Ik heb afscheid genomen in Zuid Soedan, twee en halve maand
geleden alweer en ik heb mezelf een lange vakantie gegeven. De vakantie zit er
alweer op en maandag vertrek ik naar een nieuw land met een nieuwe uitdaging.
Mijn werk in Zuid Soedan loslaten viel nog niet mee. Bijna 4
jaar heb ik er gewerkt met hart en ziel en er helemaal voor gegaan. We hebben
daar mooi werk gedaan in een moeilijke en complexe situatie. De ongewone
situatie en de complexiteit wordt na 4 jaar bijna gewoon voor mij. Ja…. Wat is
gewoon? Dat waar je iedere dag mee geconfronteerd wordt is gewoon en daar vindt
een mens zijn weg in. Wat gewoon is in Zuid Soedan is niet gewoon in Nederland,
en wat gewoon is in Nederland is niet gewoon in Zuid Soedan. In Nederland
kunnen we ons gewoon niet voorstellen dat het gewoon is om te vluchten voor
geweld, of voor honger. Voor sommige mensen is het gewone leven moeilijk en een
strijd om te overleven.
In Februari had ik al een afscheid in het veld, want ik zou
eind maart vertrekken. Een mooi afscheid, waarbij ik stilletjes luisterde naar
wat eenieder te zeggen had en een traantje liet rollen. Mijn vertrek hebben we
een paar keer uitgesteld, terwijl we wachtte op vervanging. Uiteindelijk ben ik
half juni vertrokken, een bijzondere ervaring rijker met mooie herinneringen
aan mensen.
Ineens had ik vakantie en hoefde niets. Het werd een tijd
van uitrusten, ontspannen, andere dingen doen dan normaal, zoals wandelen, fietsen,
in de tuin werken, en met familie en vrienden afspreken. Maar ook een tijd van bezinnen
en reflectie en bedenken wat nu….? Wat ga ik nu doen, wat is mijn volgende
stap?
In Arnhem stapte ik mijn huis weer binnen en dacht: “Dit is
niet meer mijn thuis, hier ga ik niet meer wonen”. Inmiddels staat het te koop.
Ik keek ook al meteen rond naar banen, ook al had ik me
voorgenomen 3 maanden vakantie te houden. Twee banen kwamen langs met Nederland als
thuisbasis, mooie banen met reizen naar het buitenland. Ik wachtte echter net
zolang met een beslissing te nemen om te solliciteren tot de deadline voorbij
is. Dat zegt waarschijnlijk al genoeg.
Nee, ik ga me voorlopig niet in Nederland settelen, hoe langer
ik in Nederland ben, hoe meer ik zeker weet dat ik weer weg wil. Mijn hart ligt
in het buitenland in de humanitaire hulpverlening voorlopig.
Iemand vroeg mij deze vakantie: “Waarom de humanitaire hulpverlening?”.
Mijn antwoord: “Ik wil
helpen de wereld verbeteren”.
“En ….. Is dat gelukt?”
vroeg hij.
“Nee” was mijn
antwoord.
Ja…. en daar zat ik dan met mijn goeie gedrag.
Het is wel heel erg moeilijk om de wereld te verbeteren,
maar we kunnen wel ieder onze eigen verantwoordelijkheid nemen en het beste
doen wat in onze mogelijkheden ligt, ieder op onze eigen manier.
Ik doe werk waar ik van hou, waar we ons inzetten voor mensen
waar dagelijks eten op het bordje, een veilige thuishaven, schoon drinkwater,
en toegang tot gezondheidszorg helaas niet vanzelfsprekend is. Zaken die voor
ons gewoon zijn en waar we niet bij nadenken.
Er is zoveel leed in de wereld, zoveel oneerlijkheden,
zoveel mensen die niets hebben, omdat ze per ongeluk op een andere plek geboren
zijn dan jij en ik, en midden in oorlog zitten zonder dat ze daar om gevraagd
hebben. De oorlog kunnen we niet één, twee drie wegnemen en de wereld
verbeteren dat valt nog niet mee. We kunnen natuurlijk wel helpen levens te
redden en mensen helpen hun leven weer op te bouwen. Mensen zoals jij en ik,
die toevallig op een andere plek en tijd in de wereld geboren zijn en in moeilijke
omstandigheden leven.
Behalve iets willen doen voor een betere wereld hou ik van
een leven van ontdekking, leren van andere mensen in andere culturen, een leven
waarvan ik niet weet wat de dag van morgen brengt en een leven van vrijheid,
waarin ik mijn passie volg en werk doe waar mijn hart ligt.
Dus ik vertrek naar een volgende missie met dokters van de
wereld (Medicins du Monde) voor een missie in Iraq. Ik ben benieuwd……, een
nieuw land, een nieuw team, ik duik weer het onbekende in.
Dat onbekende is ook weer spannend, en nu het zover is vraag
ik me af: “Kan ik het wel, ga ik het daar weer redden qua werk, en persoonlijk?”
Ik laat al het vertrouwde weer achter, maar het is niet de eerste keer en ik
weet dat ik de keuzes van mijn hart volg. Ik ga weer voor het avontuur omdat ik
weet dat ik er geen spijt van zal hebben.
Een mooie tekst van Paulo Coelho, met een belangrijke
waarheid voor mij
Als we belangrijke beslissingen moeten nemen
Kunnen we maar het beste vertrouwen op onze impulsen en hartstochten
Want ons verstand probeert ons meestal van onze droom af te houden
Met als argument dat de tijd er nog niet rijp voor is.
Ons verstand is bang voor tegenslag,
Maar onze intuïtie houdt van het leven en de
Uitdagingen die het ons stelt.
In Zuid Soedan is mijn weblog er totaal bij ingeschoten het
laatste jaar. Met de nieuwe missie in Irak ga ik proberen mijn weblog weer bij
te houden.
