Het nieuwe
jaar is alweer even gestart. Het is avond en ik zit met een dik vest en een
sjaal voor de kachel in m’n hutje op de hei. Ik ben inmiddels weer een paar
dagen in Nederland. Ik leef in twee werelden die totaal niet met elkaar te
vergelijken zijn. In Zuid Soedan is het bijna 40 graden, en werk ik 80 uur per
week. Hier in Nederland is het bijna 0 graden en mag ik niets doen. In Zuid Soedan,
kan ik niet over straat lopen en doe ik alles met de auto vanwege de
veiligheid. Hier in Nederland stap ik op de fiets zonder iemand te vertellen
waar ik heen ga. Het is prettig om in Nederland te zijn en even het werk los te
laten. Ik verwonder me echter ook altijd over de tegenstellingen, de rijkheid
van Nederland en de extreme armoede in Zuid Soedan. Terwijl in de wereld
kinderen geen eten hebben, steken wij in Nederland voor 70 miljoen euro aan
vuurwerk af tijdens oud en nieuw. Toen ik het las in het verre Zuid Soedan bedacht
ik me wat we allemaal zouden kunnen doen met dat geld, hoeveel kinderen kunnen
daarvoor eten, hoeveel gezondheidszorg kunnen we daarvoor leveren. Zou ik niet
één of andere actie kunnen organiseren volgend kerst en oud en nieuw?
Hoe het
ook zij, het nieuwe jaar 2019 is weer ingeluid. Met het nieuwe jaar in het
vooruitzicht zijn er ook weer nieuwe kansen. In September 2018 is het laatste
vredesakkoord getekend met de Zuid Soedanese leiders en oppositiegroepen. Het
is niet de eerste, dus het is afwachten hoe het loopt. Sommige mensen zijn sceptisch,
er is tenslotte al zoveel ellende gebeurd, zoveel afschuwelijke wreedheden, en
het vertrouwen is weg. Er zijn ook veel
mensen hoopvol, de mensen verlangen naar vrede, naar veiligheid, eten voor het gezin,
en naar een opbouw van het land. Door de
hele hoofdstad zijn posters en billboards, met positieve boodschappen over de
vrede, over elkaar vergeven en foto’s waarin het vredesakkoord getekend wordt. Het spreekt hoop uit, met nieuwe kansen voor de
mannen, de vrouwen en de kinderen in Zuid Soedan. Op dit moment is het relatief
rustig, vergeleken met voorgaande jaren. Het land heeft echter een lange weg te gaan. Ik
hoop net als velen met mij dat het een keerpunt wordt in de Zuid Soedanese geschiedenis,
maar het kan in principe alle kanten gaan. Vrede is er niet van de één op de
andere dag en haat is niet zomaar verdwenen.
Dat heeft tact nodig, geduld nodig, en positieve, wijze mensen die in
vrede geloven en er een bijdrage aan leveren. De jaren van conflict hebben hun
gevolgen, met extreme armoede en onvoldoende voedsel voor twee derde van de
bevolking. Ongeveer 4.2 miljoen mensen zijn gevlucht. Hiervan zitten er 2.2
miljoen in de omringende landen, de rest is ontheemd in eigen land. Met de
vrede in het vooruitzicht keren de gevluchte mensen mogelijk terug. Meer dan de helft van de bevolking is echter
nog afhankelijk van humanitaire noodhulp om te overleven, zoals onderdak,
voedsel, en gezondheidszorg.
Voor 2019
hebben wij diverse voorstellen geschreven, met de hoop de eerste stappen te
zetten richting rehabilitatie, naast de noodhulp. Het is nu afwachten op de feedback
van de donoren op de voorstellen.
Hoe mijn
eigen 2019 eruit gaat zien? Zoals wel vaker weet ik niet hoe het gaat lopen. De
vacature is opengesteld voor mijn baan als Head of Mission, maar de vraag is of
ik Zuid Soedan wel of niet ga verlaten. Het hangt af van de ontwikkeling van
onze programma’s en de feedback op de voorstellen die we hebben geschreven. Als het positief uitpakt, blijf ik, maar dan
in een nieuwe rol. Als onze voorstellen niet geaccepteerd worden, dan hou ik
mogelijk een lange zomervakantie.
Voor nu
hoop ik op vrede in Zuid Soedan en de rest van de wereld. Ik wens iedereen
vrede en een mooi 2019.
Hieronder
een link naar m’n nieuwjaar wens voor diegene die hem nog niet hebben gezien.
