MOSUL

Ingestorte huizen, letterlijke puinhopen, gevaar voor explosieven onder het puin, en tussen het puin mensen die hun leven weer opbouwen.  Het is nu 3 jaar geleden dat Mosul, de hoofdstad van Nineveh, bevrijd is. In deze stad ben ik van de week drie dagen geweest en de beelden van de ingestorte gebouwen en het puin staan in mijn geheugen gegrift. Ik ben er stil van en erg onder de indruk. Het is onbegrijpelijk wat mensen elkaar aan kunnen doen.

De 5 bruggen over de rivier de Tigris die Oost en west met elkaar verbinden zijn allemaal verwoest tijdens de oorlog. Nu staan er dagelijks files voor 3 van de 5 bruggen die deels hersteld zijn. De inwoners keren weer terug naar hun stad en bouwen hun leven weer op uit het puin. In het weekend picknicken gezinnen aan de oostelijke oever van de rivier de Tigris waar restaurants, parken en kinderspeelplaatsen liggen met uitzicht op de verwoeste stad aan de andere kant van de rivier. Het is bijzonder om te zien hoeveel veerkracht mensen hebben om het leven weer op te pakken, ondanks het verdriet dat ze meedragen in hun hart. Het zal echter nog lang duren voordat al het puin is opgeruimd en de stad weer herbouwd is. 

In deze stad gaan wij starten met het ondersteunen van twee klinieken.

 

IN IRAK TIJDENS LOCKDOWN

Het is vrijdag ochtend, weekend voor mij. De dagen en de weken vliegen voorbij. Ik zit in Lock down vanwege het corona virus en zit vast in het appartementencomplex waar ik woon en werk in Erbil. 12 Maart zou ik met vakantie naar Nederland. Mijn vlucht was geboekt via Turkije, maar vluchten vanuit Iraq naar Turkije werden gecanceld vanwege Corona. Ik zocht online naar andere vluchten, maar zat te dubben ga ik wel of ga ik niet? Ik keek uit naar mijn vakantie, maar gezien de situatie, schatte ik in dat ik mogelijk niet terug zou kunnen naar Irak, dus ik besloot mijn vakantie af te zeggen en te blijven. Vijf dagen later op 17 maart gingen de luchthavens dicht in Irak en ik was blij dat ik mijn vakantie had afgezegd.

24 maart schreef ik een blog over de wereldreis van Corona. Er waren toen 255.305 mensen gediagnosticeerd, nu 4 weken later zijn het er 2.158.033.  24 maart waren 10.444 mensen overleden, nu zijn het er 144.243. COVID-19 heeft ons helemaal in de ban, en ieder land heeft zijn regels om het publiek zoveel mogelijk te beschermen tegen een infectie met COVID 19. Hier in Irak is onze bewegingsvrijheid flink ingeperkt, er zijn geen evenementen, winkels en restaurants zijn gesloten. De supermarkten zijn nog open,   zodat we in ieder geval kunnen eten. Parken zijn gesloten, dus wandelen in een enigszins groene omgeving kan ook niet. Auto’s mogen de weg niet op sinds half maart. Als NGO hebben we soms vrijstelling en soms niet, omdat de regels continue veranderen. Tussen werkdagen en weekend dagen zit weinig verschil meer in deze Lock down, en ik doe alle meetings online via skype, zoom, webinex. Hieronder een indruk van mijn werkend leven in Iraq. 

Zondag 29 maart

De eerste werkdag van de week, ik verwar het nog steeds met maandag. Ik ben bezig met allerlei officiële papieren tekenen, of aanvragen voor vrijstelling om de weg op te gaan, zodat we ons werk kunnen doen. Ik start m’n dag met m’n mail, nieuws, politiek, veiligheid en COVID 19. Tijd om alles in detail te lezen heb ik niet. Ik kreeg al veel mails iedere dag, tijdens COVID 19 is dat verviervoudigd. Om 8.30 heb ik mijn eerste afspraak via skype met m’n medische coördinator, die werkt vanuit haar thuisland. M'n financieel coördinator is ondertussen naar de bank. De banken zijn al enige tijd gesloten, we kunnen geen geld halen, geen geld overstorten naar het veld en geen salarissen betalen. Vandaag zou de bank opengaan, maar helaas de dag werd verzet naar Maandag. Daarna onze coördinatie vergadering. We zijn met 11 mensen allemaal met oordopjes in onze oren achter onze laptop, overal vandaan Erbil, Dohuk, Myanmar en Frankrijk. Het belangrijkste agenda punt is COVID 19. Onze COVID 19 Activiteiten zijn ondanks alle bewegingsbeperking gestart.

Daar waar wij gezondheidszorg activiteiten ondersteunen werken we nu met vrijwilligers die we trainen om huis aan huis of tent aan tent voorlichting te geven. Op gepaste afstand leggen zij uit hoe jezelf te beschermen, demonstreren vrijwilligers hoe handen te wassen en leggen uit wat te doen bij verschijnselen van Corona. We werken onder andere in een kamp met 27,000 mensen daar moet je niet aan denken dat Corona zich verspreidt. Voordat de vrijwilligers sóchtends starten worden ze gescreend, temperatuur gemeten en gevraagd op verschijnselen van Corona. In de klinieken helpen we een goed triage systeem op te zetten, geven handschoenen, maskers, thermische thermometers en trainen we verpleegkundigen, artsen, schoonmakers en al het personeel in de kliniek op infectiepreventie.

Maandag 30 Maart

M'n financieel coördinator gaat weer naar de bank, er is gezegd dat de bank op maandag en woensdag open zou zijn, met een beperkt aantal mensen. Dat betekent een hele lange rij, iedereen heeft geld nodig of moet bank zaken doen. Na een lange ochtend komt hij uiteindelijk zonder resultaat terug naar kantoor. 

We zijn ondertussen een plan aan het voorbereiden voor Sinjar waar we opnieuw gaan opstarten. Vacatures zijn uitgezet en de eerste sollicitanten worden doorgenomen. We gaan een assessment doen van twee klinieken in de tweede helft van April, daarna een plan opzetten met als doel 1 mei starten. S ’middags heb ik een skype afspraak met m’n HR-afdeling, die bestaat uit twee mensen en werken allebei thuis. 

Daarna neem ik het budget door met m’n financiële coördinator voor een nieuw voorstel. Eind van de dag hebben we een dagelijkse terugkoppeling over onze COVID-19 activiteiten met ons technisch team in Erbil en de mensen in het veld. Soms ben ik erbij, soms niet, afhankelijk van mijn eigen werkzaamheden, en de knelpunten die er zijn. 

Dinsdag 31 Maart

Ik start alweer met een skype afspraak, nu met m’n veld manager in Dohuk, die deels verantwoordelijk is voor Sinjar totdat de nieuw aangenomen veld coördinator start.

Vervolgens heb ik evaluatie met één van m’n team leden, alweer via skype, want zij zit in Frankrijk. Daarna nog een online vergadering met mensen die overal in de wereld zitten omdat ze niet meer terug konden komen naar Iraq, of geëvacueerd zijn.

In de loop van de dag krijgen we een officiële mededeling van het ministerie van binnenlandse zaken dat de curfew met 10 dagen is uitgesteld. 

Sávonds krijgen we nog een officiële mededeling: 

In het algemene belang voor de gezondheid en bescherming van alle burgers en om de verspreiding van Corona tegen te gaan moeten alle burgers die teruggekomen zijn in Koerdistan vanaf 15 Februari, een COVID test ondergaan op 1 April 2020 tussen 9.00 en 12.00. 

Er zijn 6 klinieken hiervoor in Erbil. Ik heb 4 mensen in m’n team die hiervoor in aanmerking komen, omdat ze met vakantie zijn geweest of net zijn begonnen. Ik roep m’n team bij elkaar en bespreek met hen het hoe en wat. Wat zijn de mogelijke consequenties en gevolgen? We gaan ervanuit, dat het spitsuur zal zijn in de klinieken, met lange rijen, zonder “Social distance” en dan maar afwachten of de klinieken het aankunnen. En wat als er iemand positief is? Gaat de persoon dan 14 dagen in quarantaine? Wordt dan het hele team onderzocht? Moet er dan contact onderzoek gedaan worden? Is daar wel over nagedacht?

We spreken af dat m’n team de volgende dag zal gaan om 11.00, om te voorkomen dat ze de hele dag in de rij moeten wachten en weer naar huis gestuurd worden. 

Woensdag 1 April

M'n team gaat half elf voor de COVID 19 test. Kliniek 1: Er staat een hele lange rij. Ze kunnen niet geholpen worden, maar kunnen morgen terugkomen. Kliniek 2: m’n team wordt weggestuurd ze hebben hun capaciteit bereikt vandaag, kunnen niet meer mensen aan. Kliniek 3: ook daar worden mijn teamleden niet geholpen. Om 12.00 keert m’n team terug naar kantoor. Ik ben niet verbaasd. Ze vragen wat nu? We wachten af, kijken wat er gebeurt, misschien verandert de regel of de procedure. Volgende week zien we verder. 

Ondertussen ben ik bezig met de voorbereidingen voor Sinjar. Noodplannen aanpassen vanwege COVID 19, doe een laatste controle voor een donor rapportage. 

Donderdag 2 April

Ik doe weer van alles tegelijk, en zit continue aan de telefoon of op skype. We publiceren inmiddels tweemaal per week een flashupdate in Engels en Arabisch. 

Ik bereid een mail voor, voor al het personeel om hen te informeren, over de activiteiten, hun verlate salaris en ze een hart onder de riem te steken, terwijl de helft vanuit thuis werkt, en anderen gecoacht en getraind worden online. 

Smiddag krijg ik bericht dat we een START ALERT kunnen voorbereiden voor COVID-19. Dit moet een gecoördineerd alert zijn met alle andere NGOs die lid zijn van dat netwerk. Eind van de middag is een bijeenkomst met zo’n 100 mensen online en een vragen en antwoord uurtje. Het is een ALERT voor alle landen voor COVID 19, er is maar een beperkte hoeveelheid geld, dus het moet goed in elkaar zitten…. Competitie wordt dat……. Ik denk na…… maar heb weinig tijd…. Overleg met hoofdkantoor……… willen we al die moeite doen…………misschien voor niets, terwijl we al zo druk zijn, en de deadline zo kort is. Ik overleg met diegene in m’n team die het schrijf werk doet. Heb je energie vraag ik, om dit te doen, het moet morgen in 1 dag af. JA!! Is het antwoord, ik zeg okay dan gaan we ervoor. Sávonds doe ik een bericht uit naar het netwerk op een skype groep, met zo’n 100 mensen. Wie doet mee met dit netwerk, als je meedoet stuur me een e-mail met je skype adres, 1 per organisatie, met deze mensen doen we vrijdag 10.30 een overleg via skype.  

Vrijdag 3 April

Ik slaap een beetje uit, het is tenslotte weekend, maar heb dus een skype vergadering voor START ALERT COVID 19. 10.00 zit ik weer achter mijn laptop. Er hebben zich 7 organisaties aangemeld. Ik maak een skype groep aan. En 10.30 starten we met onze overleg. Ik leg uit, dat ik bereid ben om de leiding te nemen, maar dan moet het vandaag af, als men meer tijd wil hebben, dan mag een ander de leiding nemen. Iedereen vindt het prima dat MdM de leiding neemt. We gaan samen door het formulier wat we moeten invullen, de context, wat we willen doen, wat is al gedaan, verantwoorden waarin we het geld nodig hebben etc. 

12.00 gaat mijn collega aan de slag met schrijven vanuit Frankrijk, en ik doe ondertussen twee sollicitatiegesprekken voor HR-coördinator, een internationale positie. Na de interviews gaan we samen door de ALERT Note, via skype praten we en het document hebben we online. Ik zeg tegen m’n jonge collega: kun je je voorstellen, dat dit 25 jaar geleden onmogelijk was. Ja, op zo’n moment voel ik me oud worden.

16.00 hebben we het nog niet af, maar we delen de eerste versie met de collega NGO’s die feedback mogen geven, terwijl wij doorwerken. 18.00 hebben we alle feedback en gaan ik en mijn collega weer aan de slag. 20.30 hebben we het af, en het zit goed in elkaar wat mij betreft, we delen weer voor de tweede feedback ronde, geven ze 45 minuten de tijd. Ik ga ondertussen eten koken, eten en de afwas doen. Een uur later doen we de laatste aanpassingen en klaar is kees, we zijn trots, we hebben het goed gedaan in 1 dag. 

23.00 komt er een bericht binnen, 2 minuten later belt mijn veiligheidsmanager. 

Er is een bericht van de overheid van het ministerie van binnenlandse zaken gepubliceerd. 

Omdat de curfew niet geïmplementeerd is zoals men had voorgeschreven is er de volgende verordening:

• Vanaf 4 april 12.00 zijn voor 48 uur Auto’s en wandelaars verboden op straat in Koerdistan. Iedereen die deze verordening overtreedt zal worden gearresteerd en hun auto wordt in beslag genomen.
• Personeel van veiligheid of gezondheidszorg die hun identiteiten kaart misbruikt buiten werktijd zal worden gearresteerd.
• Alle supermarketen, levensmiddelenzaken, bakkers en andere serviceproviders worden gesloten behalve apotheken die dienst hebben.
• Enz………….

Ik stuur een bericht naar mijn internationale collega’s via de whats app groep. We mogen dus twee dagen geen kant op. 

Zaterdag 4 April

Nog steeds weekend. 9.00 ben ik wakker, ik spring m’n bed uit en onder de douche. 15 minuten later sta ik in de winkel, als echte Nederlander ga ik….. Ja drie keer raden…. Toiletpapier halen, voordat de winkels sluiten om 12.00. Dat was ik vergeten de vorige dag, en zonder zitten is niet fijn, want ik heb geen voorraad ingeslagen.

10.00 zit ik alweer achter m’n laptop, met m’n oordopjes in. Ik heb weer een skype overleg. Nu met m’n veld manager en vertegenwoordiger van ministerie van gezondheidszorg in Sinjar. De man heeft echter geen skype of whatsapp, en heeft dit nooit eerder gebruikt.  Eén van m’n mensen in Sinjar is naar hem toegegaan met zijn laptop, en nu zitten ze samen op skype. Het is een bijzonder gesprek. We bespreken wat we gaan doen, overleggen hoe we dit willen aanpakken. Ik leg uit, dat hoe we het ook willen plannen, dat we moeten bedenken dat we na twee jaar in principe volledig willen overdragen en vraag hoe moeten we dat doen. Dat geeft een enorme discussie…. Ik hoor alleen de discussie maar versta het net, ondertussen vertaalt de veld manager uit Dohuk, typt in wat er gezegd wordt. Zodat ik het deels volg. Een concreet plan voor over twee jaar is nog een stap te ver, maar  de discussie is gestart.  We concluderen dat we samen het assessment zullen doen in de tweede helft van April in twee klinieken, en dan per kliniek een plan maken.

12.00, heb ik mijn skype afgesloten en m’n hoofd is vol van de discussie. Inmiddels is onze totale uitgaansverbod ingegaan. Iemand stuurt me een bericht dat we zelfs niet mogen lopen in het complex met 10 flatgebouwen waar we wonen. We hadden een barbecue bedacht met ons team van internationale mensen. Sommige wilden gasten uitnodigen. Het antwoord was NEE, gezien de hele COVID 19 situatie en het uitgaansverbod. Ik loop van het ene flatgebouw naar het andere, en voel me bijna schuldig. Ons kantoor is in één van de flatgebouwen op de 18 verdieping met een groot dakterras. De zon schijnt en het is ongeveer 20 graden, een aangename en gezellige middag ondanks COVID-19, het uitgaansverbod, en vastzitten in Irak. 

5 April tot 11 April

Mijn agenda deze week staat weer vol skype afspraken, want bijna alles gaat via skype.

Met de COVID-crisis en ondanks de Lock down zijn we hard aan t werk. We worden heel creatief, hoe krijgen we geld van de ene kant van het land naar de andere kant terwijl banken en wegen op slot zitten. Ons psychosociale team bereidt een training voor hoe mensen via de telefoon te counselen, omdat individuele gesprekken face to face, en groepsactiviteiten niet meer mogen tijdens de COVID 19 crisis.

Maandag heb ik een afspraak met een lokale NGO, we willen samen werken in onze COVID 19 response, we hebben een eerste oriënterend gesprek. 

Woensdag zitten we samen met de lokale NGO bij de het Ministerie van Gezondheidszorg van Koerdistan. Meestal worden we geholpen door de hulpchefs, maar vandaag zitten we bij de minister zelf en bespreken wat nodig is en waar we eventueel hulp kunnen bieden. De grootste zorg is de verspreiding van het Corona virus zoveel mogelijk tegen te gaan, want het verzwakte gezondheidszorgsysteem, zal een groot aantal ziekenhuis opnames niet aankunnen. We worden geadviseerd naar Soran te gaan, daar zijn veel mensen, relatief laag opgeleid, en veel weduwen met kinderen. 

Dezelfde avond staat er een foto op facebook van ons bij het ministerie. 

Donderdag hebben we weer een afspraak met de lokale organisatie en maken we een plan voor een assessment. 

De week is een week vol met publiciteit voor onze activiteiten in Irak.

We hebben als het ware de voorpagina gehaald van onze eigen MDM-website in Parijs.

Volgende week heb ik een afspraak voor een interview met Radio Al Salam. De publiciteit was niet echt gepland, maar kwam als het ware op ons pad.  De publiciteit helpt ons bekendheid te geven aan onze activiteiten, het is een middel om ook voorlichting te geven over gezondheid, het helpt geld binnen te halen voor onze projecten. Door bekendheid en te laten zien wat we doen, hopen we ook uiteindelijk meer te bereiken op allerlei niveaus. 

11 April tot 17 April

Op Zondag heb ik een interview met Radio Al Salaam via de telefoon. Ik leg uit wie MDM is wat we doen tijdens COVID 19 crisis in Irak en Koerdistan. Een paar dagen later wordt het gepubliceerd in Arabisch op de radio en op facebook. 

De week staat verder in het teken van de voorbereidingen in Sinjar, we plannen en doen sollicitatiegesprekken online; de COVID 19 activiteiten in Dohuk, Sinjar en Kirkuk; en de voorbereiding voor een nieuw project met DAMA (Doctors Aid Medical Activities), de lokale organisatie.

Mn veiligheidsmanager doet een veiligheidsassessement voor Soran, en DAMA verzamelt gegevens over de bevolking en de gezondheidszorg in Soran. Dinsdag hebben we weer overleg met de teams van beide organisaties, om de verzamelde gegevens samen te bespreken en verdere stappen te plannen. We willen samen een voorstel schrijven en plannen vervolgstappen. MdM werkt zoveel mogelijk samen met lokale partners, dit is in Irak het ministerie van gezondheidszorg en lokale NGOs. 

De beschrijving van mijn leven tijdens Lock down, en onze activiteiten is maar een fractie van wat we allemaal doen. Alles gaat in een enorme sneltrein vaart, we overleggen met donoren, we schrijven blogs, flash updates rapportages en voorstellen, we plannen activiteiten en monitoren het op afstand via getrainde supervisors, foto's en video's allemaal in rap tempo. Tijd om te vervelen is er niet en waarschijnlijk duurt het nog een poos voordat ik weer naar Nederland kan voor een vakantie in mijn hutje op de Veluwe.

DE WERELDREIS VAN CORONA

Op een mooie zonnige dag werd ik geboren en de wereld lachte mij toe.  Ergens op de wereld heeft mijn wiegje gestaan, maar niemand weet precies waar. De mensen denken het te weten en de president van Amerika is er heilig van overtuigd dat het China is. De mensen weten niet dat ik misschien al veel langer bestond, voordat ik in China verscheen. Men zegt dat ik geboren ben bij de vleermuizen, dat zou best eens waar kunnen zijn, maar ik ga hier niet het mysterie rond mijn geboorte onthullen. Ik ben onzichtbaar voor de mensen, ze zien alleen de gevolgen van mijn bestaan. Mijn naam is Corona. Het is geen grapje, ik besta echt en heb helemaal niets te maken met Corona Bier.  Om te leven en me voort te planten heb ik mensen nodig. Het voortplanten gaat geweldig, ik wist niet dat ik me zo snel en makkelijk kon voortplanten en dat ik me wereldwijd zou verspreiden. Het ging helemaal vanzelf, de omstandigheden waren mij gunstig gezind. Zolang mensen bij elkaar komen en ademen, heb ik de kans om me voort te planten. Na mijn mysterieuze geboorte kwam ik terecht op een vismarkt. Deze markt was een geweldige plek, waar mensen onderhandelden over de prijs, mensen lachten en hadden plezier. Voor mij en mijn familie was het een ultieme kans om onze reis te starten wereldwijd. Vanuit de markt verspreide we ons naar diverse families, hun huizen en hun werkplekken.  We kwamen in winkels, restaurants, bioscopen en kantoren.  We reisde mee met allerlei mensen, we reisden in vrachtwagens, kwamen in fabrieken, waar vele mensen allemaal mooie producten maakten. We reisden vervolgens mee met de mensen die producten vervoerden naar allerlei landen. We vlogen mee in de vliegtuigen, maakten een reis met een cruiseschip en kwamen in Azië, Europa, Amerika, Afrika en reisden de hele wereld over. We hebben de prachtigste plekken op aarde gezien. Overal kwamen we mensen tegen die ons gratis een lift gaven. Goede mensen, liefdevolle gezinnen, mensen die hun familie opzochten, schoonmakers, verpleegkundigen, buschauffeurs, vrachtwagenchauffeurs, piloten, toeristen, politici, humanitaire hulpverleners, land regeerders, noem maar op. Veel mensen die hun best doen voor hun gezin, hun omgeving en een bijdrage leveren aan de maatschappij. We kamen ook mensen tegen die het moeilijk hebben en verdrietig zijn. Mensen die proberen te overleven zoals vluchtelingen, mensen die ernstig ziek zijn, mensen die depressief zijn, zwervers en mensen die eenzaam zijn.  De reizen over de hele wereld zijn bijzonder, maar is ook een reis vol met tegenstellingen. Ieder land heeft zijn eigen prachtige natuur, cultuur, geschiedenis, maar ook tragische gebeurtenissen.  In een paar maanden tijd hebben ik en mijn familie meer gezien dan ik ooit gedroomd had in 163 landen.

Ik ben bijzonder verrast door de gevolgen van mijn aanwezigheid in de wereld en de reactie van de mensen op mijn aanwezigheid. Ik heb nog nooit zo’n wereldwijde reactie gezien op iets. Ineens stoppen de mensen met reizen, scholen gaan dicht en mensen blijven zoveel mogelijk thuis. Ze zijn bang voor mij en bang om ziek te worden en te overlijden. Winkels gaan dicht, grote bijeenkomsten worden afgezegd, grenzen gaan dicht, kerkdiensten worden afgezegd.  De Iman roept 5 maal per dag op tot gebed, maar de boodschap is “bid thuis”.  Ieder land heeft zo zijn maatregelen om mijn verspreiding tegen te gaan. Terwijl iedereen in de  wereld hand gel, mondkapjes en hun basis behoeften inslaat, hamsteren Nederlanders ook WC Papier en wiet. Ik maak me echter zorgen om de ouderen in verpleeg en verzorgingshuizen in Nederland, want zij mogen geen bezoek meer ontvangen. Zullen zij het overleven zonder hun familie en naasten, tussen de andere ouderen en de hardwerkende verzorgende, die een te hoge werkdruk hebben?

In Irak is er een algemeen uitgaansverbod, geen verkeer op straat, alle luchthavens gesloten en geen vluchten voor de gewone man.

In ziekenhuizen wereldwijd maakt men zich klaar om mensen die besmet zijn en ernstig ziek zijn, op te vangen.  Het doel is niet om mij en mijn familie uit roeien, want dat gaat ze waarschijnlijk niet lukken, maar om een enorme piek te voorkomen en mijn verspreiding te vertragen, zodat niet iedereen tegelijk ziek wordt, en de ziekenhuizen de zorg aankunnen.

Helaas moet ik toegeven dat door onze reizen en het gratis meeliften er tot nu toe 255 305 mensen ziek zijn geworden, waarschijnlijk veel meer, maar niet iedereen is getest of is ernstig ziek. Ook zijn er 10,444 mensen overleden, dat was niet onze bedoeling. 

De reactie die het oproept is bijzonder, iedereen wil zichzelf, elkaar en de maatschappij beschermen. Het is misschien wel mooi om zo’n reactie te zien, vooral als je je bedenkt dat er al zoveel doden zijn gevallen door andere oorzaken, en de wereld gewoon door draaide en er niet zo’n wereldwijde actie ontstond.

In 2018 waren er 140,000 doden door de mazelen, maar niet in Europa of Amerika en de wereld draaide gewoon door. In 2018 overleden er ook 770.000 mensen aan Aids maar niet iedereen beschouwde zichzelf als een risicogroep, en de wereld draaide gewoon door.

Jaarlijks sterven er naar schatting 2,8 miljoen zwangere vrouwen en pasgeborenen, maar niet in de westerse wereld en de wereld draait gewoon door. 

In 2018 hadden 820 miljoen mensen honger, maar de wereld draaide gewoon door.

Jaarlijks plegen 800,000 mensen zelfmoord wereldwijd. Dit zijn mensen die het leven niet meer zien zitten om welke reden dan ook, maar de wereld draait gewoon door. Zelfdoding is de tweede belangrijkst doodsoorzaak voor jongeren tussen de 15 en 24 jaar na de verkeersongevallen volgens de WHO. Wereldwijd sterven er 1,3 miljoen mensen in het verkeer per jaar, onder jongeren is een verkeersongeval doodsoorzaak nummer één. Behalve honger en ziektes hebben we ook nog oorlogen en conflicten wereldwijd, met de nodige doden en vluchtelingen in barre omstandigheden. 

Maar voor mij is iedereen bang, omdat ik onzichtbaar ben.  Ik maak geen onderscheid in man of vrouw, wit of zwart, arm of rijk en kan met iedereen meeliften, niemand uitgezonderd. De mensen hebben geen controle over mij en weten niet waar ik wel of niet ben.

Ik heb inmiddels heel veel van de wereld gezien en vind het wel even mooi geweest. Om te voorkomen dat ik met je meelift en verder de wereld rondreis, is het beste wat je kunt doen niemand tegenkomen waar ik mee meelift. Helaas kun je mij niet zien, ik ben overal en lift met iedereen mee.  Het beste is dus thuis te blijven en niemand te ontmoeten. Ga je toch de straat op, verbied ik je knuffels uit te delen, te zoenen of iemand een hand te schudden. Het beste is minimaal anderhalve meter afstand houden. Was continue je handen met water en zeep voor 20 seconden. Nies of hoest in je ellenboog of in een papieren zakdoekje welke je meteen weggooit in de prullenbak en was daarna je handen met water en zeep.

Het sociale leven wordt er niet leuker op maar gelukkig hebben we social media en de mobiele telefoon nog. Vergeet echter de mensen niet die geen social media hebben, zij zijn waarschijnlijk de meest kwetsbare onder ons. Zij hebben aandacht, liefdevolle zorg en bescherming nodig met de nodige fysieke afstand.

Ik hoop dat iedereen straks weer gewoon handen kan schudden, elkaar kan begroeten met een zoen of een knuffel en dat we ook voor alle andere problemen in de wereld aandacht zullen hebben met als doel een gezonde, liefdevolle samenleving.