TOETS ARABISCH

In januari begon ik met de Arabische lessen. Een cursus van 9 weken, 2 avonden in de week van half zeven tot negen uur s'avonds. Eerlijk gezegd viel het me niet mee om s’avonds vanuit het werk door te gaan naar de Arabische les, om dan pas om half tien weer thuis te zijn.

Gezien het aantal mensen wat inmiddels heeft afgehaakt, waren er meer die moeite hadden met de lessen om wat voor reden dan ook.   

Bij de start van de lessen heb ik meteen al twee lessen gemist omdat ik een week in Parijs was.

In de loop der weken, had ik niet altijd de puf en energie, en af en toe had ik een andere afspraak. Uiteindelijk heb ik 8 lessen gemist. De docent had gezegd als je meer dan 4 lessen mist kun je de toets wel vergeten.  

Toch wil ik erg graag het Arabisch leren en als ik niet naar de les ging, zat ik ’s avonds thuis wel m'n Arabisch te studeren. De grammatica had ik redelijk snel onder de knie, daar zit wel een soort logica in, die ik steeds weer kan gebruiken. Ik probeer overal de logica van in te zien of een structuur te ontdekken, want dat helpt onthouden. Alle woorden onthouden en dan ook nog kunnen schrijven, dat valt echter niet mee. Sommige woorden kan ik honderd keer proberen in mijn kop te stampen, maar na de honderdste keer weet ik het weer niet.

Het lezen van het Arabisch gaat me redelijk goed af. Het schrijven is veel moeilijker, omdat er bijvoorbeeld 4 soorten letters T zijn, met ieder net een iets andere klank. Ik moet dan gaan kiezen welke letter ik moet gebruiken. Dat is soms gokken.

Afgelopen maandag was de laatste les, met de afsluitende toets. De twee lessen ervoor had ik gemist, maar het weekend ervoor had ik hard gewerkt aan mijn Arabisch.

De toets bestond uit een schriftelijk deel en een mondeling deel.  Het was puzzelen op de Arabische woorden en het Arabische schrift.

Het resultaat: voor schriftelijk 47 punten van de 50, voor mondeling 7 van de 10.

Ik kan nog lang geen Arabisch spreken, maar er is een basis gelegd, en ik mag door naar de volgende cursus.

Ik twijfel momenteel nog of ik door ga met de vervolg cursus. Ik denk na over de mogelijkheid om privé lessen te nemen, waarin ik iets flexibeler met mijn tijd om kan gaan, en waarschijnlijk meer doe in minder tijd. Een andere mogelijkheid is zelfstudie, maar dat vraagt een enorme discipline.

Ik heb het weekend om hier over na te denken.

4 JAAR BURGEROORLOG

17 Maart 2011, het begon met een demonstratie, de mensen gingen de straat op in Syrië. De president ondernam actie en er werd geschoten, de eerste doden vielen.

Er volgden meer protesten, rellen, bombardementen, en chemische wapens werden ingezet. Er ontstaan diverse rebellen groepen, die vechten voor hun idealen

Sinds begin 2014 is er de IS bijgekomen, de Islamitische Staat, die de vreselijkste dingen doet.

De mensen zijn op de vlucht naar o.a. Jordanië, Turkije, Libanon, en Egypte.

Vorige week was het 4 jaar geleden sinds het begin van dit conflict. Er wordt gezegd dat Assad bommen laat vallen gevuld met chloorgas. De IS terroriseert een groot deel van het land. En dan zijn er de diverse rebellengroepen. Amerika traint en bewapend de “gemodereerde rebellen”. Welke rebellen zijn het en waar en hoe worden de wapens ingezet?

Ondertussen wil men het gesprek aangaan met Assad, de man die vorig jaar herkozen is tot president voor een nieuwe periode van 7 jaar. Is hij nu bondgenoot of vijand?

Ik begrijp het niet, het is te complex voor mij. Ik weet wel dat gewone mannen, vrouwen en kinderen vluchten voor het geweld.

Er zijn inmiddels bijna 4 miljoen Syriërs gevlucht naar de omringende landen. In Syrië zelf zijn inmiddels bijna 8 miljoen mensen ontheemd. Bijna drie kwart van de bevolking heeft zijn eigen huis verlaten. De “Vrede” lijkt ver weg.

In tijden van oorlog en rampen komen de humanitaire organisaties in actie. Inmiddels is er een redelijk goed georganiseerde systeem om de Syrische vluchtelingen op te vangen.

Na 4 jaar zijn er echter nieuwe rampen in de wereld, zoals de Ebola in Afrika. Het geld voor de hulp moet verdeeld worden en de geldkraan wordt dicht geknepen. Er zijn hulp organisaties die deels vertrekken of hun hulp verminderen. De donoren bedenken dat het beter is de gezondheidszorg te helpen versterken in het land, dan een hulporganisatie daadwerkelijke hulp te laten bieden. Klinkt goed, maar een land dat zoveel vluchtelingen opvangt, in dit geval Jordanië heeft daar zelf ook geld voor nodig. De opvang van vluchtelingen is een zware financiële last. De Jordaanse overheid heeft eind vorig jaar besloten dat de Syrische vluchtelingen de gezondheidszorg niet meer voor niets krijgen bij overheidsinstellingen. Zij moeten nu betalen. Zij betalen hetzelfde bedrag als niet verzekerde Jordaniërs, dit is een flink gesubsidieerd bedrag en voor mij gemakkelijk te betalen. Maar voor iemand die geen inkomen hebt, en een gezin heeft met een aantal kinderen is dit moeilijk op te hoesten.

Officieel mag de Syrische vluchteling in Jordanië niet werken. Misschien logisch als je bedenkt dat Jordanië zelf ook werkelozen heeft en graag haar mensen aan het werk wil hebben. De internationale hulporganisaties bieden extra werk kansen voor Jordaanse artsen, verpleegkundigen, onderwijzers, chauffeurs, administratief personeel en meer.

Een geregistreerde vluchteling kan zijn hand ophouden bij de UNHCR voor "cash assistance", om zo aan de behoeften te voldoen. De “Cash assistance” is inmiddels geslonken, maar de kosten worden hoger nu hij ook zijn gezondheidszorg moet betalen. De Syrische vluchteling moet aan bepaalde criteria voldoen om in aanmerking te komen voor deze “Cash assistance”. Het feit dat hij een Syrische vluchteling is, en niet mag werken is niet voldoende.

De gezondheidszorg door internationale hulporganisaties is gratis, dat betekent dat de vraag naar zorg toeneemt bij deze organisaties, nu er bij de overheid betaald moet worden. De geldkraan wordt echter minder en de vraag is groter dan de organisaties en overheid kunnen bieden.

De “Vrede” in Syrië lijkt nog ver weg. Hoe zal de toekomst eruit zien voor de gewone Syrische man, vrouw of kind? Kan hij of zij een leven op bouwen, moet hij zijn hand op blijven houden, is er zorg voor haar zieke kind.........?????

DANA NATUURRESERVAAT

Vorig weekend naar Dana Natuurreservaat geweest. Het was voor het eerst sinds ik in Jordanië ben dat ik weer eens flink in beweging was in de natuur. Het voorjaar is begonnen, het weer was goed, overdag warm, 's nachts koud en veel wind. We hebben flink gelopen en geklommen. 

MIJN EIGEN PLEKJE

Daar ik tijdelijk geen internet had is het al weer drie weken geleden dat ik voor het laatst een bericht op mijn weblog heb geplaatst.

Eerder schreef ik over mijn multifunctionele appartement, de geusthouse van MDM. Ik had geluk dat ik er tot nu alleen woonde, met af en toe een tijdelijke gast en als verassing een 2 daagse workshop in het grote appartement. Het jaar contract loopt echter af half maart van het appartement. Alleen in een groot appartement wonen is te duur, en ik mocht verhuizen naar een andere appartement om met een collega te gaan samen wonen.

Ik moet eerlijk bekennen dat het voor deze vrouw van middelbare leeftijd, die erg gewend is aan alleen wonen en haar eigen gang gaan, niet mee valt om ineens samen te wonen met iemand waar ik niet zelf bewust voor kies.

Dus werd het de hoogste tijd om op zoek te gaan naar een eigen plekje onder de Jordaanse zon.

Sinds 1 maart heb ik nu mijn eigen plekje, een klein appartement. De kamer is schat ik 2,5 bij 3,5 meter, de slaap kamer iets groter, een klein keukentje, de badkamer en zelfs een klein tuintje. Alles precies genoeg voor een 1 persoonshuishouden. Het appartement is in dezelfde wijk, en ik loop binnen een kwartier naar ons kantoor.

Omdat het appartement klein is, is het makkelijk om er snel m’n eigen knusse plekje van te maken. Ik ben er helemaal mee in mijn sas. Ik woon er nu 2 weken, maar het voelt al helemaal vertrouwd en eigen. Wat kan een mens toch blij zijn met een eigen plekje!