17 Maart 2011, het
begon met een demonstratie, de mensen gingen de straat op in Syrië. De
president ondernam actie en er werd geschoten, de eerste doden vielen.
Er volgden meer
protesten, rellen, bombardementen, en chemische wapens werden ingezet. Er ontstaan
diverse rebellen groepen, die vechten voor hun idealen
Sinds begin 2014 is
er de IS bijgekomen, de Islamitische Staat, die de vreselijkste dingen doet.
De mensen zijn op de
vlucht naar o.a. Jordanië, Turkije, Libanon, en Egypte.
Vorige week was het
4 jaar geleden sinds het begin van dit conflict. Er wordt gezegd dat Assad bommen
laat vallen gevuld met chloorgas. De IS terroriseert een groot deel van het
land. En dan zijn er de diverse rebellengroepen. Amerika traint en bewapend de
“gemodereerde rebellen”. Welke rebellen zijn het en waar en hoe worden de
wapens ingezet?
Ondertussen wil men
het gesprek aangaan met Assad, de man die vorig jaar herkozen is tot president
voor een nieuwe periode van 7 jaar. Is hij nu bondgenoot of vijand?
Ik begrijp het niet,
het is te complex voor mij. Ik weet wel dat gewone mannen, vrouwen en kinderen
vluchten voor het geweld.
Er zijn inmiddels
bijna 4 miljoen Syriërs gevlucht naar de omringende landen. In Syrië zelf zijn
inmiddels bijna 8 miljoen mensen ontheemd. Bijna drie kwart van de bevolking
heeft zijn eigen huis verlaten. De “Vrede” lijkt ver weg.
In tijden van oorlog en rampen komen de humanitaire organisaties in actie. Inmiddels is er
een redelijk goed georganiseerde systeem om de Syrische vluchtelingen op te
vangen.
Na 4 jaar zijn er
echter nieuwe rampen in de wereld, zoals de Ebola in Afrika. Het geld voor de
hulp moet verdeeld worden en de geldkraan wordt dicht geknepen. Er zijn hulp
organisaties die deels vertrekken of hun hulp verminderen. De donoren bedenken
dat het beter is de gezondheidszorg te helpen versterken in het land, dan een
hulporganisatie daadwerkelijke hulp te laten bieden. Klinkt goed, maar een land
dat zoveel vluchtelingen opvangt, in dit geval Jordanië heeft daar zelf ook geld
voor nodig. De opvang van vluchtelingen is een zware financiële last. De Jordaanse
overheid heeft eind vorig jaar besloten dat de Syrische vluchtelingen de
gezondheidszorg niet meer voor niets krijgen bij overheidsinstellingen. Zij
moeten nu betalen. Zij betalen hetzelfde bedrag als niet verzekerde Jordaniërs,
dit is een flink gesubsidieerd bedrag en voor mij gemakkelijk te betalen. Maar
voor iemand die geen inkomen hebt, en een gezin heeft met een aantal kinderen
is dit moeilijk op te hoesten.
Officieel mag de Syrische
vluchteling in Jordanië niet werken. Misschien logisch als je bedenkt dat Jordanië
zelf ook werkelozen heeft en graag haar mensen aan het werk wil hebben. De
internationale hulporganisaties bieden extra werk kansen voor Jordaanse artsen,
verpleegkundigen, onderwijzers, chauffeurs, administratief personeel en meer.
Een geregistreerde
vluchteling kan zijn hand ophouden bij de UNHCR voor "cash assistance", om zo aan
de behoeften te voldoen. De “Cash assistance” is inmiddels geslonken, maar de
kosten worden hoger nu hij ook zijn gezondheidszorg moet betalen. De Syrische
vluchteling moet aan bepaalde criteria voldoen om in aanmerking te komen voor
deze “Cash assistance”. Het feit dat hij een Syrische vluchteling is, en niet
mag werken is niet voldoende.
De gezondheidszorg
door internationale hulporganisaties is gratis, dat betekent dat de vraag naar
zorg toeneemt bij deze organisaties, nu er bij de overheid betaald moet worden.
De geldkraan wordt echter minder en de vraag is groter dan de organisaties en overheid
kunnen bieden.
De “Vrede” in Syrië
lijkt nog ver weg. Hoe zal de toekomst eruit zien voor de gewone Syrische man,
vrouw of kind? Kan hij of zij een leven op bouwen, moet hij zijn hand op blijven houden, is er zorg voor haar zieke kind.........?????
