noodhulp, het moet voor het eind van de maand binnen zijn. Geen probleem, ik ga er mee aan de slag. Voor alles wat we doen schrijven we voorstellen voor donoren. Het maakt dat je verantwoording afdraagt over wat je doet en hoe het geld besteed wordt. Belangrijk is dat je als organisatie eerst je strategie klaar hebt, en vervolgens de juiste match vindt met donoren.

Eind van de dag sta ik te wachten bij de luchthaven, ik wacht op onze nieuwe health program manager. Een vriendelijk lachende jonge man herkent mij aan de T-shirt met  onze logo en komt mij tegemoet met uitgestoken hand. Terug op onze compound, geef ik hem een uitgebreide veiligheidsbriefing en leg onze strikte regels uit.

Vrijdag

Een groot deel van de dag werk ik met onze nieuwe health program manager. Leg onze programma's uit, bespreek de inhoud van het werk en geef hem allerlei leeswerk. Hij blijft een paar dagen in Juba, voordat hij naar het veld vetrekt. Halverwege de dag heb ik een afspraak met een van onze donoren, om de laatste hand te leggen aan een voorstel. Het is de tijd van voorstellen schrijven en zorgen dat we onze projecten gefinancierd krijgen, maar we zijn op de goede weg. 

Zaterdag

Het is weekend, ik ben weer op tijd wakker, maar ik hoef niet meteen mijn bed uit. Ik lig nog te dommelen en laat mijn gedachten gaan. Er ligt een voorstel op me te wachten, dus hopla, toch maar mijn bed uit.

9.00 zit ik aan mijn ontbijt en mijn koffie. Inmiddels heb ik een ochtendritueel van echte koffie zetten met koffie uit Kenia. In een metalen kannetje doe ik koffie, heet water erop, even roeren, en dan door een zeefje in mijn beker gieten. Sterke, pikzwarte koffie, het is mijn enigste verslaving naast mijn werk.

S’ middags heb ik een afspraak bij een andere organisatie waar ik uitgenodigd ben op het eten. De weekenden ga ik soms ergens eten, of komen er mensen bij ons eten, altijd overdag, want s’ avonds heeft iedereen een avondklok en moet op tijd binnen zijn.

Voordat ik dit bericht publiceer is het alweer een week verder, zondag ochtend, want ook vorige week is voorbij gevlogen.