Het is vrijdag ochtend, weekend voor mij. De dagen en
de weken vliegen voorbij. Ik zit in Lock down vanwege het corona virus en zit vast
in het appartementencomplex waar ik woon en werk in Erbil. 12 Maart zou ik met
vakantie naar Nederland. Mijn vlucht was geboekt via Turkije, maar vluchten
vanuit Iraq naar Turkije werden gecanceld vanwege Corona. Ik zocht online naar
andere vluchten, maar zat te dubben ga ik wel of ga ik niet? Ik keek uit naar
mijn vakantie, maar gezien
de situatie, schatte ik in dat ik mogelijk niet terug zou kunnen naar Irak, dus
ik besloot mijn vakantie af te zeggen en te blijven. Vijf dagen later op 17 maart gingen de
luchthavens dicht in Irak en ik was blij dat ik mijn vakantie had afgezegd.
24 maart schreef ik een blog over de wereldreis van
Corona. Er waren toen 255.305 mensen gediagnosticeerd, nu 4 weken later zijn
het er 2.158.033. 24 maart waren 10.444
mensen overleden, nu zijn het er 144.243. COVID-19 heeft ons helemaal in de
ban, en ieder land heeft zijn regels om het publiek zoveel mogelijk te
beschermen tegen een infectie met COVID 19. Hier in Irak is onze
bewegingsvrijheid flink ingeperkt, er zijn geen evenementen, winkels en restaurants zijn gesloten. De supermarkten zijn nog open, zodat we in ieder geval kunnen eten. Parken zijn gesloten, dus wandelen in een enigszins groene omgeving kan ook niet. Auto’s mogen de weg niet op sinds half maart.
Als NGO hebben we soms vrijstelling en soms niet, omdat de regels continue
veranderen. Tussen werkdagen en weekend dagen zit weinig verschil meer in deze
Lock down, en ik doe alle meetings online via skype, zoom, webinex. Hieronder
een indruk van mijn werkend leven in Iraq.
Zondag 29 maart
De eerste werkdag van de week, ik verwar het nog
steeds met maandag. Ik ben bezig met allerlei officiële papieren tekenen,
of aanvragen voor vrijstelling om de weg op te gaan, zodat we ons werk kunnen doen. Ik start m’n dag met m’n mail, nieuws, politiek,
veiligheid en COVID 19. Tijd om alles in detail te lezen heb ik niet. Ik kreeg
al veel mails iedere dag, tijdens COVID 19 is dat verviervoudigd. Om 8.30 heb
ik mijn eerste afspraak via skype met m’n medische coördinator, die werkt
vanuit haar thuisland. M'n financieel coördinator is ondertussen naar de bank.
De banken zijn al enige tijd gesloten, we kunnen geen geld halen, geen geld
overstorten naar het veld en geen salarissen betalen. Vandaag zou de bank
opengaan, maar helaas de dag werd verzet naar Maandag. Daarna onze
coördinatie vergadering. We zijn met 11 mensen allemaal met oordopjes in onze
oren achter onze laptop, overal vandaan Erbil, Dohuk, Myanmar en Frankrijk. Het
belangrijkste agenda punt is COVID 19. Onze COVID 19 Activiteiten zijn ondanks
alle bewegingsbeperking gestart.
Daar waar wij
gezondheidszorg activiteiten ondersteunen werken we nu met vrijwilligers die we
trainen om huis aan huis of tent aan tent voorlichting te geven. Op gepaste
afstand leggen zij uit hoe jezelf te beschermen, demonstreren vrijwilligers hoe
handen te wassen en leggen uit wat te doen bij verschijnselen van Corona. We
werken onder andere in een kamp met 27,000 mensen daar moet je niet aan denken
dat Corona zich verspreidt. Voordat de vrijwilligers sóchtends starten worden
ze gescreend, temperatuur gemeten en gevraagd op verschijnselen van Corona. In
de klinieken helpen we een goed triage systeem op te zetten, geven handschoenen,
maskers, thermische thermometers en trainen we verpleegkundigen, artsen, schoonmakers en al het personeel in de kliniek op infectiepreventie.
Maandag 30 Maart
M'n financieel coördinator gaat weer naar de bank, er
is gezegd dat de bank op maandag en woensdag open zou zijn, met een beperkt
aantal mensen. Dat betekent een hele lange rij, iedereen heeft geld nodig of
moet bank zaken doen. Na een lange ochtend komt hij uiteindelijk zonder
resultaat terug naar kantoor.
We zijn ondertussen een plan aan het voorbereiden voor
Sinjar waar we opnieuw gaan opstarten. Vacatures zijn uitgezet en de eerste sollicitanten worden doorgenomen. We gaan een assessment doen van twee klinieken in de
tweede helft van April, daarna een plan opzetten met als doel 1 mei starten. S
’middags heb ik een skype afspraak met m’n HR-afdeling, die bestaat uit twee mensen
en werken allebei thuis.
Daarna neem ik het budget door met m’n financiële
coördinator voor een nieuw voorstel. Eind van de dag hebben we een dagelijkse
terugkoppeling over onze COVID-19 activiteiten met ons technisch team in Erbil en de mensen in het veld. Soms ben ik erbij, soms niet, afhankelijk van mijn eigen werkzaamheden,
en de knelpunten die er zijn.
Dinsdag 31 Maart
Ik start alweer met een skype afspraak, nu met m’n
veld manager in Dohuk, die deels verantwoordelijk is voor Sinjar totdat de
nieuw aangenomen veld coördinator start.
Vervolgens heb ik evaluatie
met één van m’n team leden, alweer via skype, want zij zit in Frankrijk. Daarna
nog een online vergadering met mensen die overal in de wereld zitten omdat ze
niet meer terug konden komen naar Iraq, of geëvacueerd zijn.
In de loop van de dag krijgen we een officiële
mededeling van het ministerie van binnenlandse zaken dat de curfew met 10 dagen
is uitgesteld.
Sávonds krijgen we nog een officiële mededeling:
In het algemene belang voor de gezondheid en
bescherming van alle burgers en om de verspreiding van Corona tegen te gaan
moeten alle burgers die teruggekomen zijn in Koerdistan vanaf 15 Februari, een
COVID test ondergaan op 1 April 2020 tussen 9.00 en 12.00.
Er zijn 6 klinieken hiervoor in Erbil. Ik heb 4 mensen
in m’n team die hiervoor in aanmerking komen, omdat ze met vakantie zijn
geweest of net zijn begonnen. Ik roep m’n team bij elkaar en bespreek met hen
het hoe en wat. Wat zijn de mogelijke consequenties en gevolgen? We gaan
ervanuit, dat het spitsuur zal zijn in de klinieken, met lange rijen, zonder
“Social distance” en dan maar afwachten of de klinieken het aankunnen. En wat
als er iemand positief is? Gaat de persoon dan 14 dagen in quarantaine? Wordt
dan het hele team onderzocht? Moet er dan contact onderzoek gedaan worden? Is
daar wel over nagedacht?
We spreken af dat m’n team de volgende dag zal gaan om
11.00, om te voorkomen dat ze de hele dag in de rij moeten wachten en weer naar
huis gestuurd worden.
Woensdag 1 April
M'n team gaat half elf voor de COVID 19 test. Kliniek
1: Er staat een hele lange rij. Ze kunnen niet geholpen worden, maar kunnen
morgen terugkomen. Kliniek 2: m’n team wordt weggestuurd ze hebben hun
capaciteit bereikt vandaag, kunnen niet meer mensen aan. Kliniek 3: ook daar
worden mijn teamleden niet geholpen. Om 12.00 keert m’n team terug naar kantoor.
Ik ben niet verbaasd. Ze vragen wat nu? We wachten af, kijken wat er gebeurt,
misschien verandert de regel of de procedure. Volgende week zien we
verder.
Ondertussen ben ik bezig met de voorbereidingen voor
Sinjar. Noodplannen aanpassen vanwege COVID 19, doe een laatste controle voor
een donor rapportage.
Donderdag 2 April
Ik doe weer van alles tegelijk, en zit continue aan de
telefoon of op skype. We publiceren inmiddels tweemaal per week een flashupdate in Engels en Arabisch.
Ik bereid een mail voor, voor al het personeel om hen
te informeren, over de activiteiten, hun verlate salaris en ze een hart onder
de riem te steken, terwijl de helft vanuit thuis werkt, en anderen gecoacht en
getraind worden online.
Smiddag krijg ik bericht dat we een START ALERT kunnen voorbereiden voor COVID-19. Dit moet een gecoördineerd alert zijn met alle
andere NGOs die lid zijn van dat netwerk. Eind van de middag is een bijeenkomst
met zo’n 100 mensen online en een vragen en antwoord uurtje. Het is een ALERT
voor alle landen voor COVID 19, er is maar een beperkte hoeveelheid geld, dus
het moet goed in elkaar zitten…. Competitie wordt dat……. Ik denk na…… maar heb
weinig tijd…. Overleg met hoofdkantoor……… willen we al die moeite
doen…………misschien voor niets, terwijl we al zo druk zijn, en de deadline zo
kort is. Ik overleg met diegene in m’n team die het schrijf werk doet. Heb je
energie vraag ik, om dit te doen, het moet morgen in 1 dag af. JA!! Is het
antwoord, ik zeg okay dan gaan we ervoor. Sávonds doe ik een bericht uit
naar het netwerk op een skype groep, met zo’n 100 mensen. Wie doet mee met dit
netwerk, als je meedoet stuur me een e-mail met je skype adres, 1 per
organisatie, met deze mensen doen we vrijdag 10.30 een overleg via skype.
Vrijdag 3 April
Ik slaap een beetje uit, het is tenslotte weekend, maar heb dus
een skype vergadering voor START ALERT COVID 19. 10.00 zit ik weer achter mijn
laptop. Er hebben zich 7 organisaties aangemeld. Ik maak een skype groep aan.
En 10.30 starten we met onze overleg. Ik leg uit, dat ik bereid ben om de
leiding te nemen, maar dan moet het vandaag af, als men meer tijd wil hebben,
dan mag een ander de leiding nemen. Iedereen vindt het prima dat MdM de leiding
neemt. We gaan samen door het formulier wat we moeten invullen, de context, wat
we willen doen, wat is al gedaan, verantwoorden waarin we het geld nodig hebben
etc.
12.00 gaat mijn collega aan de slag met schrijven
vanuit Frankrijk, en ik doe ondertussen twee sollicitatiegesprekken voor
HR-coördinator, een internationale positie. Na de interviews gaan we samen door
de ALERT Note, via skype praten we en het document hebben we online. Ik zeg
tegen m’n jonge collega: kun je je voorstellen, dat dit 25 jaar geleden
onmogelijk was. Ja, op zo’n moment voel ik me oud worden.
16.00 hebben we het nog niet af, maar we delen de
eerste versie met de collega NGO’s die feedback mogen geven, terwijl wij
doorwerken. 18.00 hebben we alle feedback en gaan ik en mijn collega weer aan
de slag. 20.30 hebben we het af, en het zit goed in elkaar wat mij betreft, we
delen weer voor de tweede feedback ronde, geven ze 45 minuten de tijd. Ik ga
ondertussen eten koken, eten en de afwas doen. Een uur later doen we de laatste
aanpassingen en klaar is kees, we zijn trots, we hebben het goed gedaan in 1
dag.
23.00 komt er een bericht binnen, 2 minuten later belt
mijn veiligheidsmanager.
Er is een bericht van de overheid van het ministerie
van binnenlandse zaken gepubliceerd.
Omdat de curfew niet geïmplementeerd is zoals men had
voorgeschreven is er de volgende verordening:
- Vanaf 4 april 12.00 zijn voor 48 uur Auto’s en wandelaars verboden op straat in Koerdistan. Iedereen die deze verordening overtreedt zal worden gearresteerd en hun auto wordt in beslag genomen.
- Personeel van veiligheid of gezondheidszorg die hun identiteiten kaart misbruikt buiten werktijd zal worden gearresteerd.
- Alle supermarketen, levensmiddelenzaken, bakkers en andere serviceproviders worden gesloten behalve apotheken die dienst hebben.
- Enz………….
Ik stuur een bericht naar mijn internationale
collega’s via de whats app groep. We mogen dus twee dagen geen kant op.
Zaterdag 4 April
Nog steeds weekend. 9.00 ben ik wakker, ik spring m’n
bed uit en onder de douche. 15 minuten later sta ik in de winkel, als echte
Nederlander ga ik….. Ja drie keer raden…. Toiletpapier halen, voordat de
winkels sluiten om 12.00. Dat was ik vergeten de vorige dag, en zonder zitten
is niet fijn, want ik heb geen voorraad ingeslagen.
10.00 zit ik alweer achter m’n laptop, met m’n
oordopjes in. Ik heb weer een skype overleg. Nu met m’n veld manager en
vertegenwoordiger van ministerie van gezondheidszorg in Sinjar. De man heeft
echter geen skype of whatsapp, en heeft dit nooit eerder gebruikt. Eén van
m’n mensen in Sinjar is naar hem toegegaan met zijn laptop, en nu zitten ze
samen op skype. Het is een bijzonder gesprek. We bespreken wat we gaan doen,
overleggen hoe we dit willen aanpakken. Ik leg uit, dat hoe we het ook willen
plannen, dat we moeten bedenken dat we na twee jaar in principe volledig willen
overdragen en vraag hoe moeten we dat doen. Dat geeft een enorme discussie…. Ik
hoor alleen de discussie maar versta het net, ondertussen vertaalt de veld
manager uit Dohuk, typt in wat er gezegd wordt. Zodat ik het deels volg. Een concreet plan voor over twee jaar is nog een stap te ver, maar de discussie is gestart. We
concluderen dat we samen het assessment zullen doen in de tweede helft van
April in twee klinieken, en dan per kliniek een plan maken.
12.00, heb ik mijn skype afgesloten en m’n hoofd is
vol van de discussie. Inmiddels is onze totale uitgaansverbod ingegaan. Iemand
stuurt me een bericht dat we zelfs niet mogen lopen in het complex met 10
flatgebouwen waar we wonen. We hadden een barbecue bedacht met ons team van
internationale mensen. Sommige wilden gasten uitnodigen. Het antwoord was NEE,
gezien de hele COVID 19 situatie en het uitgaansverbod. Ik loop van het ene
flatgebouw naar het andere, en voel me bijna schuldig. Ons kantoor is in één
van de flatgebouwen op de 18 verdieping met een groot dakterras. De zon schijnt
en het is ongeveer 20 graden, een aangename en gezellige middag ondanks
COVID-19, het uitgaansverbod, en vastzitten in Irak.
5 April tot 11 April
Mijn agenda deze week staat weer vol skype afspraken, want bijna
alles gaat via skype.
Met
de COVID-crisis en ondanks de Lock down zijn we hard aan t werk. We worden heel
creatief, hoe krijgen we geld van de ene kant van het land naar de andere kant
terwijl banken en wegen op slot zitten. Ons psychosociale team bereidt een
training voor hoe mensen via de telefoon te counselen, omdat individuele gesprekken
face to face, en groepsactiviteiten niet meer mogen tijdens de COVID 19 crisis.
Maandag
heb ik een afspraak met een lokale NGO, we willen samen werken in onze COVID 19
response, we hebben een eerste oriënterend gesprek.
Woensdag
zitten we samen met de lokale NGO bij de het Ministerie van Gezondheidszorg van
Koerdistan. Meestal worden we geholpen door de hulpchefs, maar vandaag zitten
we bij de minister zelf en bespreken wat nodig is en waar we eventueel hulp
kunnen bieden. De grootste zorg is de verspreiding van het Corona virus zoveel
mogelijk tegen te gaan, want het verzwakte gezondheidszorgsysteem, zal een
groot aantal ziekenhuis opnames niet aankunnen. We worden geadviseerd naar
Soran te gaan, daar zijn veel mensen, relatief laag opgeleid, en veel weduwen
met kinderen.
Dezelfde
avond staat er een foto op facebook van ons bij het ministerie.
Donderdag
hebben we weer een afspraak met de lokale organisatie en maken we een plan voor
een assessment.
De week
is een week vol met publiciteit voor onze activiteiten in Irak.
We
hebben als het ware de voorpagina gehaald van onze eigen MDM-website in Parijs.
Volgende
week heb ik een afspraak voor een interview met Radio Al Salam. De publiciteit
was niet echt gepland, maar kwam als het ware op ons pad. De publiciteit helpt ons bekendheid te geven
aan onze activiteiten, het is een middel om ook voorlichting te geven over gezondheid,
het helpt geld binnen te halen voor onze projecten. Door bekendheid en te laten
zien wat we doen, hopen we ook uiteindelijk meer te bereiken op allerlei niveaus.
11
April tot 17 April
Op Zondag
heb ik een interview met Radio Al Salaam via de telefoon. Ik leg uit wie MDM is
wat we doen tijdens COVID 19 crisis in Irak en Koerdistan. Een paar dagen later
wordt het gepubliceerd in Arabisch op de radio en op facebook.
De
week staat verder in het teken van de voorbereidingen in Sinjar, we plannen en
doen sollicitatiegesprekken online; de COVID 19 activiteiten in Dohuk, Sinjar
en Kirkuk; en de voorbereiding voor een nieuw project met DAMA (Doctors
Aid Medical Activities), de lokale organisatie.
Mn veiligheidsmanager doet een veiligheidsassessement voor
Soran, en DAMA verzamelt gegevens over de bevolking en de gezondheidszorg in Soran.
Dinsdag hebben we weer overleg met de teams van beide organisaties, om de
verzamelde gegevens samen te bespreken en verdere stappen te plannen. We willen
samen een voorstel schrijven en plannen vervolgstappen. MdM werkt zoveel
mogelijk samen met lokale partners, dit is in Irak het ministerie van gezondheidszorg
en lokale NGOs.
De beschrijving van mijn leven tijdens Lock down, en onze activiteiten
is maar een fractie van wat we allemaal doen. Alles gaat in een enorme
sneltrein vaart, we overleggen met donoren, we schrijven blogs, flash updates
rapportages en voorstellen, we plannen activiteiten en monitoren het op afstand via getrainde supervisors, foto's en video's allemaal in rap tempo. Tijd om te vervelen is er
niet en waarschijnlijk duurt het nog een poos voordat ik weer naar Nederland
kan voor een vakantie in mijn hutje op de Veluwe.
