DROMEN WAAR MAKEN

Het is zondag avond, bijna tien uur sávonds en het is nog licht, de vogeltjes fluiten, een lange zomeravond in Nederland. Ik ben alweer twee weken in mijn huisje op de Veluwe, vakantie in Nederland. Ik heb een intensieve 3 maanden achter de rug in Zuid Soedan en dan ineens vakantie. Het heeft even geduurd voordat ik de knop om kon zetten en om kon schakelen van een 80 uur werkweek naar niets doen.

Vakantie is een tijd voor mij om m’n familie en een paar goede vrienden te zien, maar vooral ook om tijd alleen te hebben, alleen met mezelf, waarin ik de buitenwereld buiten hield. Geen nieuws, geen facebook, geen telefoon. Ik heb het nodig de stilte om mij heen, een wandeling door het bos, een ontbijt met koffie in mijn tuin, lezen, mijn plantjes water geven, en gewoon alles laten bezinken.

Er kwam een herinnering in mij naar boven deze vakantie, van een afdelingsfeestje met de afdeling MZ van ROC de Leijgraaf, alweer minstens 5 jaar geleden. Er was een speurtocht uit gezet, waarin er vragen beantwoord moesten worden over je collega’s. Eenieder had van tevoren een vragenlijst ingevuld. Tijdens de speurtocht moest men raden van wie de antwoorden waren. Eén van de vragen: ‘Wat zou je doen als je een miljoen zou winnen?’ Een vraag die je laat dromen. Mijn antwoord: ‘Een deel gebruik ik om werk te doen in het buitenland, daar waar mensen het minder hebben als ik, voor projecten waar ik voor wil gaan; een ander deel gebruik ik om een huisje te kopen ergens op een afgelegen plek, waar ik tot rust kan komen na het intensieve werk in het buitenland.

Een miljoen heb ik nooit gewonnen, maar om sommige dromen werkelijkheid te laten worden heb je geen miljoen nodig. Maar dat geldt alleen voor dromen waar jezelf invloed op hebt. Ik werk nu in het buitenland, in Zuid Soedan, werk waarin ik geloof, waar mijn hart ligt. Ik ben soms ontzettend moe, en dan vraag ik mij af, zou ik ander werk willen doen, wat minder intensief is? Het antwoord is NEE, ik kan niet anders dan dit werk doen, er zit ergens een gedrevenheid in me, een passie, die niet te stuiten is.

Eens in de drie maanden ben ik twee weken in Nederland en rust ik uit in mijn piepkleine vakantiehuisje op de Veluwe. Ik doe het werk in het buitenland, en ik heb mijn huisje op een stille plek om uit te rusten, zonder de miljoen.

Ja, en wat doe ik dan in Zuid Soedan, in een baan waarvan ik nooit gedacht had, dat ik dat zou gaan doen. Ten eerste is het gewoon hard werken, net zoals in ieder ander bedrijf, waar veel mensen werken. Er wordt hulp geleverd, daarvoor moeten materialen aanwezig zijn, er moeten doelen behaald worden, financieel moet het op orde zijn, rapportages moeten worden geschreven, audits worden gehouden en ga zo maar door.

Een groot deel van mijn taak is de politiek en de veiligheid monitoren, en het is belangrijk continue alert te blijven. Er zijn soms ineens situaties, waarin we onze veiligheidsmaatregelen tijdelijk aanscherpen, om na een paar dagen het gewone leven weer op te pakken, althans wat voor ons gewoon is.

Al heb ik zo goed als niets op de weblog geschreven, er is heel veel gebeurd de afgelopen 3 maanden. We hebben een Multi sectorale assessment gedaan. Hiervoor hebben we lokale mensen getraind, die huis aan huis bezoekjes aflegden met een vragen lijst op een SMART Phone, over gezondheid, voeding voedselzekerheid, veilig drinkwater en sanitatie. Daarnaast hebben we groepsgesprekken gehouden met de lokale gemeenschap om diverse onderwerpen verder uit te diepen. Het verslag is nog in de afrondingsfase, maar het heeft veel informatie opgeleverd. Dat mensen onvoldoende te eten hadden wisten we al, maar het gaf ons harde feiten over wat ze aten, hoeveel en hoe vaak. Veel kinderen die in een ondervoedingsprogramma zitten en genezen belanden binnen een half jaar weer in het ondervoedingsprogramma. Als een kind ziek is, moet een ouder ver lopen naar een gezondheidspost, die medicijnen en personeel heeft. Er worden onvoldoende gewassen geplant, en in het gewas zit een parasiet, die de productie verminderd. Voor het vissen gebruiken de helft van de vissers de uitgedeelde mosquitonetten, wat heel slecht is voor de visstand, omdat alle kleine visjes en eieren er ook mee worden gevangen. Het onderzoek heeft nog veel meer nuttige informatie opgeleverd en heeft ons geholpen een projectvoorstel te schrijven voor voedselzekerheid. Een mooi en compleet programma in de 11 dorpen waar wij ook de voedingsposten hebben, met aandacht voor al die aspecten die uit ons Multi sectorale assessment komen. Nu zorgen dat we daar een donor voor vinden.

De nieuwe voedingsposten zijn inmiddels geopend, in totaal zijn er nu 10, de 11^e moet nog geopend worden. We zijn in dit geval ook werkgever, die netjes op tijd een salaris betalen. Vele mensen solliciteerden en iedereen kende wel iemand die volgens hen geschikt zou zijn. Er werden toetsen afgenomen, sollicitatiegesprekken gedaan, en trainingen georganiseerd voordat we daadwerkelijk van start konden gaan. In ieder dorp hebben we een groep vrijwilligers getraind, die kinderen en zwangeren screenen op ondervoeding en gezondheidsvoorlichting geven. In iedere voedingspost hebben we minimaal 2 gezondheidsmedewerkers die ondervoede kinderen en zwangeren behandelen. Een team van lokale Nutrition program officers en verpleegkundigen gaat van de ene naar de andere voedingspost voor de supervisie. Iedere voedingspost is officieel geopend met de lokale leiders en dorpelingen. Bij sommige posten zijn we gestart onder een boom, terwijl onze logistieke afdeling daar waar nodig een simpel gebouw, een overdekte wachtruimte en een toiletgebouw, (een gat in de grond) neer zette.

In onze kliniek, de Primary Health Care Centre, gaat het werk gewoon door. Het regenseizoen is gestart en het malaria seizoen is weer in aantocht. We hebben nieuwe afdelingen gebouwd tegen lage kosten om patiënten op te nemen, op dit moment worden de bedden en meubilair geregeld zodat we klaar zijn voor het malaria seizoen.

Vorig jaar zagen we op de polikliniek per week 2500 patiënten tijdens het malaria seizoen, die van heinde en verre komen lopen. Voor dit jaar hebben we besloten in iedere voedingspost die we runnen een gezondheidswerker extra aan te nemen voor 4 maanden, die we gaan trainen om de 3 belangrijkste ziekten te behandelen malaria, luchtweginfectie en diarree. Zo willen we de zorg dichter bij huis brengen en voorkomen dat mensen ver moeten lopen als ze ziek zijn en dus te laat behandeld worden. 

Naast ons zorgpersoneel hebben we een logistiek team, die enorme klussen klaart. Denk aan al die voedingsposten waar gebouwtjes neergezet worden, aan alle materialen die naar de afgelegen dorpen gebracht moeten worden, het transport van de supervisors die op hun motorbikes de afgelegen posten bezoeken, het onderhoud van de motoren en de auto’s, het onderhoud van de kliniek en de generatoren. Onze medicatie is een andere grote klus. De laatste internationale bestelling duurde 5 maanden tussen bestelling en daadwerkelijk aankomen in het veld, na het doorlopen van een enorme papierwinkel. Zonder ons logistiek team zouden we nergens zijn.

Morgen vertrek ik weer naar Zuid Soedan, ik ben er weer klaar voor.