Vanaf deze maand ga ik werken als medisch coördinator in
Zuid Soedan.
Mijn omgeving vraagt regelmatig waarom ik in een onveilig
gebied wil werken zoals Zuid Soedan.
Ja…. en leg dat maar eens uit…………….
Eerlijk gezegd vind ik het heel moeilijk om uit te leggen.
Het is een gevoel wat ik volg.
Ik word geraakt door de vele trieste situaties in de wereld.
Ik vind het in en in triest om beelden van uitgehongerde kinderen op TV te
zien. Ik vind het verschrikkelijk als ik lees van al het oorlogsgeweld, waarin
onschuldige mensen het slachtoffer zijn en moeten vluchten. Net als velen
anderen vond ik het schokkend om het beeld van de aangespoelde Syrische kleuter, Aylan, te zien. Hij is echter één van de vele slachtoffers. Ik kan het niet begrijpen dat er zulke vreselijke dingen
gebeuren op de wereld. Het is oneerlijk en onrechtvaardig. Ik vraag me regelmatig af: "Waarom kunnen wij toch niet in vrede met elkaar leven?"
Ik denk dan wel eens stel je voor dat JIJ en IK in zo’n
situatie leven. Een deel van je familie en vrienden komen om in het
oorlogsgeweld. Je moet met je gezin vluchten om een veilige haven te vinden.
Tijdens het vluchten is je leven niet zeker, maar blijven is helemaal geen
optie. Je hebt geen eten onderweg. Je hebt geen onderdak. Je hebt dorst en
drinkt wat je onderweg tegenkomt ook al is het vuil water, want er is niets anders.
Je kinderen hongeren uit, worden ziek en overlijden. Zelf word je ziek. Je komt
een verlaten gezondheidspost tegen onderweg. Je sleept jezelf voort want je
kunt niet anders. Het enigste wat je wil is een veilig onderkomen, water en
eten voor je kinderen en jezelf. Hoe hou je het vol? Je voelt misschien niets
meer om zo jezelf te beschermen en door te kunnen gaan. Waar je vandaan komt leefde je in angst en onzekerheid, een uitzichtloze situatie. Waar je naartoe gaat is ook onzeker, maar biedt hoop op een toekomst. Je neemt daarom risico's waar je nooit eerder aan gedacht hebt. De groep vluchtelingen die Europa binnen komt is maar een heel klein deel van alle mensen die vluchten. Veel mensen vluchten binnen hun eigen land of naar het buurland.
Wat hebben wij toch heel veel geluk dat wij in een veilig
land geboren zijn. Je wiegje zal maar in Zuid Soedan of Syrië staan.
Dit raakt me, maar ik voel me tegelijkertijd
machteloos. Er is weerstand tegen vluchtelingen en het vluchtelingenbeleid. Ik neem aan dat dit gebaseerd is op angst. Voor mij is een vluchteling een mens, die vlucht voor een hele nare situatie, waar JIJ en IK niet aan willen denken. Er zijn ook vele mensen die iets willen doen en helpen. De foto van de driejarige Aylan ging de wereld
rond, omdat mensen aandacht willen vragen, voor dit menselijk leed, omdat het
zo onrechtvaardig is. Ik las in het nieuws dat mensen massaal hulp willen
bieden en dat Stichting Vluchteling platgebeld wordt. Er zijn heel veel mensen
die hun bijdrage willen geven aan een rechtvaardigere wereld. Ook ik wil mijn
steentje bijdragen. Ik heb de mogelijkheden en waarom zou ik niet gaan? Er zit
een interne drive in me die ik niet kan verklaren, maar ik volg mijn hart.
Ik heb geen verantwoordelijkheid voor een eigen gezin, want
dan zou ik zeker andere keuzes maken. Dan zou mijn prioriteit liggen bij mijn
kinderen, die ik een onbezorgde, veilige jeugd wil geven, net zoals ook
vluchtelingen dat willen voor hun kinderen.
En eerlijk is eerlijk, ik hou ook van het werk. Ik duik
graag in het onbekende, waarvan ik geen idee heb wat ik tegen kom, ik hou van
gevarieerd werk en ik ben heel breed bezig in de gezondheidszorg. Het
belangrijkste is echter de interne drive om mijn bijdrage te leveren aan een
betere wereld.
De vraag in mijn omgeving: “Loop je een risico?”
Ja, ik loop een risico. Als ik eerlijk ben en ik denk na bij
alles wat zou kunnen gebeuren, dan durf ik niet meer. Maar daar denk ik echt
niet iedere dag aan. Ik heb er heel goed over nagedacht en de risico’s
overwogen.
Rationeel gezien loop ik veel minder risico dan al die
mensen die vluchten. Een humanitaire organisatie heeft altijd
veiligheidsvoorschriften waar ik me aan moet houden ter bescherming van mijzelf
en alle andere medewerkers. De risico's en het effect van de activiteiten worden altijd tegen elkaar afgewogen.
Ik heb onderdak, ik heb gezond eten, ik heb opleidingen
gedaan die ik wilde doen, ik kan werken om mijn inkomen te verdienen, als ik ziek ben kan ik naar de dokter, ik heb
rechten, ik heb vrijheid.
In alle vrijheid maak ik nu mijn keuzes en kies ik voor het
werken in een onveilig land. Er zullen zeker moeilijke momenten zijn, maar ik doe
werk waar mijn passie ligt.
Hieronder wil ik een tekst delen van de schrijver Paulo
Coelho, wat mij erg aanspreekt.
Als we belangrijke beslissingen moeten nemen
Kunnen we maar het beste vertrouwen op onze
Impulsen en hartstochten.
Want ons verstand probeert ons meestal van onze
Droom af te houden
Met als argument dat de tijd er nog niet rijp voor is.
Ons verstand is bang voor tegenslag,
Maar onze intuïtie houdt van het leven en de
Uitdagingen die het ons stelt.
(Paulo Coelho)
