14 januari, het is zondag, en ik begin de dag relaxed.
Voor mij een gewone dag. Omdat het zondag is slaap ik uit,
maar uiteindelijk ga ik smiddag gewoon werken. Er liggen voorstellen te wachten
om te schrijven. Donoren maken andere keuzes of hebben gewoon minder geld, en
ik maak me zorgen hoe we verder moeten in 2018.
Ik ben weer een week aan het werk na mijn vakantie in Nederland,
en maak alweer lange dagen van s ’ochtends acht tot s ’avonds tien. Ik ben vooral aan het lobbyen deze week. M’n
verhaal is goed en ik presenteer het met een gedrevenheid en passie voor wat we
doen. We moeten het doen met minder geld in 2018, en andere keuzes maken. “Moeten we
dan een bevalling onder de boom doen?”, zeg ik tegen één van de donoren. Iedereen
snapt het, iedereen begrijpt het, maar het levert tot nu toe geen geld op. Dus ik
ben aan het puzzelen met getallen en cijfers, en aan het werk met voorstellen
op deze zondag.
Ik ben nog steeds in Zuid Soedan, de problemen zijn nog lang niet opgelost, er wordt nog steeds gevochten, en er is nog steeds honger, ook al is het niet op het nieuws in Nederland. De economie is totaal ingestort, en velen krijgen hun salaris niet. De NGOs, doen de gezondheidszorg. Als zij er niet zijn of geen geld hebben ervoor is het er gewoon niet. En ik vraag me af: “Wat kan ik doen om ergens geld vandaan te
toveren”. Ik moet maar eens out of the box denken, maar wat en hoe?
Om acht uur s ‘avonds komt één van de bewakers mijn kantoor
binnen lopen. “Je moet nu komen, we hebben je nodig, mijn collega is niet goed
geworden, kun je komen?” Ik sta meteen op en loop met hem mee. Het is donker
buiten, en ik zie de collega bewaker op de grond zitten in elkaar gedoken, met
de chauffeur en mijn logistieke en administratief financieel coördinator er omheen.
Ze kijken naar me en op hun gezicht kan ik aflezen: “Ha, ze
is er”. Ik wil hurken om te vragen wat er aan de hand is. En ineens gaat iedereen zingen ‘Happy Birthday’.
Kortom niets aan de hand en ik ben verrast.
Men vroeg zich gewoon af: “Hoe kunnen we haar snel uit dat
kantoor krijgen?”. Nou dat hebben ze goed gedaan, het werkte.
Vervolgens mocht ik de taart aansnijden die voor ‘Mama Cobi’
klaar stond. Ach… en ik was vertederd.
